... หอมสมัยกับวัยวัน ...

เพรง.พเยีย

๏  ลมรำเพยพัดหอมมาล้อมหวน  
หอบไออวลมาส่งคำนึงสาร
หอมประมวลผูกสมัยจากวัยวาน  
หอมมาจารผ่านเจือถึงเนื้อใจ
๏  ค่อยค่อยค้นทวนความขณะคิด   
ค่อยค่อยติดภาพต่อเพื่อรอไข
ค่อยค่อยหยั่งแย้มมองอย่างละไม
ค่อยค่อยไหล..กอปรร่างหว่างเวลา
๏  แต่ละคาบบนทางระหว่างเที่ยว  
หมายเก็บเกี่ยวกอบหวงที่ใฝ่หา
เติบตนท่ามวงทัศน์แห่งศรัทธา  
ที่คงอยู่ในค่าอันว่าควร
๏  ยังมีวันหวั่นไหวให้รู้ว่า  
คือเดียงสาเติบสอนด้วยกำสรวล
ยังมีหาญตอบใจได้สำรวล  
ลบคราบครวญเมื่อย้อนสู่วันเยาว์
๏  ปราถนา..บ่ม-ฟื้น วิจิตรฝัน  
ที่ทอดตัวเงียบงันจากวันเก่า
ติดปีกธรรมพอท่องบนโลกเทา  
สุข-เศร้า รับมีอย่างที่เป็น
๏  เงี่ยฟัง..หัวใจคล้ายจะบอกว่า..  
ยังคนเดิมธรรมดาใช่โดดเด่น
มีสำนึกตีกรอบเป็นขอบเกณฑ์  
คอยหยัดเช่นอหังการ์แห่งสามัญ
๏  ชั่วหนึ่งแม้นานเพียงขณะ 
ผ่านวาระหนึ่งรองเป็นของขวัญ
คลี่บิดเบือนได้ระบัดกับปัจจุบัน  
วาระนั้นจึงจารสถานใจ
๏  ฝันคงยังหอมยอมไว้รอแย้ม   
เพื่อเสียบแซมด้วยละมุนอีกสมัย 
เติมเต็มปวงป่นเปลืองที่ปลิดไป  
เติมวันวัยอีกช่วง..ก่อนล่วงกาล..