ตะวัน วาดฝันวางบนทางเท้า ดวงตาเศร้าโศกสั่นด้วยหวั่นหวาม ทางที่เลือกเกลือกกลั้วมั่วคาวกาม หลายคนหยามหยันเย้ยเปรยเปรียบเดน ก้าวที่กล้ากลัดหนองลำพองไว้ หยาดน้ำตารินไหลไร้คนเห็น สายฝนหลั่งหลัวฟ้าเมื่อคราเย็น เมฆสลัวซ่อนเร้นเล่นแสดง ถูกตีค่าราคาตัวเพียงชั่วครั้ง ถูกยึดยั้งเหยียบย่ำซ้ำกลั่นแกล้ง ถูกโกงกัดกินเนื้อเหงื่อน้ำแรง ถูกสาปแช่งจากคนยังทนทำ เป็นผู้ชายป้ายเหลืองในเมืองหลวง ใครต่อใครจับล้วง ลูบ ขยำ ขึ้นข่มขี่ขืนใจจนระกำ แม้ศักดิ์ศรีบอบช้ำก็กล้ำกลืน ลืมตาตื่นแต่จันทร์ ตะวันเห็น เช้ากลับมืด สายกลับเย็น จำเป็นฝืน อาหารเช้ากินยามเย็นเช่นทุกคืน ใครนิทราข้าตื่นต้องเลี้ยงตัว เงินเก็บออมอดไว้ใช้ยามแก่ อีกส่วนส่งให้แม่จากลูกชั่ว สักวันจักหยิบฝันอันหมองมัว ตราบวันนี้ค้นทั่วสลัวลาง ยังสิ้นแสงแห่งตะวันส่องฝันฟ้า สายฝนหล่นรินมาแม้ฟ้าสาง น้ำตาหยดลดกลางระหว่างทาง ไร้แม้แสงส่องสว่างจางแสงจันทร์ ตะวัน ดับด่าวดิ้นจนสิ้นชีพ เจ้าจำปีปลิดกลีบอันลีบฝัน แกร่งกล้ากลับละโหยร่วงโรยพลัน สูญสิ้นแล้วแสงนั้นอนันตกาล...!!!
กวีปกรณ์ 2 ก.ค. 2550 07:56 น. - ID 104352 
2379
6
0
2 กรกฎาคม 2550 08:36 น. - comment id 718466
อืมมม กลอนเพราะค่ะ ให้ข้อคิดดี เข้ามาทักตอนเช้าค่ะ...เดี๋ยวมาตอบใหม่...อิอิ
2 กรกฎาคม 2550 08:39 น. - comment id 718467
มันเป้นปัญหาหนึ่งของสังคม ผู้ชายขายบริการ.เป้นมานานแล้ว แต่ข่าวไม่ออกมากมายเท่าผู้หญิง เพราะ..ยังเป้นส่วนน้อย..ของสังคม ผู้หญิงยังหาง่ายในการทำเป้นสินค้า ปัจจุบันนี้ยุคสมัยเปลี่ยน... ผู้หญิงทำงานก็เยอะ....ที่เหงา ผู้หญิงงมีปัญหาครอบครัวก็มากมาย..ที่หัวหน้าครอบครัว....ไปมีคนใหม่ทิ้งให้ภรรยาเหงา ผู้หญิงม่าย.... ทำให้เกิดธุรกิจ.........การขายบริการของผู้ชาย......ขึ้นมา....ด้วยเหตุจำเป้นของผู้ชายเหล่านั้น....ต่างๆๆกันไป..กลายเป้นปัญหาสังคมซับซ้อน.....ผู้หญิงขายบริการ..ผู้ชายขายบริการ.......โทษใครดี ครอบครัว......สังคม...สภาพแวดล้อม... ต้องการความสุขสบายใส่ตัวเอง..เหมือนที่ ผู้หญิงเคยโดนประนามว่า......... เธอ...ทำงานพิเศษ...หญิงขายบริการ..เพียงเพื่อ..เสื้อผ้า..มือถือ..รถยนต์..กินเที่ยว สังคมเปลี่ยน.....สิทธิเรื่องตัณหาของคนเท่าเทียมกัน......ไม่ค่อยเข้าใจเลย..คะ
2 กรกฎาคม 2550 09:16 น. - comment id 718483
อ่านแล้วเหงา เศร้าในใจเลยค่ะ รู้สึกตื่นตันเล็ก ๆ เป็นกำลังใจให้กับทุกความมุ่งมั่นนะคะ บางครั้งสิ่งที่ทำแม้ไม่ใช่สิ่งที่ดีแต่ถ้าไม่เบียดเบียน หรือสร้างความเดือดร้อนให้ใครเราว่าก็ขอให้ทำด้วยใจที่มีความสุขและภูมิใจในสิ่งที่ตนเองทำ ดีที่สุดแล้วคะ
2 กรกฎาคม 2550 09:34 น. - comment id 718498
มนุษย์โลก
2 กรกฎาคม 2550 09:42 น. - comment id 718502
ชีวิตอีกมุมหนึ่ง
2 กรกฎาคม 2550 09:54 น. - comment id 718520
หน้าส่วนตัว
....เอาศักดิ์ศรี ที่มี ตีเป็นค่า
ถูกตีตรา กายาตัว ให้มัวหมอง
ความเป็นชาย ใช้ซื้อ มาจับจอง
เพื่อสนอง ตัณหา ให้น่าชัง
`.¸¸.´´¯`._. ศรรกราจอมป่วน `.¸¸.´´¯`._.
2 กรกฎาคม 2550 10:05 น. - comment id 718527
เมื่อชีวิต ไม่ดาวดิ้น สิ้นดับแสง แม้อ่อนแรง แข็งสู้ อยู่ไม่ไหว มองข้างหน้า ต้องฟันฝ่า อีกยาวไกล ต้องกลั้นใจ ให้สู้ต่อ เพื่อแม่พ่อ และทุกคน... ชีวิตต้องสู้............. เหมียววว
2 กรกฎาคม 2550 15:38 น. - comment id 718711
เฮ้อ.... สวัสดีคุณกวีปกรณ์ เขียนได้ดีครับ
2 กรกฎาคม 2550 15:55 น. - comment id 718718
ดีจ้า คุณกวีปกรณ์.....เป็นประเด็นในสังคมที่ต้องการความเท่าเทียม.....อีกฉากหนึ่งของผู้ชายป้ายเหลือง นำเสนอได้ดีจังจ้า....ทุกคนต้องดิ้นรน อามิตตาพุด
2 กรกฎาคม 2550 17:15 น. - comment id 718764
ดูนานๆแล้วตาอาจจะพร่าได้นะ
2 กรกฎาคม 2550 20:36 น. - comment id 718878
3 กรกฎาคม 2550 06:17 น. - comment id 718980
...เพราะรอบกาย ล้วนมี สิ่งยวนยั่ว จนลืมกลัว ที่ทำไป ไร้ศักดิ์ศรี แม้ฝืนทำ ทั้งที่รู้ ว่าไม่ดี เป็นเช่นนี้ เพราะติด..กับ ค่านิยม ...แม้ใครกล่น พ่นด่า หายินเสียง อยากได้เพียง เงินตรา ไว้สะสม สนองตอบ สิ่งฟุ่มเฟือย ที่ชื่นชม ปล่อยอารมณ์ เดินบนทาง อย่าเมามัน ...แม้ต้องยอม เป็นชาย ขายเรือนร่าง ขอเพียงอย่าง คือเงิน เงินเท่านั้น มีร่างกาย ไร้จิต คิดผูกพันธ์ อยู่วันวัน นอนกับใคร ไม่เคยแคร์ ...สังคมเมือง มากมาย สิ่งยวนเย้า คอยปลุกเร้า ให้หลายคน ไม่แยแส เรื่องศีลธรรม จรรยา จึงอ่อนแอ ไร้ทางแก้ สังคมไทย จึงดิ่งลง...
3 กรกฎาคม 2550 09:52 น. - comment id 719038
บ้านกลอนไทย.....อบอุ่นเสมอ...... เพื่อนๆ จะได้อ่านกลอน และทราบซึ้งกับบท กลอนที่แสนไพเราะของเพื่อนๆ เพื่อนจะเป็นกำลังใจให้เสมอเฉกเช่นที่ ข้าพเจ้าได้รับเช่นกัน
3 กรกฎาคม 2550 21:07 น. - comment id 719339
ต่างคน..ต่างหนทาง..ต่างหน้าที่ ต่างวิถีชีวิต..ความคิดฝัน ต่างภาระ..ต่างจิตใจไว้แบ่งปัน แตกต่างกัน..สาธยายได้หลายเกณฑ์ เกิดมาร่ำรวยทรัพย์นับไม่ไหว ก็ควรเห็น"บางใคร"ในทุกข์เข็ญ ถูกตอกย้ำสังคมถามประนามเป็น เฉกเช่น..ทุรชน..คนต่ำทราม จะแยกแยะ"ความเป็นคน"บนเหตุนี้ คงสิ้นดีกันทั่วทุกเขตขาม ทุจริต คอรัปชั่น กันโครมคราม ใยคนตามติดต้อยคอยพะนอ เพราะคนหลงเงินตราดังว่าไว้ จะครวญใครไตร่ตรองหรือร้องขอ หาก"ถนนหนทาง"ว่างมากพอ คนทุกข์ท้อคงหมดไปไม่มีแล้ว ไม่เห็นใจในมนุษย์ก็สุดเจ้า เหลือเพียงเงาหม่นหมองมิผ่องแผ้ว ตะวันล้าลาไปไร้วี่แวว หมดสิ้นแล้วกำลังใจให้หยัดยืน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
