นางไม้....ใจร้าย

อินสวน

ยามบ่ายอ่อน นั่งเขียนกลอน ข้างบึงใหญ่	
ภาพเงาไม้ ชายน้ำ วูบวาบไหว
เป็นรายริ้ว พลิ้วพราย กระจายไป		
ละลอกไล่ ไหลเลื่อม กระเพื่อมตาม
      ใบไม้ร่วง หล่นลอย อ้อยสร้อยเศร้า		
สายลมเหงา แผ่วพัด สัมผัสหวาม
ใจหวิวหวั่น สั่นง่วง ล่วงลุกลาม		
สุดหักห้าม ให้หาย หลับใหลเลือน
      จากงันงง แล้วหลงลืม ละลิ่วล่อง		
หลงมนต์ต้อง ตามเสียง สำเนียงเหมือน
เชื้อเชิญชวน ชมชิด ติดใจเตือน		
อุบลเถื่อน เกลื่อนตา พาพิศเพลิน
      ทั้งบัวตูม บัวบาน ละลานรอ		
ภมรล้อ พะนอข้าง ไม่ห่างเหิน
พี่เคลียคลอ ถ่อพาย ร่ายดำเนิน		
น้องอายเขิน เมินหลบ ยามสบตา
      โน่นบัวขาวพราวพร่างสล้างเด่น		
สีสวยเย็น นิโรบล แย้มยลหา
กรุ่นกลิ่นหอม จงกลนี พี่เก็บมา
น้องอ้อนว่าให้พี่ก้มแซมผมนาง
      เสน่ห์เจ้า เย้ายวน ชวนหลงรัก
สุดจะหัก ห้ามใจ ให้ไกลห่าง
เอื้อมมือเหนี่ยว เกี่ยวกอด ยอดเอวบาง
เรือหมุนคว้าง ขวางคว่ำ คมำลง
      ตื่นจากฝัน เปียกปอน กลอนลอยเกลื่อน
เลอะเปรอะเปื้อน ขำคิด พิศวง
ปีนขึ้นฝั่ง ยังไม่คลาย หายงวยงง
นวลอนงค์ ทำพี่ได้ ใจร้ายจัง