ฝนหลงฤดู(ทางกลอน 12 - 6)

ม้าก้านกล้วย

12
คืนที่ไร้ดาว ไร้แสงสกาว คืนร้าวระทม
เมฆลอยตามลม กบเขียดครางขรม ดุจคืนแห่งพราย
บดเบียดบังจันทร์ ที่งามเฉิดฉันท์ แม้นเดือนนั้นหงาย
เหมือนมีมนต์ดำ อาถรรพ์กล้ำกราย ลางคล้ายอสูร
11
เหมือนจะเป็น ฤติระทึก อนึกอนล
เมฆก่อกลุ่ม รุมเร้ากมล ดลให้อาดูร
สายฟ้าฟาด วาดวับเวหา พาให้ใจขุ่น
พะวงวุ่น เมื่อน้ำตาอุ่น อาบแก้มกลางฝน
10
แม้นยามนี้ เป็นยามที่ ดิถีเหมันต์
แต่ลมหนาว กลับสุดสั้น วันวานผ่านพ้น
อ่อนแรงเพราะ ลมทะเล ลิ่วเร่มาดล
บันดาลฝน บันดาลฟ้า ผ่าแลบแปลบใจ   
9
จะหาคน มาปลอบขวัญ ในวันนี้
ก็มิมี เพื่อนสนิท มาชิดใกล้
สะดุ้งฟ้า สะท้านฝน ทนหวั่นไหว
สะเทือนใจ เธอมาไกล ไม่ได้ลา
8
มิได้เอ่ย แม้นคำ ว่ารักมาก
เพราะเธอจาก ไปก่อน วอนต่อหน้า
เลือนไปกลาง สายฝน ที่หลงฟ้า
 ไปแม้ว่า มีใคร ตั้งใจคอย
7
ช่างไม่ ใยดี เสียบ้างเลย
ชาเฉย จากไป คนใจน้อย
หนักแน่น ในรัก สักนิดหน่อย
คงไม่ ปลดปล่อย ฉันเดียวดาย
6
ฝากฝน ไปบอก เขาว่า
กลับมา ได้ไหม ใจหาย
ขอโทษ หากหวัง พลั้งร้าย
คืนกาย มารับ ขวัญรัก 
  (ม้าก้านกล้วย)