หนาวสะท้านกว่าวานซืนหรือคืนไหน คืนนี้ไฟส่องสลัวดูมัวหม่น ในซอกสุดอุดอู้ร้างผู้คน ชีพหนึ่งหล่นกลางทะเลแห่งเวลา อยากกลับหาแม่พ่อเพื่อขอโทษ หรือแม่โกรธไม่ถามไม่ตามหา ซุกกายนอนค่อนคืนชื้นน้ำตา ไร้ผืนผ้ากันลมเคยห่มนอน หนาวจนสั่นไส้กิ่วหิวจนหลับ ฝันว่ากลับบ้านอุ่นได้หนุนหมอน ในอ้อมกอดปลอดภัยแม่ให้พร ฝันเลยย้อนคืนไปเมื่อวัยเยาว์ แม่ชราร่างกายดูผ่ายผอม ลูกผู้พร้อมรับบาปมากราบเท้า กอดกระชับรับขวัญลูกสั่นเทา น้ำตาเคล้าคลอคลอ..แม่รอคอย สุขชั่วยาม..ความจริงยิ่งท้อแท้ ไม่เคยเห็นหน้าแม่ตั้งแต่น้อย หลับตาคว้ากลัวสุดฝันหลุดลอย จะไม่ปล่อยฝันลับไปกับเงา ลมราตรีดึกสงัดยังพัดโบก คืนนี้โลกเย็นเฉียบดูเงียบเหงา ลมชีวิตแผ่วจางและบางเบา ฝันของเจ้ามืดสนิทอนิจจา
ฤทธิ์ ศรีดวง 1 มี.ค. 2551 23:08 น. - ID 113135 
1212
5
0
1 มีนาคม 2551 23:20 น. - comment id 828517
...หยบๆ ย่องๆ มาแลฝันของพี่บาวฤทธิ์ อิอิ ....
1 มีนาคม 2551 23:23 น. - comment id 828520
..... พออ่านเข้าจริงๆแล้ว ยิ้มไม่ออกค่ะ ช่างยอกใจกระไรนี่ เฮ้อออ...เศร้าเนอะ
2 มีนาคม 2551 04:46 น. - comment id 828549
เพราะครับพี่ชาย หวัดดีครับไม่ได้เข้ามานาน พี่ชายกลับมาแล้ว
2 มีนาคม 2551 06:50 น. - comment id 828560
คุณฤทธิ์ ศรีดวง... อ่านกลอนของคุณแล้วรู้สึกเศร้าใจ เคยมีโอกาศไปเยี่ยมบ้านพักเด็ก ฯ สถานพินิจ บ้านศรีฯ สถานบำบัดและฟื้นฟู สฏ. สัมผัสได้ถึงโลกหนึ่ง ซึ่งมีแต่ความเงียบเหงา....
2 มีนาคม 2551 07:59 น. - comment id 828567
อ่านแล้วเศร้าจริงค่ะ เมื่อสมัยเรียนอยู่ ป.ตรี ครูที่ปรึกษาจะพาไปทำกิจกรรมกับเด็กกำพร้าบ่อยมาก เห็นได้ชัดเลยว่าเค้าขาดความอบอุ่นนะ พอเราเอาอาหาร หรือของขวัญไปให้เค้าจะติดเรามาก เข้ามาเคลียคลอ อยากให้เล่นด้วย อยากให้กอด เห็นแล้วก็นึกสงสารค่ะ พอมาได้เป็นครูก็เลยตั้งใจไว้ทุกปีว่าต้องพานักเรียนที่ได้เรียนยุวกาชาด ไปเลี้ยงข้าวและร่วมทำกิจกรรมกับเด็กพวกนี้ค่ะ ให้พวกเค้ารู้ว่า ยังมีคนที่ขาดโอกาสมากกว่าเค้าตั้งมากมาย ฉะนั้นให้รีบตั้งใจ ขวนขวายเร่งเรียนกันให้มาก ๆ อิอิ ขอบคุณสำหรับกลอนงดงาม ในเช้าวันหยุดเช่นนี้ ไปเลือกตั้งก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะบ่นไม่รู้จบ
2 มีนาคม 2551 08:48 น. - comment id 828578
หน้าส่วนตัว
เรนเก๊าะเคยฝันแบบนี้นะคะ..
แต่คนที่กอดเรน.. ไม่ใช่มัมมี้.. เป็นคุณครู..ใจดี..
ร้องไห้.. แต่เรนเก๊าะรู้สึกอบอุ่น.. แต่สัมผัสที่ได้..
คล้ายๆ.. แต่ไม่เหมือนมี้..
...
2 มีนาคม 2551 10:18 น. - comment id 828615
ได้แค่เพียงเรียงร้อยคอยหลับฝัน หวังสุขสันต์อันอบอุ่นได้หนุนแขน อีกมือโอบกอดใจที่ขาดแคลน ล่วงสู่แดนนิทราจึงหาเจอ
2 มีนาคม 2551 13:56 น. - comment id 828685
ดีคร่าคุณฤทธิ์ อืมม..อ่านแล้วหดหู่ สะเทือนใจยังไงไม่รุค่ะ ..บางทีความยากจน..ฐานะทางเศรษฐกิจ สังคมก็เป็นเหตุปัจจัยให้เกิดเรื่องแบบนี้นะ แต่คนรวยๆ ก็มีปัญหาแบบอื่นอีกเหมือนกัน มนุษย์นี่ช่างปัญหาเยอะจริงๆ เนอะ สบายดีนะคะ กลับจากบ้านมาหรือยังคะ
2 มีนาคม 2551 21:48 น. - comment id 828736
สวัสดีครับอาจารย์ฤทธิ์ ไม่เจอกันนานเอาเรื่องเศร้ามาฝากกันอ่านแล้วก็ประทับใจเหมือนเดิมครับ
2 มีนาคม 2551 18:51 น. - comment id 828752
สวัสดีค่ะคุณฤทธิ์อ่านแล้วเปล่าเปลี่ยวใจจังเลยค่ะ
ให้อารมณ์หลายหลากมากเลยค่ะ อ่านแล้วทรมาน
2 มีนาคม 2551 23:43 น. - comment id 828803
ฉางน้อย หวัดดีไอ้น้องรัก อย่าเศร้านะ เดี๋ยว ตั๊บแกกินตับดาวระดา คิดถึงเพื่อนๆนะครับ ขอให้มีความสุขครับ
ขอบคุณเพื่อนๆทุกท่านครับที่มาให้กำลังใจ
3 มีนาคม 2551 13:33 น. - comment id 828919
ช่วงนี้มีงานเร่ง กะเป็นหวัดหนักพอควร กินยาแรงเลย ป ไม่งั้นเดี๋ยวพาไปติดหลาน เลยอาทิตย์หน้าไปคงดีขึ้น เฮ้ออ
3 มีนาคม 2551 16:16 น. - comment id 828977
สวัสดีค่ะ..... ฝันของเด็กแตกต่างกันมากนะค่ะ เพราะมีช่องว่างระหว่างสังคมมากมาย สงสารค่ะ เด็กบางคนสมควรที่จะได้เรียน แต่ก็ไม่ได้เรียน ส่วนบางคนมีโอกาศให้เรียน กลับทำตัวเกเร นี่ก็เป็นช่องว่างที่เห็นได้ชัดมาก ๆ ค่ะ
4 มีนาคม 2551 16:28 น. - comment id 829223
7 มีนาคม 2551 12:09 น. - comment id 829913
ในที่มืด ยังมีแสงจันทร์ส่อง ฝันที่มองไม่เห็นอาจสดใส แม่คงโอบกอดเราอยู่เรื่อยไป กำลังใจมีให้ทุกวี่วัน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
