ปูมประวัติปฐพี (แรงบันดาลใจ จาก บทกวี แด่นักสู้ผู้ยืนหยัด นิพนธ์โดย ท่านคมทวน คันธนู ในหนังสือ กำสรวลโกสินทร์ ครับผม) ๑. สัททุลวิกกีฬิตฉันท์ ๑๙ อ้า!...เอกนาครนามสยามยศอนันต์ คงเขตนิเวศน์ขัณฑ์ นิคม แซ่ซ้องศักดิอดุลย์วิรุฬห์กิระอุดม ราษฎร์สร้างสล้างสม สกล บรรโดยภูธรรายนิกายพหลรณ ราญผู้ริปูพล ผยอง อ้า!...เอกนาครรามสยามบุระระรอง แก้วกาญจน์อุฬารกอง ถะเกิน ด้วยเดชบรรพบุรุษวิรุจน์จิระเจริญ เสียงซั้นเพราะสรรเสริญ ประสาน เจ้าจุ่งจำคติแจ้งแจรงอมตะจาร วงศาวดาร ดาล คดี โบราณเลื่องระบุไว้ไสววุฒิทวี เสริมสิทธิ์นิมิตศรี สิมา เจ้าจุ่งบูชิตเนื่องประเนืองคุณชนา- เพรงสรรค์สุหรรษา เสมอ ๒. อีทิสังฉันท์ ๒๐ วรรณนาละไมฤทัยละเมอ สนุกสนาน พิจารณ์ เสนอ สนิทเนียน คัมภิรามหานุสนธิเรียน วะวามประวัติฉวัดเฉวียน เชวงพลัน บรรพชนกระช่างพระพร่างประชัน แหละเนาวชนทุพลมิฉัน ผกายโชน ปางประชาฉกาจตวาด ตะโกน สะพรึ่บสะพรั่งพลังคุโผน พะผองพาล อันขย่มบุรีระรี่ ระราน ผิว์ใครริขัดประหัตประหาร ชิวาตม์หายน์ ใครนะ ใครล่ะเลือดเลอะเดือดละลาย- สรีระกล่นสกนธกาย ประนังกัน ไยละลืมประวัติวิวัฒน์ ณ วรรณ มิให้เสวยเสบยสวรรค์ วะวาวเวียง อมพะนำแสดงคระแวงเผดียง ฉลาดเฉลียวเลาะเลี้ยวเฉลียง แฉลบไป ๓. อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ สิบสี่ ตุลา สั่น กระอุครันประโดยใคร ใครเคยเฉลยไข ปะทะฆาต ประกาศคำ ปืนโรมคระโหมฤทธิ์ ทรกิจกลีกรรม วารวันประหวั่นหวำ ฤดิว้างควะคว้างหวือ ล่วงมาอุลามก ขณะหก ตุลา ฮือ จัญไรเพราะใครฤา รณรงค์ประสงค์รอน เร่งรันเฉาะหั่นราษฎร์ มรณาศอนาถนอน ความหลังจิรังหลอน ชลเลือดมิเหือดเลย แล่นล้ำถลำไล่ ยุววัยก็สังเวย คนชอบขนอบเฉย หินชาติประกาศชัย สาหัส อสัตย์ห่า พฤษภามหาภัย ไทยท้วง ทะลวงไทย กุธทำกระหน่ำเถือ ก่อศึกพิลึกเสี้ยน ปะทุเบียนชิวาเบือ เมื่อหมู่ริปูเมือ มหิมาประสาเมา เหี้ยมเหตุเทวษหา- ยนะง่าชะเงื้อมเงา ใครใคร่แหละใครเขา- เอะอะฆ่าประดาคน ๔. วสันตดิลกฉันท์ ๑๔ จุ่งมา ประชานิกรแม้น- มณิแดนธราดล ทุกที่วิถี อุท, สถล ศพทอดตลอดทาง เราหลายมลายมรณะล้น นวชนน่ะรางชาง แรงถั่งกระทั่งพิริยะถาง- พสุธาปะอาธรรม์ ทั่วทิศสถิตอุดมทัศน์ ฤชุญัตติยืนยัน ลำยอง ผยองมนะขยัน พิระหยัดสมรรถยง ร่วมสร้าง, สะสาง วิมลสัจ- จประวัติประชาวงศ์ ใดเลื่อน เลอะเลือน ลิขิตหลง จะชะล้างสว่างแล สร้างวันสวรรค์มหิไสว ประลุได้รุจาแด ลดส่วนกระสวนระบิกระแส อภิสิทธิ์สฤษฎิ์ สอน เขียน อ่าน สะอ้านเหมาะเจาะละเอียด ธิติเกียรติประชากร เจ้าของประคองมหนคร ถิระค่า มหาคุณ แด่ประเทศไทย ซึ่งมิยอมให้ประวัติศาสตร์ภาคประชาชนมีบทบาทสำคัญเท่าที่ควร ครับผม (๑๐ ถึง ๑๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๑) ข้อความชี้แจง ผมอยากจะเขียนเรื่องนี้ ตั้งแต่กรณี ๖ ตุลา เงียบหายเข้ากลีบเมฆใหม่ๆแล้วครับ เพิ่งจะสบโอกาสก็ในช่วงเวลาซึ่งบันทึกไว้ในวงเล็บนั่นแหละครับ โดยส่วนตัว รู้สึกละเหี่ยใจยิ่ง ที่เราไม่เคยชำระประวัติศาสตร์ภาคประชาชนอย่างจริงจังเสียที ตำรับตำราก็ยังคงงมงายกับหลักฐานเก่าๆ สอนสืบทอดต่อกันมายาวนาน โน้มน้าวให้เกลียดชังประเทศเพื่อนบ้าน (ด้วยวิธีตอกย้ำอดีต) แต่ไม่บอกว่าชาติเราเองเคยกระทำย่ำยีต่อบ้านอื่นเมืองอื่น ตลอดจนพลเมืองชาติเดียวกันบ้างหรือเปล่า ปลูกฝังความดี ความงาม ของชาติไทย โดยเลือกอำพรางรอยด่างเอาไว้ แทนการเปิดเผยเพื่อสร้างความเข้าใจ หาลู่ทางแก้ไข เพราะเหตุฉะนี้หรือไม่ ประวัติศาสตร์ชาติไทยจึงเวียนซ้ำรอยครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เราไม่เก็บบทเรียนมาเรียนนั่นกระมังครับผม
ตราชู 13 มี.ค. 2551 10:53 น. - ID 113432 
940
4
0
13 มีนาคม 2551 11:23 น. - comment id 831613
เหอๆ แวะมาเป็นที่ 1 บ้างเน้อ
14 มีนาคม 2551 18:18 น. - comment id 831887
เมื่อเงินพูด ความจริงก็เงียบ
15 มีนาคม 2551 07:33 น. - comment id 832015
15 มีนาคม 2551 09:33 น. - comment id 832040
ประวัติศาสตร์ มักถูกจารไว้โดยผู้ชำนะ แห่งเศิก ....
15 มีนาคม 2551 21:29 น. - comment id 832191
อย่าเรียกร้องใครใครมาทำให้ เราทำได้แค่ไหนทำไปก่อน ประชาชนนักสู้เชิงตะกอน ใครหรือห่อนสนใจความสำคัญ จะตกตายเท่าไหร่ไม่มีนับ แต่เขากลับปีนป่ายขึ้นสวรรค์ เคยท่องเหวหุบห้วยมาด้วยกัน แต่ถึงวันโกงกินในการเมือง ประวัติศาสตร์ประชาชนคนชายขอบ มิอาจมอบให้ใครทำทุกเรื่อง ต้องทำเองเขียนเองมิเกรงเปลือง โปรดอย่าให้คนเมืองบันทึกตน อย่ารอครับ...เพราะพวกเขาไม่ใช่ประชาชน...อีกต่อไป..แต่พวกเขาคือขุนนางรุ่นใหม่...
19 มีนาคม 2551 07:46 น. - comment id 832894
สวัสดีครับ ท่านผู้อ่านที่เคารพทุกท่าน สวัสดีครับ คุณ ล้น ใจ คุณ . คุณช่ออักษราลี คุณกิ่งโศก คุณฝากฝัน อย่ารอครับ...เพราะพวกเขาไม่ใช่ประชาชน...อีกต่อไป..แต่พวกเขาคือขุนนางรุ่นใหม่... ประโยคนี้ของคุณฝากฝันตรงใจผมเผงเลยครับ อำนาจใคร ใครก็หวงครับ ฉะนั้น ผู้มีอำนาจจึงกลัวการลุกฮือของประชาชนเป็นธรรมดา เมื่อกลัว ก็ใช้วิธีปิด อย่าให้รู้ หรือให้รู้น้อยที่สุดว่าประชาชนเคยลุกฮือขึ้นต่อสู้กับอำนาจรัฐ วิธีหนึ่งที่จะชำระประวัติศาสตร์ภาคประชาชน คือประชาชนต้องช่วยกันตีแผ่ พิมพ์เป็นหนังสือออกมา ว่าแต่.... พิมพ์แล้วจะถูกริบ โดยอ้างเอาพระราชบัญญัติการพิมพ์ยุคจอมพล ป. พิบูลย์สงคราม (พ.ศ. ๒๔๘๔) ซึ่งในขณะนี้ก็ยังไม่ถูกปรับปรุงแก้ไข ขึ้นมาตั้งข้อกล่าวหา สร้างความชอบธรรมในการริบหรือเปล่า ก็ไม่อาจรับประกันได้ครับผม
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
