*** ถวิลครวญ***

แก้วประเสริฐ

      ***  ถวิลครวญ  ***
     เสียงเสนาะไพเราะซึ้งคนึงซ่าน
ไหวพลิ้วผ่านรัญจวนชวนสนอง
วิงวอนหวานผ่านฤดีทวีทำนอง
สอดสู่คล้องปองหวังครั้งเชยชม
     ดั่งใบล่วงจากต้นระคนฝาก
ดุจพลันจากละล่องเคยครองขม
น้ำพาหยาดจากฟ้าลอยมาภิรมย์
สู่อารมณ์เปลือกในสลายหัวใจ
     หวานวจีแว่วซ่านผ่านไพรสัณฑ์
แสงนวลจันทร์เด่นสกาวพราวสดใส
หวานพลิ้วเสียงซึมซาบฉาบความนัย
เปรียบฤทัยคล้ายรันทดหยดผ่านทวี
     ถ้อยน้ำคำย้ำคล้ายไว้ฝากฟ้า
ล้วนวาจาผ่านนัยคลายเกษมศรี
หมองสร้างไพรโขดหินสิ้นเปรมปรีดิ์
ผสานราตรีสรรค์ถ้อยร้อยแง่งอน
     สำเนียงซ่านล้วนเสนาะฉอเลาะเล่า
ดุจดั่งเฝ้าสำเหนียกเรียกสิ่งหลอน
อีกทำนองเศร้าหมองคล้องวิงวอน
ดั่งออดอ้อนเสมือนเขลาเร้าอาจิณ
     ล้วนคำนึงคลึงคล้ายสร้างห่วงไว้
เสมือนดวงใจแนวเดียวเกี่ยวใฝ่ถวิล
แว่วขานแผ่วสิ่งสล้างกลางแนวกวิน
คล้ายเหล่านลินสิ้นหอมยากย้อนมา
     เสียงสะอื้นลอยลมพรมแผ่วพลิ้ว
ล่องผ่านปลิวสู่ทรวงหน่วงหนักหนา
เหมือนก่อนนี้เคยฝากไว้ในจินตนา
ตลอดเวลาผ่านหมองร้องเสียงเพลง
     ผ่านราตรีแห่งพฤกษ์ตรึกใยเหมือน
ผ่านเสียงเยือนคร่ำครวญล้วนเฉวง
รัตติกาลคลึงคล้ายละม้ายกลัวเกรง
ยากจะเขลงชมจันทร์อันพร่างพราว.
          ***   แก้วประเสริฐ.   ***