*** ส่องหล้า ***

แก้วประเสริฐ

          ***  ส่องหล้า   ***
     ยลแสงนวลส่องโพยมประโลมฟ้า
เพริศพริ้งลดาหอมกรุ่นละมุนโฉม
พิลาสพรายประกายแก้วแพรวโคม
ดั่งแสงโสมยักคิ้วพลิ้วงามนัยน์นา
     มวลพฤกษาลาวัลย์พลันหอมกรุ่น
อบอวลหนุนทาบทรวงล่วงล้ำหา
พิศสวาทสาดซ่านผ่านนัยน์ตา
สุดเสน่าหาฟ้าบรรเจิดเลิศไฉไล
     โอ้อกเอ๋ยใยเล่าเฝ้าฝืนพินิจ
งามวิจิตรรูปทรงตรงเวียนไฉน
แปรเปลี่ยนแปลงร่างอดีตลิดร้างไกล
แสบหฤทัยมองดาวเดือนเคลื่อนพราย
     เย็นยะเยือกเกลือกกลิ้งสิ่งพริ้งอก
ดุจดาวตกฟากฟ้ายากคว้าสาย
นึกถึงวันดั้นภูผามากลับกลาย
สร้างดวงหทัยโดดเด่นเน้นสิ่งปอง
     ห่มผ้าผิงกองฟอนผ่อนความหนาว
สิ่งพริ้งพราวล้วนลับดับอิงสนอง
คอยเดิมเชื้อมิเหลือใยใฝ่คะนอง
สองตามองแสงไฟในแสงนวล
     แต่งแต้มใจโอ้ไฉนไม่หวนกลับ
เดือนเสี้ยวขับแสงดาวพราวสิ่งหวน
แย้มยิ้มพรายฝากเหลือเงาเยื้อยวน
ทอทาบล้วนวิจิตรไว้ให้หวนตรึง
     สวรรค์ในอกนรกฝากซากทรวงอก
สร้างวิตกเย็นเยือกเกลือกคิดถึง
วางแปรเปลี่ยนเวียนหามารำพึง
แม้นวลซึ้งแสงนภาผ่านฟ้าดิน
     กองฟอนน้อยหอมชื่นควันฝืนจิต
สวรรค์ลิขิตหรือเราช่างเฝ้าถวิล
แม้นโดดเดี่ยวเดียวดายดั่งคล้ายจินต์
ยามยลยินพฤกษ์พนามากรีดกราย
     เรไรเล่าหิงห้อยคอยพร่ำเพรียก
ดั่งสำเหนียกหาคู่ดูเฉิดฉาย
ใยหัวอกของเราเฝ้าประปราย
ส่ำระสายไร้เมินยากเดินทาง
     บัดนี้หนอตัวคนเดียวเปลี่ยวเหลือ
กองไฟเชื้อเถ้าถ่านผ่านส่งสร้าง
นอนคุดคู้วางกายคล้ายเคียงนาง
ใจยากสว่างอดีตเก่าเข้าวุ่นวาย
     ดุจทางเดินเหมือนเราเฝ้าถางไว้
เขาผ่านไปแล้วกลับนับเฉิดฉาย
เหยียบย่ำปนขรุขระจนละลาย
รอวันสลายอนิจจานี่หนาเรา.
     ***   แก้วประเสริฐ.   ***