พฤษภาที่ผวนผัน โคลงจิตรลีลา ลมล่องย้อน...............เยือนมา ลมพฤษภา...............พัดอู้ ดาลแดหา...............โหยอดีต คราวนั้นรู้...............เรื่องหลัง ฝังฝากฟ้า...............ฝากดิน หลายกายิน...............ยับกลิ้ง ทวยโหงหิน...............ทหารโหด มันล้างทิ้ง...............ทุ่มชนม์ มลมืดแคว้น...............เหมือนควัน สามวันอัน...............อกเต้น สิบเจ็ดพรร-...............ษาผ่าน ยังแค้นเร้น...............รุ่มมาน รุมมาน กาลเคลื่อนคล้อย...............คลาไคล พลิกแพลงไป...............ไป่แผ้ว เฉียงเฉไฉ...............เชือนหมด ภาพพริ้งแพร้ว...............พร่าลง หลงรูปล้ำ...............จำลอง คนปลุกผอง...............พวกต้าน- ทวยทหารครอง...............ครันเดช ชนปิ้มล้าน...............ปราดถลัน วันเช่นนี้...............อายนัก ยอมเขาชัก................เชิดเต้า ทวยทหารหนัก...............หนุนส่ง เท้าสืบเท้า...............สืบทาง วางเล่ห์ยิ้ม...............แยบยล อวดโสภณ...............สุภาพแกล้ง จริงฝึกฝน...............ฝังดาบ เอาไว้แว้ง...............เหวี่ยงบุรี มีอีกขั้ว...............คอยทาน คึกคึกขาน...............ข่าวก้อง ขอรอนทหาร...............รัฐหุ่น พากย์ย้ำพร้อง...............พล่ามยุบล ผลเพื่อเพี้ยง...............พวกตัว รมย์ชมชัว...............เชิดหน้า ปองปันถัว...............ประโยชน์ถ่าย โอ! ว้างว้า...............อกหวำ กำเริบสร้าง...............สับสน จนจลาจน...............จู่จ้วง ยกปวงชน...............เชิดปก ลึกล้นล้วง...............หลอกผสม ลมพฤษภ์ผ้าย...............ผวนผัน ใครจักรัน...............อริกล้ำ โดยใจสรรพ์..............สุจริต หาย้ำย้ำ...............อยากเห็น ยากเห็น (๑๒ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๒) หมายเหตุ: ๑. โคลงจิตรลีลา คือนามที่ ท่านคมทวน คันธนู บัญญัติขึ้น เพื่อขนานนาม โคลง ๕ พัฒนา ซึ่ง ท่านจิตร ภูมิศักดิ์ ประจงไว้ เพื่อเป็นเกียรติแก่กวีแม่แบบครับ ๒. ผมเขียนงานชิ้นนี้ขึ้น เพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์ ระหว่างวันที่ ๑๗ ถึง ๒๐ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๓๕ ครับผม
ตราชู 18 พ.ค. 2552 07:29 น. - ID 125984 
1250
2
0
18 พฤษภาคม 2552 10:42 น. - comment id 986676
สวัสดีค่ะเคยได้อ่านและติดตามอยู่บ้างคะ บางครั้งก็ได้ฟังจากที่อาจารย์เล่าให้ฟังจากประสบการณ์ตรงของท่านเองค่ะ
18 พฤษภาคม 2552 16:22 น. - comment id 986843
สวัสดีครับ ท่านผู้อ่านที่เคารพทุกท่าน สวัสดีครับ คุณsomebody ผมขออนุญาตเล่าย้อนเมื่อ พ.ศ. ๒๕๓๕ สักนิดหนึ่งนะครับ ถือว่าแลกเปลี่ยนกันเล่นๆครับ ช่วงเวลาดังกล่าว ผมเพิ่งอายุ ๑๔ ขวบได้ไม่กี่เดือน เมื่อเกิดการชุมนุมประท้วงบิ๊กสุ (พลเอก สุจินดา คราประยูร) เด็กอย่างผมก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น วันๆดูหนัง ฟังเพลง เพลิดเพลินตามประสา จำได้เลยครับว่าวันที่ ๑๗ พฤษภาคม อันเป็นวันแรกที่เกิดเหตุนองเลือดผมเพิ่งเดินทางกลับมากรุงเทพฯ ได้ไม่นานเลย ก่อนหน้านั้น ผมอยู่จังหวัดอุดรธานีครับ ไปกราบคุณพ่อคุณแม่ท่าน และเล่นสนุกช่วงปิดเทอมใหญ่กับน้องๆ กลับมาถึงบ้านที่ซอยระนอง ๒ เพื่อรอวันเปิดภาคเรียนอันจะมาถึงวันพรุ่งรุ่งขึ้น พอตื่นเช้ามา ๑๘ พฤษภาคม ญาติๆทางบ้านท่านบอกผม ไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว เขาประกาศให้หยุด ไอ้ผมก็...ตามวิสัยคนขี้คร้าน ร้องเฮลั่น จากนั้นก็ฟังวิทยุทั้งวัน รู้เลาๆว่าเขายิงกัน แต่ มีใครเป็นอะไรบ้าง ไม่อยากรู้เท่าไร อยากเล่นมากกว่าน่ะครับ และก็มีความสุขที่โรงเรียนหยุดต่ออีกหลายวัน มาถึงเวลานี้ ผมนึกหวนถึงเรื่องเก่า ได้แต่นั่งเสียใจครับ ถ้าหากเวลานั้น เพียงแต่ผมจะเอาใจใส่การเมืองกว่าที่เป็นอยู่ ก็จะได้รับรู้อะไรอีกมาก เด็กอายุ ๑๔ ถือว่าพอรู้ความแล้ว หากสมองบันทึกความทรงจำเก็บไว้ ก็ถือเป็นความทรงจำอันเกี่ยวเนื่องกับประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งของแผ่นดินไทยเลยทีเดียวครับ แต่นี่... ผมมาเรียนรู้ภายหลัง ต้องค่อยๆเก็บเล็กประสมน้อยเรื่อยๆ ทำความเข้าใจกับการเมืองทีละนิดละหน่อย แล้วก็ได้ข้อสรุปในเบื้องต้นว่า ไม่มีใครเห็นแก่ชาติ เห็นแก่ประชาชนอย่างแท้จริงหรอก นี่คือสัจพจน์ซึ่งหลายท่านกล่าวตรงกัน ผมเห็นด้วยโดยปราศจากข้อโต้แย้งครับผม
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
