*** ความฝังแห่งจำ ***

แก้วประเสริฐ

     ***  ความฝังแห่งจำ  ***
   พินิจมองบ้านน้อยดุจลอยฟ้า
เหมือนดังว่าหัวใจใยสิ้นสลาย
เม็ดหยดหยาดเหงื่อหลั่งท้วมเรือนกาย
สองสร้างไว้หนีพรากฝากอาวรณ์
   น้ำตารินหลั่งไหลทาบในทรวง
พลันสู่ล่วงหม่นไหม้ให้หลอกหลอน
ความอบอุ่นแนบไว้ใยขาดตอน
แสนสะท้อนคิดหวังระหว่างใจ
   ความท้อแท้หันเหต้องเซพราก
ยามวิบากเบื้องหน้าพาไปไหน
สุดบั่นทอนสิ่งรักต้องจากไกล
สะอื้นในป่วนช้ำย้ำเหลือเกิน
   สิ่งปลาบปลื้มเฝ้ามองสองตาสถิต
กลับมาปลิดล่วงลับกลับห่างเหิน
เหลือแต่สิ่งทรงจำกลืนกล้ำเพลิน
ต้องมาเมินจากไปไกลทั้งปวง
   คงเหลือเพียงสิ่งจำย้ำฝังจิต
มองยิ่งคิดแสนเศร้าเคยเฝ้าหวง
เดินรอบเขตเคยสร้างหวังตักตวง
ต้องเลยล่วงฝากไว้เพียงปลายตา
   จำต้องพรากจากแล้วเพื่อลูกรัก
ที่ฟูมฟักยังเยาว์เฝ้าห่วงหา
ช่วยเปลื้องปลดหนี้สินสิ้นจินดา
มิปรารถนาต้องทำด้วยจำใจ
   แม้นเสน่หาอาลัยในสิ่งนี้
ขอยอมพลีลบล้างวางสิ่งใส
ย้อนถึงวันเคยชื่นระรื่นหทัย
หวังภายในฝากผีสุดปรีดิ์เปรม
   เหลือแต่ตัวคู่ทุกข์บุกเร่ร่อน
เที่ยวตะรอนค่ำไหนไม่สุขเกษม
ขอแค่ซุกหัวนอนอ่อนเพลียเอม
คอยเละเล็มอาหารผ่านทิ้งวาง
   จะขอทานเขากินจินต์มิกล้า
เปรียบดั่งว่าสิ้นคิดใจจิตขวาง
หันหาลูกที่รักกลับเลือนราง
เขาหนีห่างหลีกเร้นเผ่นลับจร
    ทุกสิ้นปีหันหวนชวนกันกลับ
สองตาจับบ้านน้อยใจทอดถอน
นึกถึงวันแสนสุขสนุกอาวรณ์
แสนสะท้อนจนพรั่งหลั่งน้ำตา.
   ***   แก้วประเสริฐ.   ***