อัลมิตรา 10 ม.ค. 2554 16:55 น. - ID 138693 
2152
11
0
10 มกราคม 2554 17:20 น. - comment id 1178828
เราเขียนเพื่อการใด ใครจะทราบ นอกเราเอง ที่รู้ ว่ากันทำไมแวะมาสวัสดี ขอความดีคุ้มครองครับ
10 มกราคม 2554 17:30 น. - comment id 1178829
สำหรับฉันนั้นเพียรอยากเรียนรู้ ฝึกจากครูมากมายขยายผล เพื่อเปิดกว้างเป็นทางระหว่างตน จึงเฝ้าบ่นบนลานสานกวี จากไร้ความตามท่านนั้นได้อ่าน หลบพักงานมาร่ายป้ายแต่งสี เพื่อผ่อนคลายหลายเรื่องมะเลืองมี เพื่อเปรมปรีหัวใจให้เบิกบาน สิ่งได้รับนับค่ากว่าหาได้ คือมิตรมากพบในใจผสาน จากวันก่อนย้อนความตามเหตุการณ์ ฉันร้องไห้ร้าวรานเพราะพ่อลา ไม่เขียนต่อแล้ว กลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวจาร้องไห้..
10 มกราคม 2554 17:24 น. - comment id 1178831
บางครั้ง บทกวีก็ช่วยบรรเทาจิตใจที่ไม่ปกติ ให้สงบลงได้ ในขณะที่ใช้ความคิด และใช้ใจรู้สึก จึงรู้สึกดีเมื่อได้เขียน และยิ่งรู้สึกเป็นสุขมากขึ้นไปอีก ถ้ามันมีค่าสำหรับใครสักคน รักษาสุขภาพด้วยนะคะคุณอิม
10 มกราคม 2554 17:27 น. - comment id 1178832
นามแทนคุณแทนไทใช้ใจเขียน และว่ายเวียนอยู่เหนือทุกเหตุผล ถ้อยอักษร กลอนกลที่คนยล ได้ดาลดลออกมาจากหัวใจ หัวใจที่เขียนกลอนจากความรัก ท่านก็เคยรู้จักใช่หรือไม่ อารมณ์แห่ง ความหวังพลังใจ มิได้หวังสิ่งใด จากใครเลย
10 มกราคม 2554 18:19 น. - comment id 1178836
อยากเขียนกลอนสอนใจไว้เตือนตน อยากมีคนเข้าใจใช้ประโยชน์ อาจมีบ้างโลภหลงโกรธลืมโทษ อภัยโปรดเมตตาอย่าว่ากัน นะ
10 มกราคม 2554 19:26 น. - comment id 1178838
หากแม้นเห็นฉันคิดแลขีดเขียน ถ้อยความเพียรเรียงถักทออักษร กลั่นจากจิตคั้นจากใจกรองกลอน ก็เพียงตอนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าใจ ตัวอักษรดั่งชุบคืนชีวิต เยียวยาพิษที่กร่อนความสดใส เหมือนเซรุ่มรักษาโรคนั่นไง ฉันเพียงเปลี่ยนใช้ใจรักษาแทน ..................................
10 มกราคม 2554 19:38 น. - comment id 1178843
เมื่อยามเหงาเปล่าเปลี่ยวเรี่ยวแรงสิ้น จึงถวิลเรียงร้อยถ้อยอักษร เก็บไว้จารจรดเป็นบทกลอน ไว้อ่านตอนอารมณ์ดีชี้ตัวเอง ก็มีบ้างบางครั้งนั่งร้องไห้ ปลุกปลอบใจด้วยใครเขาข่มเหง บันทึกไว้รู้สึกนึกคิดเอง จึงบรรเลงเป็นบทกลอนสอนใจตัว ไร้อารมณ์ ก็เขียนอะไรไม่ได้ซีคะ คุณอิมแข็งแรงขึ้นมากรึยังคะ
10 มกราคม 2554 21:31 น. - comment id 1178867
สีเมจิกเขียนกลอนตอนอยากเขียน แล้วพากเพียรเรียงร้อยถ้อยอักษร สร้างกลุ่มคำนำพามาเป็นกลอน ตัดแบ่งท่อนเรื่องราวเป็นคราวไป เสมือนหนึ่งทำครัวข้างรั้วบ้าน กลิ่นอาหารหอมลอยคล้อยถึงไหน คนเดินผ่านอยากชิมลิ้มรสไง กลิ่นแกงไก่ไข่เจียวเลี้ยวมาชม... แบบว่าทำกับข้าวตอนหิว แต่งกลอนตอนอยากแต่ง ยังไงยังงั้นเลยครับคุณอัลมิตรา
10 มกราคม 2554 21:32 น. - comment id 1178868
ส่วนฉันเริ่มเขียนกลอนตอนอกหัก จึงอยากพักอารมณ์ที่ขมขื่น สื่ออักษรเรื่อยไปไร้จุดยืน แต่ไม่ฝืนความคิดลิขิตตน จากวันนั้นจนถึงซึ่งวันนี้ เขียนบทกวีด้วยใจไม่สับสน เหนื่อยก็พักชีดเขียนแวะเวียนวน ประสาคนอย่างเราเท่านั้นเอง
10 มกราคม 2554 21:53 น. - comment id 1178876
ฉันนั้นเขียนเพราะหัวใจสั่งให้เขียน........
10 มกราคม 2554 22:03 น. - comment id 1178878
ฝึกฝนและแบ่งปัน เป็นคำตอบสุดท้าย เหมือนเพื่อนอีกหลายๆคนคับ
10 มกราคม 2554 22:24 น. - comment id 1178883
เพื่อการใด......ไม่อาจวาดคำตอบ เพราะล้วนรอบเรียงรายที่หมายเขียน บางครั้งด้วยหัวใจไหลวนเวียน จึงต้องเปลี่ยนแปรพลังหลั่งออกมา บ้างอารมณ์คึกคะนองลองเล่นคำ บ้างตรากตรำจำเป็นเค้นเข้าหา บ้างพินิจคิดถ้อยร้อยวาจา ให้มีค่าควรใครเห็นนัยความ แต่ทุกงานขานไขจากใจคิด ไม่หมายติดหวังใดในคำถาม คำร้อยกรองกรองนำให้คำงาม เพียงเมื่อยามได้ยลคนคงเพลิน ....(หายดีแล้วนี่)
10 มกราคม 2554 23:27 น. - comment id 1178924
แซมเขียนเพราะอยากฝึกสำนึกเก่า ความโง่เขลาครอบคลุมขุดหลุมใหม่ จากบ้านเกิดเมืองนอนแรมรอนไกล ภาษาไทยตกผลึกนึกเอาคืน เปิดหนังสือค้นหาพจนาสถาน ค้นกลอนกานท์เร่งเขียนเพียรสุดขืน บางครั้งล้มแล้วลุกปลุกใจยืน ดึกดึกดื่นค้นคำมาจำนรรจ์...หลังจากผ่านพ้นสถานการณ์"คนเป็นพิษที่เรืองแสงได้" ไปแล้ว แซมกลัวว่าเซลล์สมองมันจะเสื่อมไปด้วยอ้ะ.....กลัวเป็น Alzheimer แซมเลยหางานอดิเรกที่ช่วยประเทืองปัญญา แต่ตอนนี้กลายเป็นติดไปแล้วค่ะ...
แซมค่ะ
10 มกราคม 2554 23:58 น. - comment id 1178930
แค่ความคิด นิดหน่อย ลอยในหัว เอามามั่ว เขียนไป เผื่อใครถาม อาจมีคน หลงผิด เฝ้าติดตาม เพราะบทความ โดนใจ ใครบางคน ****************************************** ****************************************** ขอให้สุขภาพร่างกาย กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมไวๆ ครับ
11 มกราคม 2554 19:16 น. - comment id 1178948
เพื่อรำลึกถึงความหลังครั้งกาลหนึ่ง เคยมีรักซึ้งซึ้งในบ้านนี้ แม้เวลาผ่านไปนานหลายปี ดวงฤดียังคะนึงถึงรักนั้น ...ตราบใดที่คนเรายังมีความทรงจำ ก็ไม่อาจจะลบความทรงจำนั้นทิ้งไปได้ ไม่ว่าความทรงจำนั้นจะสร้างทั้งความสุข ความทุกข์ เสียงหัวเราะ หรือน้ำตา ทุกวันนี้ไม่ได้เขียนกลอนแต่เข้ามาอ่านกลอนของคนที่เรารัก แม้ใครคนนั้นจะหมดรักไปแล้วก็ตาม
11 มกราคม 2554 19:31 น. - comment id 1178949
เขียนตอนเมา อิอิ ไม่เมาไม่เขียน..20 ด้วย
11 มกราคม 2554 19:43 น. - comment id 1178959
ย้อนไปเมื่อหลายปี .. ฉันไม่เคยคิดว่า จะเขียนกลอนเป็นด้วยซ้ำไป การท่องอาขยานในวิชาภาษาไทย ทำให้ฉันวิงเวียน เพราะฉันมักสลับบรรทัดนั้น มาโยกใส่บรรทัดนี้ กว่าจะท่องเอาการกับคุณครูได้ ต้องวนเลขที่หลายรอบ การเริ่มต้นท่องเน็ตของฉัน .. ถนัดในการเล่าเสียมากกว่า ทุกวันฉันจะมาตั้งกระทู้แล้วเล่าความ อย่างนั้น อย่างนี้ แล้วก็มีเพื่อน ๆ มาคุยด้วย ไม่เหงา จากนั้น ก็เริ่มเตาะแตะเป็นกลอนมั่วซั่ว บทเดียว สัมผัสบ้าง ไม่สัมผัสบ้าง กระทั่งเกิดการเปลี่ยนแปลง .. โดยไม่รู้ตัว ฉันหลงใหลในบทกลอน และพยายามที่จะเขียนให้ดี ฉันกำลังเลียนแบบ ฉันกำลังทำตาม ใครสักคน ที่ฉันเชื่อมั่นในฝีมือ ในแต่ละวันที่เติบโตทางงานเขียน ความผูกพันประสาเพื่อนสนิทก็เพิ่มมากขึ้น กระทั่งเกิดการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง .. ฉันไม่รู้ว่า ตั้งแต่ต้นที่ฉันทำ ในบางเชื่อมั่นนั้น ยังคงอยู่ หรือสลายไปแล้ว ความมั่นใจในการเขียนจึงค่อย ๆ หดหาย ความกระตือรือร้นพลอยสลาย ทุกอย่างมีเริ่มต้นและสิ้นสุด .. จากที่เคยเข้าใจว่า ฉันจะไม่มีทางที่จะเดินอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย จนในที่สุด ฉันต้องยอมรับกับตัวเองว่า .. ฉันคิดผิด และสิ่งที่ถูกต้องที่สุดก็คือ .. ฉันผิดเองที่คิดผิด ไม่มีหรอก มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า ไม่มีหรอก ความปรารถนาดีที่ไม่สิ้นสุด เมื่อถึงเวลา .. ข้อพิสูจน์ต่าง ๆ ก็จะปรากฏ
11 มกราคม 2554 20:03 น. - comment id 1178969
คุณแทนคุณแทนไท .. ใช่แล้ว เราเองเท่านั้นที่รู้ซึ้ง ต่อให้อยู่ต่อหน้าจ้องตาอีกคนก็ตาม เนอะ คุณปาลิน .. การใช้เวลาในการเขียน คือการให้เวลากับตัวเอง การเขียนทำให้ได้คิดไปด้วยค่ะ คุณแทนคุณแทนไท (อีกครั้ง) .. ความรัก.. ไม่อาจไม่รู้จัก ไม่อาจไม่รับรู้ และไม่อาจทำให้สมดั่งปรารถนาได้ทุกประการ จนอัลมิตราเองก็ยังสับสนกับคำว่า ความรัก .. เหมือนกัน ในกรณีที่เคยพานพบมา คุณแก้วประภัสสร .. การที่ได้เขียนก็ถือว่าเป็นการฝึกหัดเรียนรู้การใช้ภาษาไทยไปด้วย ดีค่ะ คุณkasin .. อืมม มีงานหลายชุดทีเดียว ที่อัลมิตราย้อนไปอ่าน สะท้อนใจตัวเองดีจัง คุณโคลอน .. เป็นวิธีที่ดีแฮะ เดี๋ยวเอาไว้คีโมคราวหน้า จะบอกหมอว่า ขอเขียนกลอนร้อยจบแทนยาเคมีละกัน คุณแจ้น .. ความเหงากับอัลมิตราเป็นเพื่อนสนิทกัน อัลมิตราไม่เคยทะเลาะกับความเหงาเลย คุณสีเมจิก .. เปรียบกลอนเป็นกลิ่นอาหารเลิศรส ถูกใจจอมตะกละอย่างอัลมิตราจังค่ะ คุณเทียนหยด .. ป๊าด ชัดเจนดีแท้ ตอนอกหักนี่ ไม่ต้องบิ้ว อารมณ์ก็มาเนอะ คุณโอ้ละหนอ .. ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว จริงอย่างที่โบราณว่าเลย คุณวิทย์ .. อย่างน้อยเหมือนกับการลับปังตอเนอะ จะได้คมกริบ คุณดาวศรัทธา .. จะว่าหายดีแล้ว หรือยังป่วยอยู่ ตอบยากจัง ? รู้แต่ว่า ร่างกายมีบางสิ่งเปลี่ยนแปลง มีบางสายตามองอัลมิตราแปลก ๆ และเฝ้าระวัง ในเมื่อบรรยากาศเป็นเช่นนี้ อัลมิตราเองก็ไม่รู้ว่าจะวางตัวอย่างไรด้วยซ้ำไป หลายคนบอกว่า ดูไม่เหมือนคนป่วย .... (ก็อัลมิตราเป็นปู ในกระดองมีแต่เนื้อนิ่ม) หลายคนเอาใจใส่เกินพิกัด ......(ทำให้อัลมิตราคิดว่า มันเป็นโรคที่ร้ายแรงขนาดนั้นเชียว) คุณcicada .. การเขียน การคิด ทำให้สมองเคลื่อนไหว ยิ่งถ้ามีโจทย์ให้ขบคิดเขียน ยิ่งดี ไม่เป็นอัลไซเมอร์หรอกค่ะ ดีไม่ดี ตอนคุณcicadaเป็นคุณทวดยังท่องกลอนลื่นไหลสบายบรื๋อค่ะ คุณจิ้งจอกน้อย .. ตอนนี้เอาร่างกายไปโรงหมอซ่อมเป็นระยะ ๆ คาดว่าพอซ่อมเสร็จ ก็คงใช้งานได้ แต่จะมีสมรรถภาพเหมือนเดิมหรือเปล่า อันนี้ต้องวัดกันอีกทีค่ะ คุณน้ำตาลหวาน .. เป็นการใช้เวลาว่างที่ดีค่ะ เป็นงานอดิเรกในเชิงสร้างสรรค์ อัลมิตราน่ะ ไม่มีฝีมือในเรื่องเย็บปักถักร้อย ที่จริงน่ะ อยากทำได้หลายอย่างนะ แต่ไม่ไหว คุณก้าวที่กล้า .. เธอเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ ตัวหนังสือสร้างสุขได้เสมอค่ะ คุณฤกษ์ .. ก็เป็นอย่างนั้นจริงนี่นา ทำเป็นไม่กล้าเยี่ยมบ้านไหน เห็นหลุดกลอนไปทั่ว ถ้าไม่ได้ไปอ่านของบรรดาคุณเธอ มีเหรอ ที่จะเอามาประทับจิตประทับใจ จนไหลเป็นตัวหนังสือล่ะ คุณเฌอมาลย์ .. หลายอย่างปะปนกัน คงตามแต่กรณีเหมือนอัลมิตราเนอะ คุณเวียงฟ้า .. อืมม ไปหลงรักใครในบ้านนี้ แต่เขาว่ากันว่า ได้อ่านตัวหนังสือของคนที่เรารัก ก็คงเหมือนกับการได้ไปมองหลังคาของคนที่เรารัก ... ใช่ไหมคะ คุณยาแก้ปวด .. อันนี้ล่ะเชื่อสุด ๆ
11 มกราคม 2554 14:23 น. - comment id 1178979
เพื่อการใด ตอบพลันเพื่อการนี้ ร้อยวลีเรียงกานท์งานภาษา ตามหัวใจไร้ฉันทลักษณ์อักษรา พรรณนาเรื่องรักเป็นวรรคเป็นเวร บ้างจินตนาการเลอะเทอะมีเปรอะเปื้อน อาจคลาดเคลื่อนความจริงจากสิ่งเห็น บ้างเรื่อยเปื่อยบางบทไร้กฏเกณฑ์ แต่ชัดเจนหากได้ใช้ใจมอง เพื่อความสุขทางใจในการเขียน ได้แวะเวียนพูดเย้าเหล่าเพื่อนผอง มิตรภาพออนไลน์หลายครรลอง ที่จับต้องด้วยใจที่ใช่เลย อิอิ ขออำภัยตอบมั่วๆไปหน่อย แบบว่าไม่ได้แต่งนานแระ
11 มกราคม 2554 08:37 น. - comment id 1179042
ฉันนั้นหรือเขียนกลอนตอนอยากเขียน ชอบนั่งเทียนเขียนสดงดเงื่อนไข อารมณ์นั้นพากลอนเขียนวอนไป มีหลากหลายมากล้นเกินพรรณา บางครั้งเกิดอยากสนุกกลอนสุขใส บางครั้งเป็นไข้ใจเขียนเพี้ยนบ้า ยามมีทุกข์เขียนไม่ออกมึนงงพา แต่ทั้งหมดเขียนมาด้วยใจจริง แรงบันดาลให้เขียนนั้นมีน้อย เพราะไม่ค่อยยึดติดกับทุกสิ่ง อยากเขียนกลอนตอนมีสุขนั้นเรื่องจริง เพราะเป็นสิ่งเสริมหัวใจให้เบิกบาน
11 มกราคม 2554 10:10 น. - comment id 1179052
ฉันไม่รู้ .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. แต่ฉันบอกกับตัวเองได้ว่า ฉันร้องไห้ไปกับเธอเมื่อเธอเศร้า ฉันหัวเราะไปกับเธอเมื่อเธอยิ้ม ฉันจะกังวลใจเมื่อเธอนิ่ง ฉันรักเธอ มันจำหลักอยู่ในใจฉันและพร้อมที่จะพรั่งพรูออกมาอย่างไม่มีวันหมด . . ฉันเขียนเพราะเธอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
11 มกราคม 2554 11:46 น. - comment id 1179088
กลอนของฉันคั้นออกมาจากใจ เพื่อเปิดเผยความนัยใต้สมอง คิดอย่างไรเขียนอย่างนั้นตามครรลอง แต่ก็ต้องถูกคำพิพากษา เป็นเจ้าชู้ไก่แจ้แค่หลอกสาว เที่ยวสามหาวเจ๊าะแจ๊ะไม่เข้าท่า สารพัดสมญากล้าตั้งมา จนขึ้นชื่อลือชาทั้งบ้านกลอน จนไม่กล้าเข้าเยี่ยมที่บ้านไหน ไม่คำนึงถึงใจที่ไหวอ่อน อยากขอความยุติธรรมนำมาย้อน ใครเคยถูกหลอกหลอนช่วยบอกที มีหัวใจคงมั่นเพียงหนึ่งคน ถูกว่ากล่าวยอมทนด้วยศักดิ์ศรี ยังตั้งใจกระทำแต่กรรมดี เพราะวจีมิตรภาพตราบฟ้าดิน... เพื่อการเดียวเท่านั้น อิอิ
12 มกราคม 2554 02:24 น. - comment id 1179185
เรียกจุด- มุ่งหยุดถามถึงความหมาย ดึกเดียวดายเคี่ยวกรำเล่นคำทั่ว ไร้ต้นสายปลายเหตุเลศใสมัว ปล่อยใจตัวไม่มีร้ายดีใด
12 มกราคม 2554 06:11 น. - comment id 1179190
ขอคารวะ ในที่สุดก็บรรลุ สัจธรรมแห่งโลกฝัน
12 มกราคม 2554 12:46 น. - comment id 1179245
เพื่อการใด? ไร้การใดจำเพาะหรือเหมาะสม หลากอารมณ์เรียงร้อยถ้อยภาษา มากเหตุผลของเหตุการณ์ผันผ่านมา จากสายตา...มองเห็นสิ่งเป็นไป... ไม่มีการใด...ที่เห็นชัดอ่ะ รักษาสุขภาพด้วย...
12 มกราคม 2554 15:51 น. - comment id 1179278
"ไม่มีหรอก มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า ไม่มีหรอก ความปรารถนาดีที่ไม่สิ้นสุด" จาก ความคิดเห็นที่ 21 คิดว่า มันคงจะมีบ้างหรอกน่า ในชีวิตจริงไม่มีแต่สี ขาว ดำ เทา ยังมีสีขาว เขียว เหลือง แดง และ สี อื่นๆ อีกมากมาย
12 มกราคม 2554 20:29 น. - comment id 1179335
เขียนเพราะอยากเขียน เป็นอย่างนี้มานานแล้ว
12 มกราคม 2554 22:31 น. - comment id 1179356
มิตรภาพตราบสิ้นฟ้ามิลาจาก ไยจึงพรากมิตรภาพเหมือนสาปส่ง เพียงคนเดียวเหนี่ยวใจให้ต้องปลง เจ้ากลับหลงคิดว่าไม่น่ามี มิตรภาพตราบสิ้นฟ้ามิลาก่อน ยังมีมิตรหน้าสลอนเขียนกลอนนี้ ที่ยังคงเชื่อมั่นว่ามันมี กับคำนี้"มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า" เป็นคำตอบ"เพื่อการใด"ให้ได้รู้ ยังมีอยู่ไม่เคยหลับสำหรับข้า ด้วยหัวใจผูกพัน"อัลมิตรา" ถึงแม้ว่ามิเห็นหน้าเห็นตากัน กำลังใจให้กันอย่างมั่นคง ความคิดยังซื่อตรงอย่างคงมั่น ข้ายังเชื่อนิยามความผูกพัน ในโลกฝันมีเธอฉันทุกวันเอยฯ
13 มกราคม 2554 11:26 น. - comment id 1179437
...... ฉันเขียนกลอนเพราะใจสั่งให้เขียน แล้ววนเวียนเรียงร้อยถ้อยอักษร เพื่อปรุงแต่งรจนาภาษากลอน ไว้อ่านตอนนั่งเล่นเย็นเย็นใจ
14 มกราคม 2554 21:06 น. - comment id 1179442
คุณจุด .. มุ่งหมายในงานเขียน อักษรร่ายรำกรำวนเวียน เกิดคำเธียรตะการบนลานกลอน คุณอินทรีทะเล .. มีสิทธิ์ฝัน ก็ยังดี ที่ได้โอกาสนั้นค่ะ คุณแมงกุ๊ดจี่ .. บางทีอาจไร้ที่มา บางคราปราศหนทางไป ทั้งหมดอยู่ที่ใจ ค้นหาให้ได้จึงจะเจอ คุณพ่อ .. ในชีวิตจริงมีหลายสีมากมาย ล้วนแต่เป็นสีที่ ไม่เลือก ไม่ได้เลยค่ะ คุณร้อยฝัน .. :) ใครใคร่เขียนจงเขียน นายพระจันทร์ .. เก็บความลับไว้กับตนบนโลกฝัน แบกความลับจนอัดอั้นเกินกลั้นไหว อักษรที่พรรณนาคราปวดใจ ยังคงซ่อนเงื่อนงำไว้กับหัวใจตนเอง คุณdin .. อัลมิตราก็ชอบที่จะย้อนอ่านบ่อย ๆ ค่ะ เหมือนอยู่ในโลกส่วนตัว คุณคนเหมือนกัน.. หัวเราะซะน้ำหมากกระจายเลยนะ คุณมินตรา .. อืมม นับว่าเป็นการเบิกทางที่แปลก แต่ก็ดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักกันนะคะ คุณกีรติ .. ครั้งสองนี่ เหมือนภูมิต้านทานจะแย่ ตอนที่กำลังรับเคมีบำบัดรู้สึกเหมือนวูบ พยายามตั้งสติ หายใจลึก ๆ นับหนึ่งถึงสิบ กะว่า ถ้าไม่ไหว จะกดออดเรียกพยาบาล แต่ในที่สุดก็ผ่านพ้นมาได้ กลับมาพักผ่อนที่บ้านอีก 2 วัน แล้วไปทำงานตามปกติเหมือนเคย พอดีอยู่ในช่วงเทศกาลปีใหม่ ก็เลยได้ฮาเฮกับเพื่อน ๆ บ้าง และสงสัยว่าจะกินดีอยู่ดีเกินไป จึงทำให้เป็นเริมที่ริมฝีปาก ตั้งแต่วันจันทร์จนป่านนี้ยังไม่หายเลย ทั้งที่ทายาตลอด สงสัยว่าระบบซ่อมแซมของร่างกายมันป้อแป้น่ะ แต่ไม่เป็นไร .. เจ็บปากก็ช่าง จะกินซะอย่าง พุธที่จะถึง ก็จะต้องไปรับเคมีบำบัดอีกแล้ว ต้องบีบลูกบอลเพื่อให้เส้นเลือดไม่จม ไม่งั้นเจ็บอีก เอาน่า .. ประสบการณ์ .. ปล.กาแฟไม่ทานจ้า ขอเป็นโอวัลตินละกัน
13 มกราคม 2554 15:34 น. - comment id 1179485
คุณcicada .. การเขียน การคิด ทำให้สมองเคลื่อนไหว ยิ่งถ้ามีโจทย์ให้ขบคิดเขียน ยิ่งดี ไม่เป็นอัลไซเมอร์หรอกค่ะ ดีไม่ดี ตอนคุณcicadaเป็นคุณทวดยังท่องกลอนลื่นไหลสบายบรื๋อค่ะชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
13 มกราคม 2554 22:02 น. - comment id 1179575
เพื่อติดตามใครบางคนจนมาถึง ณ บ้านหนึ่งหลังนี้ที่โหยหา ใช่อาลัยอาวรณ์รึกลอนพา แต่ตามมาจับผิดคนคิดลวง มาเพราะการณ์นั้นจริงๆ แต่.. มาแล้วก็ได้พบอะไร อะไร ที่มากกว่าแค่นั้น ก็เลยมาประจำ แต่ไม่สม่ำเสมอ คงมิว่ากันนะคะ
14 มกราคม 2554 07:33 น. - comment id 1179605
หวัดดีจร้า...คุณอิม.. ครั้งสองนี่...หนักกว่าครั้งแรกแน่เรยยย... ไม่รู้ว่า...เป็นไงบ้าง... สู้ไหวๆนะ....อย่าบอบช้ำมาก... โดยเฉพาะที่หัวใจคุมอิมอ่ะนะ... ครั้งสาม...ต้องไหวๆๆๆ...นะ เป็นกำลังใจให้...อยู่ตลอดแระ...ขอรับ...ส่วนบทกลอน... อันแรก...อ่านแล้ว...สะท้อนถึงใครแน่ๆ... แต่นึกไม่ออก...อิอิ เกิดไรขึ้น...ไม่รู้อ่ะ...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
