อิทธิ์ฤทธิ์หนุมาน

แก้วประเสริฐ

                ๐ อิทธิ์ฤทธิ์หนุมาน ๐
๐.................................บัดนั้น...........ลูกพระพายฤทธิ์ไกรเรืองศรี
เสร็จศึกอสูรร้ายสุดเปรมปรีดิ์..........ขนกุณฑีลุกสั่นรื่นรม
แลสายเดี่ยวสาวน้อยทาบใจ..............ห้วงภายในไหวหวั่นเสพย์สม
หวิวซึ้งให้อยากได้เชยชม..................ยอกรบ่มร่ายมนต์ดลนาง
๐...โอมเจ้าเอ๋ยพระเวทย์มนต์กู.........จงสิงสู่ห้วงใจทุกข้าง
ให้นางหลงใหลไม่จืดจาง...................ห้วงรักวางจิตใจร้อนไว้
นางสายเดี่ยวถูกต้องมนต์ดลมา.........ร้อนภายในจนสุดผลักไส
เข้าสวมกอดวายุทันใด.......................ผ้าผ่อนไร้อาภรณ์หลุดกาย
๐.หนุมานเต้นเร่าเคล้าสวมกอด..จูบอ้อนออดพลิกแพลงโฉมฉาย
ปทุมมาศพุ่มพวงแทบละลาย............นางสิ้นอายเลิศล้ำเอวองค์
โหนกหนั่นนุ่มผากนิ่มเอกอุ...............มุทะลุคลึงเคล้าประสงค์
ดอมดมกลิ่นมิอาจลืมลง....................รีบนำส่งนางสั่นลั่นวอน
๐................เมื่อเอยเมื่อนั้น...............ลูกพระอาทิตย์ให้ทอดถอน
พระสี่กรตรัสหาร้าวรอน..................มิกราบวอนเผ่นจรออกมา
ให้กลัดกลุ้มอุราลุ่มลึก......................รำพึงนึกหลานรักยากหา
ลุกจากพระโรงตามหลานยา............หรือจะมาหลงเสน่ห์เล่ห์ใด
๐...พอพบหลานอลวนผลักถลำ.......สาวคะมำตามฤทธิ์ผลักไส
หนุมานเต้นเร่านางเร้าใจ.................เมื่อแลไปน้าชายให้กังวล
จึ่งอ้อนออดวิ่งเข้าสวมกอด.............น้าจ๋ายอดเยี่ยมหรือไม่สน
สาวสายเดี่ยวอวบอัดเหลือทน........ดังหมูปนพริกไทยเผ็ดนาน
๐...ครั้นลูกพระอาทิตย์ฟังไว้.........เหลือบแลไปสาวสั่นเรียกขาน
ชิชะดูเจ้าซิเบิกบาน........................งามตระการมาจับสายเอ็น
ลูกพระพายครั้นเห็นเปรมปริดิ์......ด้วยนารีนวดเส้นยากเข็น
สงสัยนางมิต้องประเด็น................เหลือบมองเห็นน้าสั่นกายี...
๐...............บัดเอ๋ยบัดนั้น...............วายุภักดิ์ฤทธิ์ไกรเรืองศรี
มองน้าชายกอดสาวได้ที................ขุนกระบี่เหาะผ่านบัญชร
ครั้นถึงขอเฝ้าองค์นารายณ์............พระวุ่นวายตีด้วยคันศร
ขุนกระบี่ยากหนีจากจร..................พระสี่กรรับสั่งทันใด
๐...เจ้าจงไปทูลองค์สีดา.................แม่กัลยานวลอนงค์สดใส
มาขัดสีฉวีวรรณนอกใน.................ป่วนดวงใจข้านั้นสุดทน
ด้วยเสร็จศึกยักษ์นี้แสนไกล............สีดาไซร้กลับไม่มาสน
หลงเต้นรำกับสาวปะปน.................จนเป็นผลหดเหี่ยวสิ้นรัก
๐...หนุมานยิ้มเมื่อฟังแก้มตุ่ย.......ทรงเป่าขลุ่ยน้อยไปไม่หัน
นุ่งผ้าขาวม้าเหม็นทั้งวัน...............ไม่เหหันนางนั้นคร่ำครวญ
เต้นเร่าทดลองมาดอมดม...............แทบเป็นลมฉุนกึกกลั้นสรวล
หลายวันไม่อาบน้ำเนื้อนวล...........เหม็นอบอวลยากใครใคร่ชม
๐...........เมื่อเอยเมื่อนั้น.................พระภูมินทร์สงสัยยากข่ม
เห็นลิงขาวทีท่าเป็นลม..................สงสัยดมกายหอมละมุน
ทรงยิ่งพิศหนุมานที่เฝ้า.................กลิ่นอวลเคล้าผิวกายหอมฉุน
เห็นทหารเอกดมดอมละมุน..........คงเป็นบุญได้พรอดนารี
๐...ทรงหันซ้ายแลขวาระริก.........ดุจใครจิกท้องน้อยเจ็บปี๋
กลิ่นเราคล้ายบุปผามาลี.................สามภพนี้ใครเทียบเปรียบนา
ลิงตาหล๊อกแล๊คแล้วทูลเอ่ย...........แม่ทรามเชยต้องกลิ่นเสน่หา
ย่อมปลาบปลื้มพระองค์นำมา......กลิ่นกายาแม่นางคลั่งใจ
๐...องค์พระรามทรงฟังมิหมอง.......ฟุ้งละอองโปรยรินกลิ่นไล้
วงพระพักตร์ล้วนงามอำไพ..............ด้วยโชยไอสะท้านวังเวง
ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นดอมดม.............ต้องโอตถิ์ชมดุจบุปผาเผง
กล่าวมธุรสกังวานผ่านเพลง.............เจ้าชมเก่งดมปากข้าที...
๐...หนุมานตีลังกาสามรอบ..............แทบตกขอบตาเหลือกหมดสี
หงายหลังควานจะหาพัดวี..............พระทรงศรีเอ่ยย้ำตั้งนาน
เวรเอ๋ยเวรของกูซะแล้ว..............เหม็นโชยแผ่วยากกล่าวขับขาน
กุนฑีขนตั้งชันเนิ่นนาน..................ทูลวันวานเป็นหวัดมากโลม
๐...ขอพระองค์ทรงใช้นิลพัฒน์.........เขาเก่งจัดผ่านมาหักโหม
พอสิ้นคำเสียงดังโครมโครม..........หนุมานโน้มเบี่ยงถีบจากลิงดำ
นิลพัฒน์กราบองค์พระสี่กร..............พระแม่อรชรชอบสิ่งขำ
ให้หนุมานนั่นแหละตัวนำ..................เคยถวายรำแก้ผ้าน่าลอง
๐...พระนารายณ์ได้ฟังยั้งพิโรธ..........ด้วยไม่โกรธเจ้าลิงทั้งสอง
นิลพัฒน์เจ้าดมจักแร้ลอง...................พระเนตรจ้องหนุมานยิ้มไป
หนุมานมองหัวไวไม่หลบ..................ร่ายมนต์จบแยกร่างกันได้
จำแลงเต่าซ้ายแสร้งชื่นใจ..................นิลพัฒน์ใช้จมูกดมล้มครืน
๐...ขุนกระบี่ฤทธืไกรใจหาญ.........ล้วนชำนาญเล่ห์กลสะอื้น
ยอกรทูลนารายณ์กลับคืน.............กลัวลิงฟื้นแสร้งมาพาจร
นำนิลพัฒน์จากพระโรงพลัน........ก็เหลือบหันเห็นหมู่สิงขร
เหาะทะยานผ่านฟ้าฤทธิ์กร...........มิอาวรณ์กลับสู่พระภูมี
๐...ครั้นถึงวางไว้ใต้ขุนเขา.........แต่ไม่เฝ้าเผ่นหามารศรี
เห็นน้าชายไล่ปล้ำนารี................สายเดี่ยวนี้สิ้นผ้าอาภรณ์
อกหนออกกูอดสูนัก....................ที่นำชักอิสตรีอัปสร
มิอาจคิดหทัยให้จร......................ห่างสิงขรปาตี้มีงาน
๐...จีบได้แล้วรีบหนีนิเวศน์.....ดั้นสู่เขตป่าใหญ่ไพศาล
เนรมิตเรียกนางหานาน..........จูบล้วงถันผ่านสุขซ่าส์ใจ
พอฟ้าสางตาเหลืองซีดย้ำ........ดูชอกช้ำแต่สุขสดใส
ถึงเคหาเจ็บปวดกระไร............กู่เจี๊ยกไปใยหนองพุ่งปี๋
๐............เมื่อเอยเมื่อนั้น..........ลูกพระอาทิตย์ฤทธิ์เรืองศรี
เสร็จศึกสายเดี่ยวเสียวชีวี.......ตัวสั่นริกรี้ปวดซ่านทวารมา
เหลือวซ้ายแลขวาเพื่อหาหลาน....สุดทรมานเจ็บปวดรุมหา
แลเห็นหนุมานเหาะผ่านเมฆา.....กู่เจี๊ยกหาเรียกหลานเข้ามา
๐...เห็นน้าชายกู่ก้องร้องเรียก......ร้องเจี๊ยกเจี๊ยกทยานมาหา
มือซ้ายกุมร่างตีลังกา...................รีบเข้ามาเอ่ยถามทันใด
ทำไมน้าท่านมิสีแดง....................หรือโดนแรงนารีผลักไส
สีกายร่างจึงเปลี่ยนผิดไป.............หรือสายใยนุ่มนวลลุ่มลึก
๐...ฝ่ายสุครีพได้ฟังหลานกล่าว....ความปวดร้าวรุ่มร้อนเต้นนึก
ดู๋ดูสายเดี่ยวฝากเป็นปึก................มันเต้นกึกกึกสะท้านเอา
หนุมานได้ฟังหน้าเหยเก...............มิหันเหบอกกล่าวเรื่องเขา
ทั้งน้าหลานร้องไห้เบาเบา.............พาเข้าเฝ้าองค์พระภูมี
๐...................เมื่อเอยเมื่อนั้น.........องค์พระรามฤทธิไกรเรืองศรี
ทอดพระเนตรลิงกุมของดี...........พระทรงศรีทรงสรวลลำพอง
พลางล้วงจักแร้ปั้นขี้ไคล..............ปั้นเม็ดได้มอบลิงทั้งสอง
มึงจงกินเข้าจงลอง.......................ยาทั้งสองหายปวดทันใด
๐............เหม็นเอยเหม็นแท้.........จักแร้โชยกลิ่นหอมสดใส
ลิงทั้งสองรีบกินเข้าไป.................หนองก็ไหลหายปวดทันที
นิลพัฒน์ได้เห็นหัวร่อก๊าก...........ยั่วเย้าฝากหอมกลิ่นมารศรี
แน๊ะแน๊ะนางเข้ามาพอดี..............ขุนกระบี่ตาเหลือกเลือกจร.
                         ๐ แก้วประเสริฐ. ๐