ม่านฟ้าหลังฝน

แก้วประเสริฐ

              ม่านฟ้าหลังฝน
   มองฟากฟ้าพลิกหวนล้วนสะท้าน
ความฟุ้งซ่านผ่านไว้ไร้สดใส
ดั่งเมฆหมอกละล่องท้องฟ้าไป
สิ้นเยื่อใยพรมพร่างกลางฝนจำ
   หลังเมฆดำทะมึนแลห่างร้าง
ผ่านเคยว้างสดชื่นยากฝืนขำ
มีสิ่งป่วนเหหันผ่านพลิกนำ
ดุจปลายรำปลิวล่องท้องฟ้าไกล
   รุ้งสองโค้งเคียงคู่ดูประสาน
หนึ่งร้าวรานพราวแสงมิแฝงไสว
คงว่างเปล่ายืนจ้องมองแกว่งไกว
ล้วนขวักไขว่สลับซ้อนซ่อนอ่อนแรง
   ความเยือกเย็นแผ่ซ่านผ่านห้วงจิต
ล้วนลิขิตแทรกซึมแอบยืมแฝง
ผ่านลุ่มลึกจากอิงพลิกฝากแจง
สู่เป็นแห่งหม่นเศร้ายากเคล้าใจ
   หันเหหวนสร้างสั่นป่วนปั่นไว้
หลายหลากไร้ผ่านคว้าหาสดใส
มวลทุกสิ่งคร่ำครวญล้วนจากใน
แทรกเป็นใยผ่านคลุ้งมุ่งยึดครอง
   ล้วนผ่านมาก่อนฟ้าพามืดครึ้ม
แสนปลาบปลื้มภิรมย์บ่มสนอง
เปรียบคล้ายฝันสู่ใจจับได้ปอง
ผ่านเรืองรองแวววับมิกลับคืน
   ม่านฝนพร่ำย้ำไว้คล้ายสดชื่น
ความระรื่นเหลียวแลแผ่สะอื้น
ปราศทุกสิ่งม่านเมฆเฉกยั่งยืน
ล้วนทนฝืนคอยวันฝันสีทอง
   สิ้นสายน้ำหลั่งไว้กลับไร้สว่าง
เยือกเย็นคว้างหันแลแผ่เป็นสอง
ปราศหัวใจแม้ฝนพร่ำย้ำปอง
รุ้งเรืองรองเลือนหายกลายครึ้มดำ.
          แก้วประเสริฐ.