รัญจวนสิเน่หา

แก้วประเสริฐ

           รัญจวนสิเน่หา
 ๐ หอมกลิ่นดอกมัณฑนาเพลาเช้า
อวลลอยเคล้าผ่านโปรยสิเน่หา
พลันพลิกป่วนล้วนซึ้งลักขณา
พลิ้วโชยมาล้ำลึกตรึกทรวงใน
 ๐ กลิ่นกายซ่านระคนปนเนื้ออ่อน
สั่นสะท้อนเวียนวนระคนใส
อิงแอบทาบทอหวิวพลิ้วสู่ใจ
ล้วนผ่านให้คำนึงตรึงใฝ่ปอง
 ๐ อกไหวหวั่นต่อสิ่งยามอิงเคล้า
อลอวลเย้ากายอาบฉาบทั้งผอง
ลอยละล่องลมพัดจัดหมายจอง
หอมลำพองพลิ้วหวนป่วนสู่กาย
 ๐ ซ่านหอมเชยเผยรับแววผุดผ่อง
ยามจ้องมองสะท้านผ่านรวีฉาย
เก็จน้ำค้างคอดกิ่วพลิ้วปะปราย
หลุดหล่นหายสู่สลับวับโอนเอน
 ๐ ดูชวนเย้าเผยสล้างระหว่างพิศ
สู่แนบชิดเผยขจายคล้ายพิมเสน
ล้วนละมุนกรุ่นล้อมหอมชัดเจน
สู่ใบเร้นผ่านห้วงช่วงเปียกปอน
 ๐ พลิ้วต้องลมกลีบคลายสยายหอม
กลิ่นกายย้อมซ่านฤดีมิอาจถอน
สิ่งแนบเนื้ออิงเผยเฉลยบางตอน
วับวาวผ่อนสูดซ่านผ่านอบอวล
 ๐ อูมอวบนวลเต้นเร่าเคล้ากระแส
พลิกพลิ้วแผ่สั่นไหวในหอมหวน
ดอมภายในสะท้อนตอนเนื้อยวน
แยกแสนป่วนห้วงฉาบทาบพลีใจ
 ๐ นางแม่เอ๋ยซาบซึ้งตรึงใจซ่าน
กิ่วพลิ้วผ่านอบอวลชวนหลงใหล
อยากแนบชิดคลอเจ้าคลึงเคล้าใน
เกลือกกลั้วไว้ซ่านห้วงทรวงยุคล.
“สุดที่รักเอยใยเจ้าจึงทำให้ข้า
รัญจวนป่วนหทัยนัก เมื่อไหร่
หนอกลับมาสู่อ้อมกอดข้าอีกเจ้า”
         แก้วประเสริฐ.