หยาดน้ำตา

แก้วประเสริฐ

         ๐ หยาดน้ำตา ๐
..๏ สูงสุดแล้วหยั่งซึ้ง  เด่นผอง ไขว่แฮ
ซุกซ่อนหวังใฝ่ปอง    มากคว้า
ไพร่ดินสู่เรืองรอง      ลืมหมด ต่ำนา
ใจจิตหวังเทียบฟ้า     แผ่สร้างเรืองสนองฯ
 ..๏ แสงโชนลุกเผาไหม้   แดนดิน ท่วมนา
หวังเพื่อสร้างใหญ่จินต์    สุดสล้าง
มิมองเผ่าหยาดริน          หยดก่อ พล่านเฮย
เดือนมืดตะวันร้าง          เลือดล้นแผ่สยาม๚ะ๛
..๏ สูงสุดแล้วหยั่งซึ้งไผปองชน
ซ่อนซึ้งปนอาจเอื้อมเหลื่อมสนอง
กาดำคิดสู่หงส์ลืมพงศ์ครอง
สิ่งทั้งผองหวังเทียบเปรียบแมนฯ
..๏ ซ่อนซุกหวังไขว่คว้าเรืองรอง
สู่ลำยองสิ้นชายคล้ายหวงแหน
ลืมสิ้นจากดินใต้จากในแดน
สู่พลิกแกนไขว่คว้าหาสิ่งหมายฯ
..๏ ชาติเชื้อลืมเผ่าพงศ์หวังหงส์ไว้
ดำรงในพลิกแพลงแฝงผึ่งผาย
ดำรงศักดิ์ซ่อนร่างพลางเร้นกาย
อำนาจขยายหมกเน้นเด่นสู่ปองฯ
..๏ หลงกลมนต์เสน่หาพาเพลิดไหว
เหล่าข้าทาสพลิกไกวในสิ่งสนอง
ต่อหน้าหนึ่งหลังกลับระยับครอง
เพื่อจับจองดั่งกรดจรดซ่านใยฯ
..๏ เหล่าทาสใดฝากตนระคนสร้าง
เข้าจัดวางยกย้อนพลิกซ่อนไสว
หาเครื่องเซ่นเด่นซึ้งพึงเกรียงไกร
มิห่างไกลเช่นหญิงแต่อิงชายฯ
..๏ ดินแดนเก่าเฝ้าเมินมิเหินกลับ
เหล่าใต้ปรับเชิดสูงผดุงฉาย
เฝ้าดีใจทุกแห่งพลางแฝงกาย
พรรณรายโชติช่วงทุกดวงแดฯ
..๏ ต่างดีใจเหล่าตนเป็นคนใหญ่
เฝ้าเพลินไสวยกย่องครองร่างแห
ครอบคลุมทั่วผ่านดินถิ่นผันแปร
จ้องมัวแผ่หวังไสวใฝ่ความเจริญ
..๏ กาลผ่านไปคล้ายหวังพังพินาศ
สิ่งมุ่งมาดพลันหายกลายหงส์เหิร
ตาเริ่มสว่างบางเหล่ายังเฝ้าเพลิน
แล้วต้องเผชิญน้ำตาคราวอดวาย
..๏ คลุมอำนาจทุกแห่งเพื่อแฝงฟ้า
ไพร่จากกาเป็นหงส์ลืมพงศ์ขยาย
แสร้งหน้ายิ้มปากหนึ่งซึ้งพริ้มพราย
สร้างเฉิดฉายปรับโง่โถเช่นควาย๚ะ๛
          ๐  แก้วประเสริฐ. ๐