มุ่งเดินมาจากซอกตึกลึกสูงใหญ่ ตามองไปคร่ำครวญคล้ายโศกศัลย์ เป็นส่วนย่อยหยุดเคลื่อนเหมือนทางตัน กายยังมั่นใจยังหมายในนาคร สังคมผ่านเจริญไกลในมุมอับ คนกลายกลับเป็นหุ่นทุ่นไม้ขอน ไร้อารมณ์ทุรยุคทุกขั้นตอน จากที่เคยเอื้ออาทรกลับไม่มี หรือมันคือภาพผ่านธารกระแสร์ อันผันแปรย่อยยับไปทุกที่ สิ่งเคยคิดกลับผิดหวังยังย่ำยี ดุจภูตผีหลอกหลอนซ่อนวิญญาณ จรดถ้อยคำจากผู้รู้สังเกต และสังเวชกำสรดในสังสารฯ ก่อนแผ่นดินสิ้นสุดหยุดร้าวราน ขอดวงมานแห่งแผ่นดินฟื้นถิ่นธรรม
เพื่อนเก่า 17 ม.ค. 2555 13:54 น. - ID 143366 
1756
2
0
19 มกราคม 2555 12:29 น. - comment id 1221258
เดี๋ยวนี้คนเปลี่ยนแปลงไปมาก ไม่เหมือนแต่ก่อนจริง แต่ก่อนนะยิ้มแย้มแจ่มใสมากกว่านี้เยอะเลยค่ะ แวะมาเป็นกำลังใจให้นะค่ะ
20 มกราคม 2555 02:49 น. - comment id 1221359
โลกวัตถุ ยุใจคน ล้นปัญหา ลืมคำว่า เอื้ออาทร เหมือนกร่อนหาย แล้งความรัก ไร้หัวใจ แนบในกาย คนจึงคล้าย วัตถุที่ ไร้ชีวิต
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
