เหงา...

วัวเพ้อ

ใบแห้งลิดปลิดขั้วทิ้งตัวต่ำ 
ละลิบลิ่วพลิ้วคว่ำคะมำหงาย 
ละเลียดร่อนย้อนลงตรงเม็ดทราย 
จนสุดท้ายหายพลิกกระดิกใบ 
 วะวับแสงส่องสอดลอดใบพุ่ม 
ฝูงมดรุมสุมรังอยู่ยังใต้ 
เห็นเป็นแถวแนวเดินดำเนินไป 
ลากเหยื่อใหญ่หมายมุ่งพุ่งกลับรัง 
 เสียงขลุ่ยผิวปลิวมากับฟ้าค่ำ 
เหมือนตอกย้ำนำใจให้คืนหลัง 
ไห้โหยหวนครวญขับขยับฟัง 
อุระดังจะพ่างพับกับป่าไพร 
 คืนนี้จันทร์ไม่งามอร่ามแสง 
หมองสิ้นแรงจากงามงดเคยสดใส 
เหมือนห่างเจ้าพี่ร้าวรุมอกใน 
กลางไม้ใบจะเอาพุ่มมาสุมทรวง 
 มีเพียงดาวเป็นเพื่อนเหมือนแทนเจ้า 
แต่หนาวเร้าเข้าอกเหมือนตกสรวง 
ดุจขมิ้นสิ้นหวังสู่รังรวง 
ได้แต่ล่วงเลยลับไม่กลับคอน 
 พระพายโชยโปรยแนวเพียงแผ่วผิว 
โบกใบปลิวห่มร่างกลางสิงขร 
รื่นรื่นกลิ่นไม้ไพรมาไชชอน 
อกพี่ร้อนผะผ่าวเพราะร้าวใน 
 โอ้ดึกดื่นคืนนี้ฤดีเหงา 
คิดถึงเจ้าปองรักยากหักไหว 
ใครหนอพรากคนดีจากพี่ไป 
เหมือนลากใจพี่กระชากเจียนขาดลม 
 หนาวน้ำค้างอ้างว้างกลางป่าเปลี่ยว 
กอดแสงดาวดายเดียวทั้งเขียวขม 
เจ้าแรมร้างห่างไปให้พี่ตรม 
สุดระทมจะข่มหาต่ออาลัย