สนธยา...เย็นย่ำ...ใกล้ค่ำแล้ว... วิหกแจ้ว...โบยบิน...กลับถิ่นถาน ตรงขอบฟ้า...ลาตะวัน...อันตรธาน ผ่านช่วงวัน...อันยาวนาน...พลันจากไป เหล่าผู้คน...บนถนน...ยังล้นอยู่ และไม่รู้...ว่าพวกเขา...ไปแห่งไหน จุดมุ่งหมาย...ของคน...ต่างปนไป ตามชีวิต...ลิขิตได้...ด้วยใจตัว ฉันยังอยู่...ที่มุมหนึ่ง...ของความเหงา ยังหมองเศร้า...อ่อนไหว...ใจสลัว ท่ามกลางคืน...ที่หยัดยืน...อย่างมืดมัว จึงมองตัว...กลัวเดียวดาย...กลางสายทาง อยากรู้ว่า...เมื่อตะวัน...ลากันแล้ว เพียงยินแว่ว...ว่าอาทิตย์...คิดถึงบ้าง อยากจักพบ...ดวงลูกไฟ...ให้ส่องทาง เดินไปอย่าง...มั่นคง...และตรองรอย สนธยา...เย็นย่ำ...ยังจำได้... เจ้าทำให้...ใจฉัน...พลันเหงาหงอย ถึงตอนเย็น...กลัวหลงทาง...ทั้งตรอกซอย คงรอคอย...แสงตะวัน...พลันกลับมา...
พู่กันของหูกวาง 12 ธ.ค. 2546 18:57 น. - ID 42851 
3537
2
0
13 ธันวาคม 2546 01:03 น. - comment id 190305
สนธยาเย็นย่ำเมื่อค่ำแล้ว มีพระจันทร์เปลี่ยนแนวมาส่องแสง พอวันใหม่แห่งรุ่งพรุ่งสำแดง พระอาทิตย์จะเปล่งแสงแสดงตน *-*กลอนไพเราะมากเลยค่ะ*-*
13 ธันวาคม 2546 12:28 น. - comment id 190419
แสงสีทองส่องขอบฟ้าคราเย็นย่ำ สกุณาบินลาลับกลับถิ่นฐาน ความมืดมาพาใจเหงาเศร้าร้าวราน กลับมานะแสงตะวัน..ฉันรอเธอ.. เหงาเหมือนกันค่ะ
13 ธันวาคม 2546 16:51 น. - comment id 190525
ถึง...คุณผู้หญิงไร้เงา... ขอบคุณมากครับ...กลอนที่แต่งมาให้เพราะกว่าของผมเสียอีกนะเนี่ย.. ถึง...คุณตะแหง่ว นี่ก็เช่นกัน ไม่รู้แต่งได้ไง ...เพราะมากครับ กลอนที่ส่งมา... ถ้าเหงา ก็หาอะไรทำสิครับ...แต่งกลอนไปก็ได้ จะได้หายเหงา...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
