แด่มิตรภาพ...ไม่มีวันตาย

พู่กันของหูกวาง

ท่ามกลางแสงไฟ...ในคืนเงียบสงัด
ยังคงนั่งลงจัด...เก็บหนังสือเล่มเก่า-เก่า
เหมือนใจ...ไม่อยากทิ้งอดีตของเรื่องราว
จึงเปิดดูด้วยใจเหงา-เหงา ...คลอเคล้าน้ำตา
สมุด-หนังสือแต่ละเล่ม... แทนความสำคัญ
ซึ่งได้สั่งสมคืนวัน ...ที่แสนผูกพันหนักหนา
บัดนี้มันได้ผ่านไป...ตามเงื่อนไขของกาลเวลา
แต่มิตรภาพก็ยังเหนียวแน่นเกินกว่า...ใครจะทำลาย
น้ำตาที่หยดลงบนหนังสือ
แด่ความหายที่สื่อ...เพื่อนคือคุ่คิดไม่ห่างหาย
จากวันนั้น...ถึงวันนี้ เคยมีรอยยิ้มให้กันมากมาย
ตราบเท่านานจนมันได้กลาย...เป็นความทรงจำ
กอดหนังสือ...ซับไออุ่น
น้ำตาของเด็กวัยรุ่น...ยิ่งเอ่อไหล
เกิดคำถาม...ที่ยำลึกอยู่ในใจ
ว่าทำไม...เวลาต้องแยกเพื่อนจากไปคนละทาง
เหมือนข้างในใจไม่มีคำตอบ
หนังสือได้เก็บกอบ...ความผูกผันอันล้ำค่า
รึเพียงพอเล้ว...สำหรับช่วงวัยหนึ่งของเวลา
ที่ทำให้คน-คนนึงได้รู้ และเข้าใจคำว่า...เพื่อนกัน...
คงไม่มีงานเลี้ยงใดไม่จบสิ้น
เร็วช้ายงคงหอมกลิ่น...ของวัยแห่งความฝัน
จากกันครั้งนี้...ก็ด้วยเหตุที่ต้องกลับมาพบกัน
จึงปาดน้ำตาแห่งความเงียบงัน...แล้วอยู่กับมิตรภาพชั่วนิรันดร์...ก่อนหลับฝันดี
(รักเพื่อน-เพื่อนทุกคนครับ)-*/-*/-*/