กลิ่นแก้มนาง

แก้วประเสริฐ

       แสงตะวันลาลับหลังฝนพรากจาก
                                    ท้องฟ้าหากฉ่ำมีรุ้งตะวันอันเฉิดฉาย
                                    ลมพายพริ้วหนาวเหน็บเจ็บแสบกาย
                                    วิหคปรากฏกายในป่าร้องก้องกังวาล
                                          ปานประหนึ่งคนรักพลันพรากจาก
                                    น้ำตาพรากพรั่งพรูสุดจะกล่าวขาน
                                    วาจานั้นเจ้าเอ่ยเราไว้ดุจวันวาน
                                    แสนทรมานตัวของเราเฝ้าใฝ่พะวง
                                           เคยลงน้ำดำว่ายในธารกระแสร์
                                     กลิ่นแก้มแม่ยังหอมซึ้งเราสุดใหลหลง
                                     ไฉนเจ้าลงแส้สวาทไว้ให้ใจสุดจะปลง
                                      โอ้โฉมยงค์คงเหลือไว้ใจรัญจวน
                                            หวนมาคิดยิ่งทำจิตสุดแสนเศร้า
                                       เพ็ญน้องเจ้าช่างไม่เหลียวแลใจพี่ป่วน
                                       ล้วนแต่เกิดจากกลิ่นแก้มสุดรัญจวน
                                       ใจพี่หวนครวญพร่ำเพ้อละเมอตรม
                                            โอ้แมวเหมียวเลี้ยวลดปรากฏร่าง
                                        ยิ่งชอกช้ำใจพี่ละเมอเจ้าสุดขื่นขม
                                        อกตรมคิดจิตสะท้านใจให้ระทม
                                        แม้นตรมยังมีแมวเจ้าไว้เคล้าครอง
                                             ยืนมองจันทร์พร่างพรายกระจายแสง
                                         อีกทั้งแสงมวลดาราพาให้ใจยิ่งหมอง
                                         เพ็ญเอ๋ยเพ็ญแมวถ้าได้เจ้ามาครอง
                                         คงไม่หมองยืนซมเศร้าเคล้าน้ำตา.
                                                            แก้วประเสริฐ.