หน้าส่วนตัว
บินหลาดง..
อัลมิตรา
ฉันเป็นเพียงนกขมิ้นบินลงใต้
ฝ่าเภพภัยทุกข์ร้อนบั่นทอนทั่ว
ดั่งเพลิงสุมถาโถมโหมน่ากลัว
ใจระรัวห่วงบินหลา..นกป่าไพร
ป่านฉะนี้เพื่อนข้าคงจมทุกข์
มิสนุกสนานเหมือนเมื่อวานได้
เทือกบรรทัดสูงเสียดฟ้าล้าหัวใจ
เจ้านกไพรดับดิ้นสิ้นชีวา
พรานใจร้ายหมายจ้องปองชีวิต
สิ่งถูกผิดรู้ไหม..ใช่เข่นฆ่า
เราเพียงนกอยู่ดงไพรใช่พารา
ไยจึงมาฆ่ากันฉันอยากรู้
บินหลาครวญสะท้อนย้อนก้องเขา
ขมิ้นเศร้าช่วยอย่างไรให้อดสู
เหล่าพรานไพรใจร้ายหมายพันตู
เกินต่อสู้ปกปักษ์รักษ์ไพรวัลย์
เราเป็นเพียงขมิ้นจ้อยแรงน้อยนิด
ไม่มีฤทธิ์ต่อต้านการร้ายนั่น
เท่าที่ทำได้แต่เพียงเยี่ยงทุกวัน
คือรังสรรค์ให้บินหลา..กล้าแกร่งเดิม
กางปีกบินเถิดหนา..บินหลาเอ๋ย
อย่าละเลยศรัทธามาส่งเสริม
หากไร้เรี่ยวแรงผกผินบินต่อเติม
โปรดจงเริ่ม..อย่าท้อรอวันตาย
สองปีกบินอาจล้าเกินข้ามเขา
ยืมปีกเราเพื่อแสดงแกร่งความหมาย
หากใจหวาดหวั่นวิตกอกเดียวดาย
ก็จะคล้ายเคียงข้างมิห่างกัน
แม้นสัญชาติหลากหลายคล้ายจำแนก
ดูผิดแผกวกวนหนทางฝัน
นกขมิ้น - บินหลามาต่างพันธุ์
ขอให้มั่นเรายืนยงพงศ์เผ่าเดียว
Poem ID : 46399 - ผู้ชม 64 ผู้ตอบ 10
Written by : อัลมิตรา
Posted by : รหัสสมาชิก : 2189 - อัลมิตรา
Source : ก็ได้แต่เปรียบเทียบ .. ใครหนอจะเข้าใจ ..เฮ้อ..!!
Date - Time: 09 ก.พ. 47 - 16:56
Note : -
E-Mail : nomailtome@hotmail.com
URL : www.thaipoem.com
บินหลาน้อยคอยรักภักดิ์ใจมั่น
นับแต่วันเจ้าบินจากลาลับหาย
ร้องก้องป่าพนาวัลย์จนแทบตาย
สุดเสียดายใจมั่นพลันคร่ำครวญ
หวนคำนึงถึงคำมั่นดั่นด้นหา
เจ้าลับตาหาจนทั่วจนกำสรวล
ล้วนตัวเจ้าขมิ้นน้อยใจรัญจวน
เราเคยชวนร้องกล่อมพนาไพร
เหตุไฉนป่านฉะนี้หายมิหวนกลับ
เจ้าแลลับจากบินหลาแทบจะร้องไห้
เคยบินส่งให้เจ้าสู่ถิ่นดินแดนไกล
ถึงอย่างไรบินหลาคอยเจ้าหวนกลับมา
เราสองร้องกล่อมไพรในทิวเขา
บัดนี้เจ้าบินหายลับไปสุดค้นหา
ตามเวลาเคยนัดไว้กันในสัญญา
ว่าจะมาร้องเพลงกล่อมลำเนาว์ไพร
นับแต่นี้ขมิ้นน้อยมิอาจแลเห็น
บินหลาเช่นร้องกล่อมเจ้าเราร้องไห้
ถูกเขาจับใส่กรงไว้ไม่รู้จะทำอย่างไร
มีแต่หัวใจที่อยากหวนกลับถิ่นเดิม
ลาแล้วหนอขมิ้นน้อยเจ้าเพื่อนยาก
ถึงลำบากแต่ใจยังหวนดุจแรกเริ่ม
ร้องไปใจอยากให้ขมิ้นมาช่วยเสริม
เพื่อต่อเติมสิ่งที่ใจเราได้ขาดหายไป.
แก้วประเสริฐ.
อ่านกลอนยอดนักกลอน...ไพเราะจับจิตแต่ขอบังอาจต่อเติมเพราะรักกลอนท่านมาก หวังว่าจะไม่ว่ากันนะครับ........แก้วประเสริฐ.
แก้วประเสริฐ 11 ก.พ. 2547 16:59 น. - ID 46542 
1247
6
0
12 กุมภาพันธ์ 2547 11:00 น. - comment id 215065
:) เมื่อวานเขียนกลอนตอบไปยาวมาก แต่เกิดการผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย ไว้คืนนี้จะนำกลับมาลงให้อีกหนค่ะ มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า
12 กุมภาพันธ์ 2547 11:54 น. - comment id 215081
เรียน คุณ อัลมิตรา
ขอบคุณมากครับ หากสัมพันธ์ผมจะนำมาลงไว้ในแฟ้มผม รวบรวมไว้หากได้พอประมาณจะปริ๊นซ์นำมารวมเล่มไว้เป็นอนุสรณ์ครับ
..........ตราบใดฟ้าดินยังไม่สิ้น ตราบนั้นมิตรไมตรีไม่มีวันสูญ..........
แก้วประเสริฐ.
12 กุมภาพันธ์ 2547 13:12 น. - comment id 215100
ไพเราะและงดงามมากทั้งคู่เลยค่ะ มาชื่นชมผลงานค่ะ
12 กุมภาพันธ์ 2547 13:34 น. - comment id 215123
...สวัสดีค่ะ... ..ชื่นชมด้วยค่ะ ..~-~..
12 กุมภาพันธ์ 2547 16:41 น. - comment id 215231
เรียน ท่านผู้หญิงไร้เงา
ขอบคุณครับ ผมเองยังสำนึกว่าเป็นรองท่านมาก อีกอย่างหนึ่งผมเองก็เลียนแบบท่านหวังว่าคงจะว่ากันนะครับ กลอนท่านก็ไฉไลล้ำฟ้าเสมอมาครับขอบคุณ
แก้วประเสริฐ.
เรียน คุณซอมพลอ
ขอบคุณครับ ผมสำนึกดีว่ายังด้อยค่ากว่ากลอนของคุณในทุกๆด้านครับ แต่ขอน้อมรับไว้ด้วยไมตรีอันดียิ่งครับขอบคุณ
แก้วประเสริฐ.
++++++ คุณ อัลมิตรา โปรดรับรู้ในส่วนร่วมของท่านด้วยจาก ผู้มีเกียรติทั้งหลายครับ ++++
แก้วประเสริฐ.
12 กุมภาพันธ์ 2547 16:41 น. - comment id 215232
เรียน ท่านผู้หญิงไร้เงา
ขอบคุณครับ ผมเองยังสำนึกว่าเป็นรองท่านมาก อีกอย่างหนึ่งผมเองก็เลียนแบบท่านหวังว่าคงจะว่ากันนะครับ กลอนท่านก็ไฉไลล้ำฟ้าเสมอมาครับขอบคุณ
แก้วประเสริฐ.
เรียน คุณซอมพลอ
ขอบคุณครับ ผมสำนึกดีว่ายังด้อยค่ากว่ากลอนของคุณในทุกๆด้านครับ แต่ขอน้อมรับไว้ด้วยไมตรีอันดียิ่งครับขอบคุณ
แก้วประเสริฐ.
++++++ คุณ อัลมิตรา โปรดรับรู้ในส่วนร่วมของท่านด้วยจาก ผู้มีเกียรติทั้งหลายครับ ++++
แก้วประเสริฐ.
12 กุมภาพันธ์ 2547 22:14 น. - comment id 215390
บินหลาเจ้าอยู่หนใดที่ไหนหนอ ขมิ้นรอคู่ขานประสานเสียง ลมพัดแผ่วแว่วคล้ายนัยสำเนียง ฤๅเป็นเพียงกอไผ่สั่นไหวครวญ ทั้งที่ล้ายังปีกกล้าตามหาฝัน ทุกคืนวันเวียนผ่านกาลยังหวล เจ้าบินหลามาจากไกลให้รัญจวน คงผันผวนตามชะตาที่ท้าทาย ณ เทือกเขาบรรทัดยังชัดแจ้ง ครั้นแสดงสง่าองค์คงความหมาย แหล่งพำนักภักดิ์ชนม์จนมลาย ขอทอดกายเป็นธุลีที่ตำนาน ขอวิงวอนพรานไพรให้รู้สึก โปรดสำนึกนิยามตามคำขาน บินหลาดงดำรงป่าน่าสราญ ไยมาพาลโกรธขึ้งถึงวายชนม์ หากมิมีสกุณาบนหล้านี้ สนองฤดีใช่ไหมหรือไม่สน มาฆ่าฟันบรรลัยในบัดดล ฤๅจักด้นอำนาจชาติผู้ใด ข้าเป็นเพียงขมิ้นป่ามาพำนัก ยากจะหักอาดูรสูญสิ้นได้ จะเผ่าพันธุ์แผกผิดหากคิดไป ก็มิได้แตกต่างทางเกิดมา บินหลาเอยอย่าเศร้าร้าวในอก มวลวิหกต่างเห็นดั่งเช่นข้า หากวันใดพรานใจร้ายหมายบีฑา จะรีบมากางปีกป้องครองคุ้มภัย :)
12 กุมภาพันธ์ 2547 22:51 น. - comment id 215414
เรียน คุณอัลมิตรา
สุดยอด สุดยอดจริงๆครับ ยอดนักกลอน แต่งได้รวดเร็วจังยังกับกลอนในจิต จิตเป็นกลอนดุจดังปราชญ์โบราณจริง บรรยายได้เห็นจริงจังและสุดเปรียบเทียบเผ่าพ้องผู้อาศัยแผ่นดินไทยเกิดแต่ใจมิได้เป็นไทยครับ สุดเยี่ยมจริงๆ งั้นผมขออัญเชิญบทกลอนนี้ไปลงอีกครั้งพร้อมปัญญาด้อยๆโดยคนพึ่งหัดเล่นกลอนมาสร้างสรรค์ต่อนะครับ หวังว่ายอดนักกลอนคงจะไม่ว่ากระไรนะครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ
แก้วประเสริฐ.
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
