หน้าส่วนตัว
นิยายเก่าๆ..บรรยากาศเช่นนั้น นับวันจะหายไป..ท้องนา-บ้านทุ่ง
กำลังถูกกลืนหายไปเรื่อยๆ ไม้ เมืองเดิม..ยังไม่มีใครเทียบติด นึกชอบไอ้
ขวัญ..กลับบ้านมารินสาโท..แล้วเลยเขียน.เป็นเช่นนี้
ทุ่งสะเทือน เคลื่อนแคล้ว แก้วตาเอ๋ย
รักที่เคย ว่าหวาน พลันผวา
เอ็งห่างเหิน เมินร่ำ ช้ำวิญญา
ปล่อยให้ข้า โศกครวญ กำสรวล.ซม
เรียมเอ็งทิ้ง แม้สัญญา ที่หน้าศาล
ถ้อยสาบาน คำสัตย์ ตระบัดโฉม
ลืมคุ้งน้ำ ลืมสิ้น กลิ่นโคลนตรม
ลืมลั่นทม ลืมไอ้ทุย เคยลุยนา
ไปหลงลม อยู่ไหน ใจข้าเศร้า
หรือใครเขา ฉุดรั้ง ข้า.กังขา
หรือเอ็งหลง แสงสี ที่บาดตา
จึงลืมนา ลืมบาง กระทั่งคน
มองทุ่งเก่า ข้าวตกรวง พวงไสว
ยามนี้ไม่ มีเอ็งมา ข้าฉงน
เคยจับเคียว เกี่ยวกู้ คู่สองคน
เดี๋ยวนี้จน เงาเอ็ง เกรงไม่คืน
ทุยได้แต่ หลั่งน้ำตา มาเป็นเพื่อน
รอเอ็งเยือน กลับนา ข้าสะอื้น
หรือเอ็งคิด ไปลับ ไม่กลับคืน
ข้าขมขื่น อาลัย ใจพะวง
สุดระกำ ช้ำทรวง และห่วงหา
เรียมของข้า จากชีวิต พิศวง
คืนทุ่งเถิด คืนบาง ทุกอย่างคง
รอเอ็งจง กลับมา ข้า..ขวัญคอย...
ผู้เฒ่า 24 ก.พ. 2547 23:36 น. - ID 47410 
4044
6
0
24 กุมภาพันธ์ 2547 23:53 น. - comment id 220945
แวะมาอ่านนิยายเก่า ค่ะ
25 กุมภาพันธ์ 2547 02:28 น. - comment id 220974
มาอยู่เป็นเพื่อน ขวัญ กะ เจ้าทุย ด้วยคนครับ.....สวัสดีครับ ท่านผู้เฒ่า ^_^
25 กุมภาพันธ์ 2547 11:36 น. - comment id 221040
ขวัญเอีย ออกไปลืมเคียนผ้าขาวม้าคาดพุงจะรีบไปหาอีเรียมหรือลูกเอ๊ย อิอิ สมมุติเป็นแม่ ขวัญค่ะ อิอิ กลอนเพราะดีจัง .....
25 กุมภาพันธ์ 2547 12:51 น. - comment id 221093
เรียมเอ๋ยกลับมาหาข้าได้ไหม รู้บ้างไหมบังอรข้าร้อนไหว อยากจะเหมือนเก่าเรานั้นไง อยากจะได้ชิดใกล้ตัวเจ้าเอ๋ย *-*มานั่งชมขวัญกับเรียมค่ะ แต่งได้ดีนะค่ะ*-*
25 กุมภาพันธ์ 2547 13:25 น. - comment id 221113
ใต้ร่มไทร ริมแสนแสบ แปลบสะท้าน มีตำนาน รักต้องห้าม คร้ามถวิล เลือดแห่งรัก แตกพล่าน ทั่วลานดิน หลั่งเลือดเพื่อ ธรณืนทร์ ได้ตรึงตรา เสียงกูก้อง เจ็บแปลบ แทบสิ้นชีพ เรียมเร่งรีบ จากไป ไม่เห็นหน้า เรียมเอ๋ยเรียม อยู่ไหน ใยไม่มา เรียมรู้ไหม ขวัญตั้งหน้า ตั้งตาคอย เสียงขลุ่ยบอก ชอกช้ำ ระกำจิต ขวัญนั่งรอ หวนคิด ตาละห้อย หวนคิดถึง ภาพความหลัง ยังผังรอย ขวัญเป่าขลุ่ย รอน้องน้อย ให้กลับมา หรือเจ้าตัด ใจแล้ว เรียมที่รัก ปล่อยให้ขวัญ อกหัก ซ้ำเสียหน้า ทุกวันนี้ ขวัญกินข้าว เคล้าน้ำตา จ่อมจมอยู่ กับเวลา พาเศร้าใจ เรียมไม่กลับ ใช่ว่า ไม่รักขวัญ ด้วยท่านมี คุณอนันต์ ชุบเลี้ยงไว้ เรียมจำต้อง ตอบแทนคุณ วุ่นวายใจ ฝืนใจแต่ง กับชาย นายเรียมเอง รักจำต้อง ลาร้าง แต่บัดนี้ เขาก็เป็น คนดี ไม่ข่มเหง โทษที่เรียม เถิดขวัญ เรียมผิดเอง ที่ก่อเรื่อง อลเวง ให้ช้ำใจ เมื่อรักไ สมหวัง จึง่ตั้งจิต ขวัญครุ่นคิด ชิงนาง ให้ห่างได้ แต่กลับต้อง ถูกปลิดชีพ จนสิ้นใจ เหลือเพียงรัก สลักไว้ นิจนิรันดร์ เรียมร่ำไ เมื่อขวัญ ต้องตายจาก ความตายไม่ อาจพราก จากพี่ขวัญ จึงใช้มีด จ้วงอุรา ฆ่าชีวัน ตายตามกัน สู่เมืองแมน แสนเศร้าใจ จึงเกิดเป็น ตำนานรัก แห่งแสนแสบ นึกคราใด ก็ปลาบแปลบ สะท้านไหว ขอนับถือ ความรัก ทั้งสองใจ ที่ฝากรัก ตราไว้ ในปฐพี กลอนนี้ ผมแต่งไว้นาน เห็นคล้ายกัน ก็เลยยก มา กล่อนของคุณเพราะมากครับ
25 กุมภาพันธ์ 2547 19:19 น. - comment id 221474
เยี่ยมทั้งคู่เลยค่ะท่าน
25 กุมภาพันธ์ 2547 22:55 น. - comment id 221583
ขอบใจ ทารกอัลมิตรา..ที่มาเยือน.. สวัสดีครับ..คุณกระบี่รับใช้..อยู่นิยายจีนเรื่องไหนครับ..ผู้เฒ่าก็ชอบอ่านเหมือนกัน.. ทารกทิกิ..ผมสีขาว กร้านชรา ผิวหน้าย่น..ท่านอยากไปสวรรค์เร็วหรือ.(.หัวเราะไม่เป็น.) ขอบคุณ..คนไร้เงาครับ..ไหนว่ามีเงาตามตัวแล้วไง.. คุณพิกุลทอง..สวัสดีครับ..สงสัยจะได้ดูหนังโรงเดียวกัน..ยินดีที่ได้รู้จักครับ เขียนได้เพราะและชัดเจนดีครับ..เอามาให้อ่านอีกนะครับ
26 กุมภาพันธ์ 2547 06:53 น. - comment id 221696
เรื่องนี้ถูกน้ำไปสร้างเป็นหนังหลายสมัย เคยดูเวอร์ชั่น สมัยยังเป็นเด็กหนุ่มครั้งหนึ่งแล้ว แปลก! คนเรามักชอบเรื่องเศร้า คิดถึงคู่กรรมอีกเรื่อง เรื่องแบบนี้เอามาทำหนังได้หลายรอบ
26 กุมภาพันธ์ 2547 11:40 น. - comment id 221758
ไม่ได้เป็นทารกสักหน่อย ชอบเรียกอยู่เรื่อยเชียว ..
4 มีนาคม 2547 17:27 น. - comment id 224970
ไปหลงลม อยู่ไหน ใจข้าเศร้า
หรือใครเขา ฉุดรั้ง ข้า.กังขา
หรือเอ็งหลง แสงสี ที่บาดตา
จึงลืมนา ลืมบาง กระทั่งคน
... ยากยุด ฉุดใจ ให้กลับมา
...เพียงเพราะว่า ใจนั้น หั่นเป็นสอง
...ต่อให้ช้าง ฉุดมา เธอไม่มอง
...หรือขอร้อง ให้ก้องโลก คงโศกตรม..
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
