น้ำตาฟ้า.

ผู้เฒ่า

ครืน.ครืน.แผ่วแว่วเสียงสำเนียงฟ้า
      วิชชุดาพริบพรายประกายแสง
      โบกสะบัดพัดพรมด้วยลมแรง
      มองฟ้าแดงหนาวเหน็บเจ็บฤดี
          ฟ้าร้องไห้มองเห็นเป็นสายฝน
      หทัยคนแหงนมองให้หมองศรี
      หรือปลอบโยนคนเหงาเศร้าฤดี
      ที่ชีวีเงียบงันทุกวันไป
          น้ำตาฟ้าพร่างพรมลมพัดโบก
      ความวิโยคเป็นเพื่อนไม่เลือนหาย
      ฟ้าสงสารตัวเราที่เหงาใจ
      เรื่อยเรื่อยไปโดนหลอกช้ำชอกตรม
          หลังฝนลาฟ้าจะงามตามคำว่า
      อุปมาเปรียบไปยิ่งใจขม
      ไม่เหลือรอยสวรรค์เบี่ยงรักเพียง.ลม
      ให้ชื่นชมสุขใจกระไรเลย
          น้ำตาคนพร่าเลือนเปรื้อนใบหน้า
      น้ำตาฟ้าหลั่งให้ใคร่เฉลย
      มาปลอบขวัญคนเศร้าอย่างเขาเปรย
      หรือเยาะเย้ยถากถางคนอย่างเรา
         ปล่อยให้เลอะเปรอะหน้าทั้งฟ้าคน
      น้ำตาหล่นจะโกรธ.ฤาโทษเขา
      ก็เพราะหลงบรรเลงแต่เพลง.เงา
      เมื่อยามเศร้าจะไปโกรธหรือโทษใคร
         ณ.ตรงนี้ก็ยังดีที่มีฟ้า
      โอบชีวาปานเพื่อนที่เยือนใกล้
      จะเยาะเย้ยหรือลอบ.คอยปลอบใจ
      ก็ยังไม่ลืมเลือนเสมือนเธอ
         ร้ยลิขิตอักษรตอนที่ว่า
      น้ำตาฟ้าย้ำเตือนอย่าเลือนเผลอ
      เหรียญสองด้านเรื่องราว.ที่เราเจอ
      คิดเสมออาจไม่เป็น.เช่นเรามอง....@