((ถึงป๋าเหนกที่เคารพอย่างยิ่งค่ะ))
...หวัดดีค่ะป๋าเหนกผู้น่ารัก
เรียนเหนื่อยนักพักบ้างนะครูขา
มิเช่นนั้นปรากฎการณ์รอยตีนกา
จะเยือนมาเยี่ยมหาก่อนถึงวัย
จำได้ไหมครั้งล่าหรือครั้งแรก
ครูก็แจกรอยยิ้มหนูสงสัย
เอ๊ะ!ครูคนนี้เป็นอะไร
ถึงชอบให้รอยยิ้มแก่ทุกคน
หลังจากนั้นหนูเริ่มฉลาดขึ้น
เมื่อรู้กึ๋นการทำดีหายฉงน
เพียงแค่ยิ้มหวานๆแก่ทุกคน
เพียงเท่านั้นก็สุขล้นเกินพรรณนา
สอบปลายภาคล่วงเลยผ่านไปแล้ว
ใจก็แป้วกับคะแนนที่มาหา
ได้มากบ้างน้อยบ้างเรื่องธรรมดา
ไม่เป็นไรหรอกครูขาไม่กังวล
แค่นี้นะป๋าเหนกกลอนตันแล้ว
หูก็แว่วได้ยินเสียงมะปรางจ๋า
หนูก็นึกว่ามีใครอยากเจรจรา
แท้แล้วไม่หรอกค่า..หิวข้าว...จนหูลาย
(( ...รักป๋านะคะ กลับมาหาพวกเราเถอะค่ะ..พวกเรารอการสอนของป๋าอยู่นะคะ จะได้เรียนภาษาอังกฤษอย่างมีชีวิตชีวาซะที...))
2 เมษายน 2547 19:40 น. - comment id 240471
......แวะมาทักทายนะ......... ถ้าเขาได้อ่านคงดีใจมาก ๆ เลยนะ

3 เมษายน 2547 02:19 น. - comment id 240625
:)

3 เมษายน 2547 09:12 น. - comment id 240666
ดีใจค่ะที่พบสาวดินเดียวกับพี่พุด รักและรัก

3 เมษายน 2547 18:28 น. - comment id 240877
การแจกยิ้มรับขวัญที่ปันให้ เป็นความสุขในใจในทุกที่ ยิ่งยิ้มมากยิ่งสดชื่นรื่นชีวี เพราะการยิ้มแบบนี้มีสุขใจ *-*กลอนแต่งได้ดีนะค่ะ*-*
