อันความรักห้วงหทัยยากไถ่ถอน
แม้จะนอนยืนนั่งสุดหวั่นไหว
ทุกค่ำเช้าเย็นคิดเห็นอยู่ร่ำไป
โอ้ดวงใจใยถึงร่ำสุดคร่ำครวญ
อันความรักยากแท้ให้ดั่งใจจิต
ยิ่งใกล้ชิดรักสนิทจิตโหยหวน
ปากมิกล้าแต่ดวงใจสุดรัญจวน
แม้จะหวนยิ่งรัดทดสุดอาลัย
อันสิ่งอื่นหมื่นแสนยังหาได้
รักนี้ไซร้ยากแท้สุดจะอาศัย
เหมือนลิขิตจากสวรรค์นภาลัย
กำหนดให้รักนี้ได้ต้องตรอมตรม.
แก้วประเสริฐ.
7 เมษายน 2547 00:01 น. - comment id 242570
โห ... เศร้าจัง เพราะค่ะเพราะ

7 เมษายน 2547 04:51 น. - comment id 242633
:)

7 เมษายน 2547 12:11 น. - comment id 242723
เพียงบอกไปใจนี้น่ะที่รัก อยากสมัครรักเจ้าเข้าใจไหม ถ้าไม่รักก็บอกมาให้รู้ไป เจ็บต่อไปทำไมเสียเวลา แม้รักได้ตอบกลับรับคำรัก ก็จงภักดิ์รักต่อไปใจหรรษา แม้กลับกันไม่พัวพันมันระอา อย่ามัวช้ากล้าถามไป..ใคร่แนะนำ.. *อิ..อิ..กล้ากล้าหน่อยน่ะค่ะ...เป็นกำลังใจให้ค่ะ*

7 เมษายน 2547 13:52 น. - comment id 242783
สวัสดีค่ะ ไม่ได้คุยกันตั้งหลายวันนะคะ งานหนักไหมคะ กี้ตอนนี้ขึ้นเวรค่ะ คงไม่ค่อยได้แวะเป็นกำลังใจให้สักเท่าไร แต่ก็ตั้งใจมานะคะ คงได้คุยกันอีกนะเจ้าคะ

7 เมษายน 2547 15:47 น. - comment id 242879
คุณ completely
ขอบคุณครับ ผมถนัดกลอนเศร้าครับ เพราะมันได้อารมณ์ในอดีตดียิ่ง จึงอยากจะระบายไว้ให้หมดไปครับ ขอบคุณ
แก้วประเสริฐ.

7 เมษายน 2547 15:49 น. - comment id 242881
คุณ ทิกิ
เพียงรอยยิ้มพริ้มพักตร์น่ารักเหลือ
อีกจุนเจือน้ำใจได้สมานฉันท์
เพียงพอแล้วแค่หัวใจมีให้กัน
โลกก็พลันแช่มชื่นตื่นอารมณ์.
แก้วประเสริฐ.

7 เมษายน 2547 16:00 น. - comment id 242893
คุณ กุ้งหนามแดง
อันความรักในอดีตจิตผันผวน
จิตเรรวนเรื่องรักชักแขยง
เพียงแค่น้ำใจรักมีไว้ที่แสดง
และยังแฝงด้วยอารมณ์สมฤทัย
ใจนั้นอันที่จริงมีความรัก
แต่มันฟักหมกไหม้สุดมอบให้
เหลือแต่ซากกากเดนต้องทำใจ
มีแต่กายไร้วิญญาพาจิตตรม
แม้นหยาดฝนฟากฟ้าแสนพิสุทธิ์
บริสุทธิ์ดุจหยาดน้ำทิพย์จากสรวงสวรรค์
มาชโลมก่อกำเหนิดวิญญาณพลัน
แต่ใจนั้นอยากจะบอกว่ารักเธอ
เพียงแต่เหลือกายไร้วิญญาณใจหดหู่
ไม่สมคู่สู่ความคิดจิตเป็นเพื่อนอยู่เสมอ
เราเคยช้ำขอเพื่อนรักอย่าช้ำหลงละเมอ
ถึงกระไรเธอคือเพื่อนฉันรักจากดวงใจ.
แก้วประเสริฐ.

7 เมษายน 2547 16:05 น. - comment id 242903
คุณ เจ้าสาวแห่งโลกวิญญาณ
ครับแค่นี้ก็ซึ้งแล้วครับ คงจะมีโอกาสได้คุยกันอีกนะครับ หากวันเวลายังเป็นกำลังใจอยู่
แก้วประเสริฐ.
