พิลาปรำพัน

แก้วประเสริฐ

          เธอลืมลืมฉันเสียเถิดอย่าหลั่งน้ำตา
ความปรารถนาของเธอขอรับรู้ด้วยใจ
น้ำตาเธอหลั่งไหลฉันปวดร้าวเพียงใด
ถึงอย่างไรใจของฉันนั้นยังมั่นคงเสมอ

          ไปไปเสียเถิดเมื่อดวงใจเธอปรารถนา
เธอรักเขามาแล้วทำไมต้องให้ใจฉันเพ้อ
เพียงคำพูดเธอแม้ปลอบฉันจะเลิศเลอ
ขอนึกเสมอเพื่อเธอฉันต้องร้างห่างไกล

          ตะวันลับขอบฟ้ากว้างแล้วลาล่วง
แสนจะห่วงเธอใจนั้นฉันเป็นไฉน
ด้วยหัวใจนั้นมิต้องให้เธอกังวลไป
ใจสลายขอให้เธอได้มีสุขทุกวันคืน

          ยามค่ำคืนดึกดื่นใจฉันสุดหวนหา
แม้นน้ำตาฉันนั้นเก็บไว้ด้วยใจฝืน
มิให้มันไหลออกมาแม้ใจจะสะอื้น
ความเหงาฟื้นคืนหวนกลับสู่ห้วงหทัย

          จันทร์ดาราเอ๋ยเคยสร้างอารมณ์ฝัน
ใต้แสงจันทร์น้ำค้างพร่างพรมงามไสว
ก่อกำเนิดรักฉันแล้วต้องร้างให้ห่างไกล
โอ้ดวงใจใครหนอเล่าจะเป็นเช่นตัวเรา

          ร้องไห้ใช่หัวใจฉันร้องครวญร่ำไห้
เฝ้าร้องไปด้วยใจแสนสุดโศกเศร้า
รักเราร้างไกลใจฉันให้หงอยเหงา
ทรุดกายเราก้มหน้าไห้หลั่งใส่พื้นปฐพี.

                       แก้วประเสริฐ.