คนส่งฝัน.

ผู้เฒ่า

สูงร้อยห้าสิบเซ็นคนเห็นขำ 
   ตัวดำดำหนวดเคราสีเทาถาม
   เฒ่าชะแรแก่ชราใครว่างาม
   หัวไม่ล้านแต่ตัดเกรียนมิเปลี่ยนทรง
        เสื้อผ้าใส่แค่ซักมักไม่เลือก
   ปะเป็นเทือกหยิบใส่หลังได้สรง
   พุงที่ห้อยย้อยยานขานว่าลง
   จะจัดส่งลงประกวดคงชวดชัย
        คนเดินดินกินข้าวทุกคราวครั้ง
   มิเคยหวังสูงเกินจะเดินไหว
   ทุกเรื่องราวร่วมรอยค่อยค่อยไป
   และอยู่ใกล้ธรรมะมิละเลย
       ร้อยอักษรเรื่องเขียนที่เวียนส่ง
   ใจบรรจงจากจิตคิดเฉลย
   มิใช่งานเลิศล้ำดั่งคำเปรย
   เพียงแค่เอ่ยเรื่องซ้อนที่ซ่อนทรวง
        คำกวีมีค่าเกินกว่าคิด
   ลิขสิทธิ์เกินไกลกว่าใจหวง
   สิ้นลมวายหยุดยั้งเรื่องทั้งปวง
   ฤาสร้างบ่วงผูกพันธ์จนวันตาย
        เพียงหยิบยื่นห้วงฝันแบ่งกันสุข
   ยลประดุจเพื่อนพ้องพี่น้องหมาย
   จินตนาการฝันเกินบรรยาย
   มิใช่ขายไม่ต้องแย่งแบ่งแบ่งกัน
       เขียนไปเถิดความในใจใครจะว่า
  ไม่ต้องหารูปแบบมาแนบฝัน
  แต่จะให้อ่านเพราะเสนาะพลัน
  สิเสกสรรน่าอ่านท่านสุนทร
        ผู้ชราใช่กวีศรีภาษา
   มีเพียงค่าพึงสดับรับการสอน
   งกงกเงิ่นร่อนเร่พเนจร
   เขียนบทกลอนส่งฝันร่วมกันชม@