ฟ้ามืด..ถึดทือ..

อาภาภัส

   
        ในไพรพฤกษ์ดึกสงัด          สรรพสัตว์หลบโพรงหาย
      เหลือเพียงเราเดียวดาย       เฝ้ามองหมายมืดมัวมน
        เรไรกรีดหวีดเว้า              ฤาเจ้าเศร้าดุจสับสน
     ก้องพนาป่าปน                     นกร่วมบ่นก่นอรัญ
       มนุษย์เอยเคยไหม            เหนื่อยเพียงใดต้องฝืนผัน
     ให้อึงมี่ดีพลัน                       ยิ้มสารพันแสร้งแรงใจ
        ดึงกายาเริงรื่น                  ตัวต้องตื่นคล้ายสดใส
   อ่อนล้าเลียบลืมไว                  ซ่อนข้างในสู้อดทน
   ฟ้าวะเหวยเผยแสง                อย่าจำแลงให้สับสน
   เกิดชาติหนึ่งพึงค้น                ค่าของคนบนกองทราย
     ทำแทบสิ้นบิ่นบิด                 ทำน้อยนิดมีความหมาย
   ทำไม่มากอยากสบาย              สุดทางคล้ายพรหมบรรเลง
    เอานำหยดรดราก                 หวังกระชากไม่แหยเหยง
กรรมของเวรเลนเล็ง              โดนกระเด้งเป้งเปราะบาง
    แสนกำสรดหดหู่                 เรียนล่องรู้รอฟ้าสาง
  สว่างใสแนวทาง                   อุ่นไอกว้างกลางโลกปรวน
   รัตติกาลโรยทั่ว                    ฝันเริ่มมัวเหมือนผกผวน
ต้องฮึดฮัดกัดกวน                   จิกลงป่วนร่อนรวนใจ