หน้าส่วนตัว
เกิดมาต้องต่อสู้รู้ชีวิต
อย่ามัวคิดท้อถอยคอยวาสนา
โชคชะตามิได้ให้ไว้มา
หากนำพาทำให้ไร้หนทาง
จงสร้างสรรค์สิ่งที่มีให้คิด
ค่อยประดิษฐ์ติดต่ออย่าขัดขวาง
ดูภายนอกรอบตัวทั่วมิวาง
หันมาสร้างทางเราให้เป็นแนว
จัดกำหนดกฎเกณฑ์ระเบียบไว้
แล้วใช้บังคับตัวมิมั่วแถว
สิ่งไม่ควรวางไว้อย่าได้แจว
มิเพริศแพรวแวววับจับตาคน
ประมาณตนจนรู้ในคุณค่า
กาลเวลาพาไปให้ใจสน
ประกอบกิจการงานอย่าผลาญตน
อย่าเชื่อคนยกยอพอทำการ
เมื่อใช้คนควรคำนึงถึงสาเหตุ
กิจด้วยเจตจำนงคงประสาน
ให้รู้แจ้งแสดงเหตุเป็นการงาน
หากผลงานมีไว้ให้ชมเชย
ศัตรูที่เขาแก่งแย่งอย่าประมาท
คนที่ฉลาดคาดคำนวณอย่าเฉลย
ให้ถือเป็นครูรู้ไว้ไม่ละเลย
สิ่งที่เคยแพ้ไว้ใส่ใจจำ
แล้วเอามาศึกษาหาเหตุผล
เพื่อฝึกฝนเรียนรู้ดูอย่าขำ
ประพฤติตนในสิ่งที่ควรทำ
ความชอกช้ำต้องหายละลายไกล
การต่อสู้ดูเหตุเป็นแม่นมั่น
ผลนั้นพลันมั่นคงหรือไฉน
นำฉันทะวิริยะจะพาไป
จิตตะไซร้วิมังสามาไตร่ตรอง
การรจนามาไว้ได้เพียงนี้
ด้วยเหตุที่เคยผ่านงานทั้งผอง
อยากฝากไว้ให้รู้เป็นทำนอง
จึงร้อยกรองอ้อนคำลำนำดู
หากผิดพลาดพลั้งไปได้ปรากฏ
เพราะด้วยหมดความรู้ดูอดสู
หวังว่าท่านคงได้ให้เอ็นดู
ผิดเป็นครูรู้ไว้ใฝ่ใจจำ.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
๑๙ สิงหาคม พศ. ๒๕๔๗
แก้วประเสริฐ 20 ส.ค. 2547 14:03 น. - ID 59331 
2907
29
0
20 สิงหาคม 2547 15:08 น. - comment id 313560
เมื่อได้เกิดมานี้ชีวีสู้ จะได้รู้ชัยชนะกันสักครั้ง หากมัวแพ้คิดแต่แย่ใจพะวัง คงต้องนั่งเศร้าเสียใจในชีวิต *-*แต่งได้ดีค่ะ*-*
20 สิงหาคม 2547 15:11 น. - comment id 313561
เขียนออกมาได้อย่างงดงามลึกซึ้งมากครับ๚ะ๛ size>
20 สิงหาคม 2547 15:19 น. - comment id 313575
ผิดเป็นครู ไม่ผิดเป็นเมียครู อิ อิ อิ
20 สิงหาคม 2547 17:28 น. - comment id 313640
ผิดเป็นครูใคร่ควรได้รู้จำ คนไม่ทำอะไรเลยยอมไม่ผิด อย่าได้ปล่อยการกระทำของชีวิต ให้พ้นผิดโดยไม่คิดทำอะไร ................................................ ข้าพเจ้ามาทักทายคุณแก้วประเสริฐ เห็นด้วยค่ะผิดเป็นครู ..คนที่ไม่เคยผิดพลาดคือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย....... .......ยินดีกับข้อคิดดีดีค่ะ
20 สิงหาคม 2547 19:46 น. - comment id 313669
ทะเลดาว มาสวัสดี แก้วประเสริฐ ค่ะ หายไปนะคะ.....
20 สิงหาคม 2547 21:04 น. - comment id 313730
สุดยอดค่าคำงามล้ำสอนใจเตือนใจแล้วค่ะ คิดถึงความดีมากมีน้ำใจคุณแก้วค่ะ พุดมากล่าวคำซึ้งใจและชื่นชมนะคะ ด้วยรักศรัทธา
20 สิงหาคม 2547 21:06 น. - comment id 313731
พุดชอบภาพค่ะกลับมาบอกว่าน่ารักมากเลยค่ะ
21 สิงหาคม 2547 00:09 น. - comment id 313833
เขียนกลอนได้สอนเตือนใจดีค่ะ บางรู้นะแต่ก็ยังดื้อ กลอนไพเราะมากค่ะ อ้อ..ภาพน่ารักค่ะ
21 สิงหาคม 2547 01:05 น. - comment id 313865
........... ศัตรูของชิวิต..วิจิตรความกลัวเป็นเรื่องน่ากลัวที่สุด... ความถดท้อพอให้มีได้ แต่กำลังใจ....อย่าล้าเหนื่อยไปจนไม่คิดจะสู้เลย .......
21 สิงหาคม 2547 07:33 น. - comment id 313947
@. แม้ร่างกายอ่อนล้าเวลานี้ ขอคนดีจงดูแลแต่นี้หนอ ให้มีแรงกำลังจนมากพอ ที่จะต่อการทั้งปวงช่วงเวลา แต่อย่าล้มอย่าพ่ายหรือหน่ายจิต สู้อีกนิดเพื่อวิถีวันข้างหน้า เพาะบ่มกำลังใจและกายา เพื่อจะพาไปถึงซึ่งสิ่งปอง .... มาสวัสดีตอนเช้าพร้อมๆกำลังใจให้ทุกคนเลยจ๊ะ..อิอิ
21 สิงหาคม 2547 08:50 น. - comment id 313969
เป็นประโยชน์มากครับคุณ ให้คิดให้ตรองวานวันที่ผ่านมา ให้มีพลังขึ้นอีกมากเลยครับ. เขียนได้เยี่ยมเช่นเคยครับ หมดจดในความหมาย ภาษาไพเราะครับ
21 สิงหาคม 2547 11:46 น. - comment id 314043
ขอบคุณค่ะ..สำหรับอีกหนึ่งข้อคิดดีๆ มาทักทายค่ะ
21 สิงหาคม 2547 13:21 น. - comment id 314116
เพราะจ้า... .................................. แวะมาชื่นชมผลงาน.. ^___^
21 สิงหาคม 2547 13:24 น. - comment id 314119
คิดถึงคุณแก้วค่ะ สบายดีรึเปล่า? บทกลอนยังมีความหมายสอนใจได้เหมือนเดิมเลยค่ะ
21 สิงหาคม 2547 14:54 น. - comment id 314161
ขนาดป่วยยังมีแรงแฝงกำลังใจให้ใครต่อใครนะคะคุณแก้วประเสริฐสมชื่อ
21 สิงหาคม 2547 15:35 น. - comment id 314189
อ่านแล้วจะเก็บไปคิดนะคะ .. ตอนนี้กำลังมีเรื่องเข้ามาให้คิดด้วยค่ะ .. เรื่องงาน .. เจ้านาย .. ไหนจะเพื่อนร่วมงานอีก .. ค่อนข้างกลุ้ม และ เครียดนิดหน่อย .. ชอบงานคุณค่ะ .. ความคิดคุณประเสริฐจริง ๆ .. .......................
22 สิงหาคม 2547 12:16 น. - comment id 314604
คุณ ผู้หญิงไร้เงา
ชีวิตถ้าเกิดมาในครานี้
หากไม่คิดมีไว้ให้อดสู
มัวท้อถอยคงไม่ใคร่น่าดู
อย่าได้สู้เกิดมาพาเป็นคน.
แก้วประเสริฐ.
ขอบคุณมากครับท่านผู้หญิงฯ
22 สิงหาคม 2547 12:18 น. - comment id 314606
คุณ Robert TingNongNoi
ขอบคุณมากครับ
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:20 น. - comment id 314608
คุณ คนเมืองลิง
ถ้าได้เป็นเมียครูก็ดีซิเพราะครูมักจะเป็นคนรักเดียวใจเดียวนะ ที่เห็นซ้ำกลัวเมียเสียด้วยซิ ....อิอิ
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:24 น. - comment id 314613
คุณ แว่นดอย
บทเรียนแห่งชีวิตที่ผิดยิ่ง
จะเป็นสิ่งฝังใจให้ค้นหา
ประกอบด้วยช่วยรู้ในวิชา
จึงนับว่าเป็นครูผู้รู้ใจ.
แก้วประเสริฐ.
ขอบคุณมากครับ
22 สิงหาคม 2547 12:25 น. - comment id 314614
คุณ ทะเลดาว
ผมเองคิดถึงเพื่อนเสมอมิวันลืม แต่เข้าใจว่าในทุกๆสิ่งนี้จะแน่นอนยอมไม่ค่อยได้ เมื่อพานพบกันก็แสนจะยินดียิ่งครับ ขอบคุณมาก
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:29 น. - comment id 314617
คุณ พุด พัดชา
บอกตรงๆผมชอบงานคุณเกี่ยวกับรจนาเรื่องสั้นๆไว้มาก เจอเป็นต้องอ่านทุกทีคุณได้เขียนไว้ด้วยสวยสดงดงามยิ่ง งานเขียนของคุณผสมด้วยกลอนแทรกไว้เกือบทุกบทแฝงปรัชญาชีวิตไว้ด้วย น้อยคนนักจะเขียนได้อย่างคุณครับ ผมขอชมเชยด้วยใจอย่างยิ่ง อ่านผลงานคุณที่ไรทำให้ได้อะไรๆดีๆขึ้นอีกแยะเชียว ขอบคุณนะครับที่แวะมาเยี่ยมเสมอ
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:31 น. - comment id 314618
คุณ กอกก
ในความคิดผมนะครับสิ่งใดแฝงไว้ด้วยประสบการณ์ที่เราเคยผ่านมาฝากไว้ให้สังคมรับรู้เพื่อจะได้พิจารณาเอาเองในการดำรงชีวิตในโลกใบนี้ ยังดีกว่าเก็บไว้แล้วก็ตายไปพร้อมกับตัวครับ ขอบคุณมากนะครับ
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:36 น. - comment id 314621
คุณ วิจิตรฯ
ความกลัวคือการทำให้เราขลาด เมื่อเราเป็นคนขลาดเสียแล้วการดำรงชีวิตที่มีหลายรูปแบบก็จะครอบงำจิตใจเราทำให้เราไม่คิดต่อสู้ เมื่อไม่คิดต่อสู้ความพ่ายแพ้และการดำรงชีวิตก็จะไม่สมบูรณ์จะเป็นผู้นำคนต่อไปไม่ได้แม้แต่ในครอบครัวเราครับ ลองเปลี่ยนแนวความคิดเสียใหม่ให้เป็นคนกล้า กล้าในความดีกลัวในความชั่ว ทุกสิ่ง เกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วก็ดับไป ไม่แน่นอนหากเราทำให้ดับไปอย่างช้าๆดีกว่าดับไปอย่างรวดเร็วครับ ผมกล่าวได้แค่นี้ครับ ขอบใจน้องมากที่มาเยี่ยมพี่ อย่าหาว่าพี่สอนนะเพียงแต่ให้ข้อคิดเห็นเท่านั้นเอง เพราะรักดอกจึงบอกให้
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:40 น. - comment id 314624
คุณ พี่ดอกแก้ว
เพียงลำนำกลอนออกมาก็สมบูรณ์ในตัวเสร็จแล้วครับ ผมขอขอบคุณและขอบคุณแทนทุกๆคนด้วยครับที่ฝากแง่คิดไว้ให้ปฏิบัติครับ
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:44 น. - comment id 314632
คุณ แทนคุณแทนไท
ขอบคุณมากครับผมเองที่เขียนไว้เพราะต้องการให้ประสบการณ์ที่ผ่านมาของผมฝากไว้ให้คนทั้งหลายลองนำไปใช้ดูเพราะเกิดผลสำเร็จแล้วด้วยตัวผมเองครับ
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:45 น. - comment id 314634
คุณ นางสาวใบไม้
ผมก็เช่นเดียวกันครับ ผมก็ต้องขอบคุณคุณด้วยครับที่มาให้กำลังใจผมครับ
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:46 น. - comment id 314635
คุณ namsai
ขอบคุณมากครับ แล้วมาเยี่ยมใหม่นะครับ
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:49 น. - comment id 314638
คุณ นางฟ้าซาตาน
ขอบคุณมากครับ ระยะนี้ผมเองไม่ค่อยสบายเนื่องจากเป็นหวัดมานานแล้วหาหมอก็เพียงแค่ทุเลา แต่ว่าเกือบปกติแล้วครับ ไม่ได้พบกันนานแล้วคุณล่ะสบายดีหรือเปล่าครับผมคิดถึงคุณอยู่เสมอและคอยดูเสมอตั้งแต่คุณเคยบอกว่าจะหายไปครับ
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:51 น. - comment id 314643
คุณ ทิกิ
ขอบคุณมากครับ ความคิดถึงความรำลึกถึงกันทำให้ผมต้องเขียนกลอนแต่ก็เป็นการช่วยคลายอารมณ์เคลียดได้ดีครับ และขอให้คุณจงประสบผลสำเร็จในงานใหม่ของคุณด้วยนะครับ
แก้วประเสริฐ.
22 สิงหาคม 2547 12:57 น. - comment id 314646
คุณ ชมอักษร
ขอบคุณมากครับ เรื่องงาน เจ้านาย และผู้ร่วมงานเปรียบเสมือนวงล้อที่ต้องหมุนไปตามแกน และเป็นวังวนชีวิต เราจะทำอย่างไรล่ะให้การหมุนนั้นราบรื่น ไม่สะดุดหยุดอยู่กับที่นี่คือข้อควรคำนึงสิ่งทั้งหลายอยู่ที่ตัวของเราเอง อย่างคำของพระพุทธะที่ตรัสไว้เสมอคือ สายกลาง สายกลางนั้นเราก็ต้องเป็นกลางด้วยเมื่อเราเป็นกลางก็เปรียบเสมือนแกนวงล้อ ย่อมจะหมุนตามเราไปจ๊ะ ฉนั้นลองทบทวนใหม่อีกทีนะครับ อย่าเอาทิษฐิมาปิดบังกั้นความเจริญของเราด้วย แล้วแวะมาเยี่ยมผมบ้างนะครับ
แก้วประเสริฐ.
28 สิงหาคม 2547 19:13 น. - comment id 318192
มาอ่านเป็นรอบที่ 2...ขอบคุณที่ส่งบทกลอน..ไปให้เป็นกำลังใจ...ขอให้แฝดเพื่อน...มีพลังใจ..สร้างสรรค์ผลงานที่ดีแก่สังคม..ต่อไปนะคะ..
29 สิงหาคม 2547 15:57 น. - comment id 318728
คุณ ราชิกา แฝดเพื่อนรัก
ผมจะไม่มีวันลืมคนชื่อราชิกาเด็ดขาด เห็นเพื่อนมีงานยุ่งกลัวไม่มีเวลาพักผ่อนเลยหาเรื่องๆต่างๆมาให้เพื่อนอ่านจ้า เพื่อจะได้ผ่อนคลายบ้างนะ รัก
แก้วประเสริฐ.
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
