เสียงครวญชวนฝัน

แก้วประเสริฐ

                     เสียงครวญชวนฝัน
         หวีดเสียงแว่วแผ่วพลิ้วไผ่เสียดสี
ดุจดนตรีขับขานสนานเสนาะ
ลมโชยพัดผ่านมาพาไพเราะ
จิตจำเพาะเจาะลึกให้นึกถึง
         คำสัญญาว่าไว้ได้หวนคิด
ช่างถูกปลิดความหวานผ่านรัดรึง
สุดคิดถึงผ่านไปให้ตราตรึง
เปรียบสะดึงขึงขนดรดราดใจ
         ใบไผ่ริ้วพลิ้วคล้อยลอยจากต้น
แล้วหมุนวนวกผันหันผลักไส
เปรียบดั่งคล้ายชีวิตคิดจากไกล
ยากจะได้โลมเร้าเคล้าคู่ครอง
         ลมเอ๋ยลมพรมรักกลับชักหนี
ชั่วชีวีมีเจ้ามิเป็นสอง
ยิ่งหวนคิดจิตใจยากใฝ่ปอง
น้ำตานองมองไผ่ให้คร่ำครวญ

         ก้มมองไปไร้แล้วโธ่อกเอ๋ย
แผ่นดินเคยเกยรักกลับกำสรวล
เจ้าเคยเล่นซ่อนหามาชักชวน
บัดนี้ล้วนครวญไว้ใจอกตรม
         กาลเวลามาผ่านทำให้เปลี่ยน
โลกที่เพียรเรียนรักไม่เหมาะสม
นี่แหละหนารักมากไปให้ระบม
เฝ้าโศกตรมขื่นขมระบมกาย
         หากใครเล่าเฝ้าพะนอมอบใจรัก
ขอจงจักระวังไว้ยังไม่สาย
พิษรสนั้นมากมายยากมลาย
เมื่อช้ำหทัยใจรู้ถูกรักลวง
         นี่แหละหนาคือโฉลกเป็นโรครัก
ปล่อยตัวนักมักคว้าแค่ลมหวง
ดวงใจจิตคิดไว้แทบล้นทรวง
มันคือบ่วงห่วงรักผลักอกตรม 
         ลมพัดผ่านกิ่งไผ่ไหวส่งเสียง
เป็นสำเนียงเย้ยเยาะมิได้สม
ดุจใบไผ่ลอยลิ่วปลิวตามลม 
ล้อเล่นลมบ่มบอกไว้อนิจจัง.

                 ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙