เคยโผผินเหินฟ้าฝ่าสายฝน สุริยนยังเคยหยาม ไร้ความหมาย พายุหรือ กระพือพัดสะบัดกาย ปีศาจร้ายรุมล้อมมิยอมกลัว เมื่อปีกกร่อนล่อนกราน ความหาญกล้า กลายอ่อนล้าแม้นแรงแสงสลัว น้ำกระเซ็นก็หนาวซ่าน สะท้านตัว ใจระรัวเพียงจิ้งหรีดกรีดเสียงร้อง จำรำงับจับมน แม้นวนหวั่น รอถึงวันมั่นตรง คงสนอง จะแผ่ปีกฉีกฝันอันคะนอง ในคืนผ่องแสงเพ็ญ ที่เด่นฟ้า ..........
รัถยา 20 ก.ย. 2547 02:24 น. - ID 61697 
837
5
0
20 กันยายน 2547 06:47 น. - comment id 334566
หน้าส่วนตัว
สวัดีครับ.............
ผมเข้ามาอ่านกลอนเพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี
หาก ผลิใบ ยังอยู่ก็จะคอยให้ความอบอุ่นเช่นนี้ตลอดไป
กำลังใจจากข้างในส่วนลึก
ไม่ต้องฝึกต้องหามาให้เห็น
จะแดดร้อนตอนสายจนบ่ายเย็น
จะคอยเป็นกำลังใจให้ดนดี
20 กันยายน 2547 08:26 น. - comment id 334594
เคยกล้าแกร่งไยเรี่ยวแรงหมดไปหนอ ดูเหมือนจะท้อนะ .. เจ้านกไพร อรุณสวัสดิ์ค่ะ ..
20 กันยายน 2547 12:56 น. - comment id 334685
ธรรมดาของความรู้สึกมนุษย์ธรรมดาๆ นะคะพี่ ความหวาด - เพราะไม่รู้...ไม่แน่ใจ...จะเป็นอย่างไรต่อไป ความฮึด...อืม...สำหรับลี่นะ...คงเกิดตอนที่ความหวาดขึ้นสูงสุด...นั่นแหล่ะ พอผ่านไป...เรื่องใหม่ก็เกิดขึ้น หวาด กับ ฮึด ก็สลับกันเกิดขึ้นเช่นนั้นแล... แต่บางครั้งก็ฮึดไม่ขึ้นเหมือนกันค่ะ... ก็อยู่กันเป็นเพื่อนไปเลยน่ะสิเนอะ...อิอิ... ..................................................................................................................... ลี่...ผู้มาเยือน
20 กันยายน 2547 12:58 น. - comment id 334686
ไพเราะมากครับงามทั้งอักษรความหมายครับ
แก้วประเสริฐ.
20 กันยายน 2547 17:21 น. - comment id 334829
ต้องมาตอบบทนี้ค่ะ ราตรีนี้นะคะ
20 กันยายน 2547 20:31 น. - comment id 334905
เจ้านกไพรใจทรนงอย่าหลงขวัญ กางปีกพลันอย่าซุบซบอ้อมอกหวาน ฟ้ากว้างไกลตะวันใสดอกไม้บาน อย่าร้าวรานโผไปสู่ไพรพฤกษ์ เกาะกิ่งส้มทนดายเดียวหลงเปลี่ยวเหงา หมายปองเงาเขาไร้ใจไร้รู้สึก เจ้านกไพรหนาวน้ำตาช้ำลึกลึก ตกผลึกภายในใจรอนร้าว ถิ่นของเจ้าคือป่ากว้างทางช้างเผือก งามให้เลือกลำพังหวังสิ้นหนาว อิสระกับท้องฟ้ามวลหมู่ดาว อย่าหลงเศร้าปีคล้อยหลงคอยใคร เจ้านกไพรใจนวลหวนโศกสิ้น ยังถวิลรอเจ้าเฝ้าหวั่นไหว ทุกทิวาราตรีที่ผ่านไป ภาวนาใจเจ้าลืมเขาเงาแห่งรัก หวังเช็ดหยาดเลือดน้ำตาที่บาดเจ็บ สิ้นเขี้ยวเล็บหลงทางอ้างว้างนัก เจ้านกเอ๋ยอย่างหลงเชยลืมคนภักดิ์ นวลรอรักนวลรอใจเจ้านกไพร..พเนจร..ย้อนคืนรัง.. ด้วยกลอนพาไปใจพามาค่ะ
20 กันยายน 2547 20:36 น. - comment id 334907
http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=19 อาลัยรัก ชรินทร์ นันทนาคร : : Key Ab ฉัน รักเธอ รักเธอ ด้วยความไหวหวั่น ว่า สัก วัน ฉัน คง ถูกทอดทิ้ง มินานเท่าไร แล้วเธอก็ไป จากฉันจริงจริง เธอ ทอด ทิ้ง ให้อาลัย อยู่กับความรัก แม้ มีปีก โผบิน ได้เหมือนนก อก จะต้อง ธ-นู เจ็บปวดนัก ฉันจะบิน มา ตาย ตรงหน้าตัก ให้ยอดรัก เช็ด เลือด และ น้ำตา แม้ มี ปีก โผบิน ได้เหมือนนก อก จะ ต้อง ธ-นู เจ็บปวดนัก ฉันจะบิน มาตาย ตรงหน้าตัก ให้ยอดรัก เช็ดเลือด และน้ำตา...
21 กันยายน 2547 00:02 น. - comment id 334965
สวัดีครับ.............
ผมเข้ามาอ่านกลอนเพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี
หาก ผลิใบ ยังอยู่ก็จะคอยให้ความอบอุ่นเช่นนี้ตลอดไป
กำลังใจจากข้างในส่วนลึก
ไม่ต้องฝึกต้องหามาให้เห็น
จะแดดร้อนตอนสายจนบ่ายเย็น
จะคอยเป็นกำลังใจให้ดนดี
จาก : รหัสสมาชิก : 5564 - )))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((
.........................ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจนะ
เคยกล้าแกร่งไยเรี่ยวแรงหมดไปหนอ
ดูเหมือนจะท้อนะ .. เจ้านกไพร
อรุณสวัสดิ์ค่ะ ..
จาก : รหัสสมาชิก : 2189 - อัลมิตรา
......................นั่นซิว่าเรียวแรงหายไปไหน ตันๆพิกล คงอีกสักพัก นะซ่อมปีกก่อน ขอบคุณมากนะคุณอัลมิตรา
ไพเราะมากครับงามทั้งอักษรความหมายครับ
แก้วประเสริฐ.
จาก : รหัสสมาชิก : 6104 - แก้วประเสริฐ
..............ก็หลุดออกมาได้เท่านี้แหล่ะ ขอบคุณมากที่มาให้กำลังใจ คุณแก้วประเสร็ฐ
ธรรมดาของความรู้สึกมนุษย์ธรรมดาๆ นะคะพี่
ความหวาด - เพราะไม่รู้...ไม่แน่ใจ...จะเป็นอย่างไรต่อไป
ความฮึด...อืม...สำหรับลี่นะ...คงเกิดตอนที่ความหวาดขึ้นสูงสุด...นั่นแหล่ะ
พอผ่านไป...เรื่องใหม่ก็เกิดขึ้น หวาด กับ ฮึด ก็สลับกันเกิดขึ้นเช่นนั้นแล...
แต่บางครั้งก็ฮึดไม่ขึ้นเหมือนกันค่ะ...
ก็อยู่กันเป็นเพื่อนไปเลยน่ะสิเนอะ...อิอิ...
.....................................................................................................................
ลี่...ผู้มาเยือน
จาก : รหัสสมาชิก : 7877 - ลี่...ชวนมาเยือน
..................คงปล่อยเป็นเพื่อนไปก่อนนะเนอะ ให้งานทะยอยเหลือน้อยก่อนนะ ค่อยมาว่ากันใหม่ ขอบใจมากจ้ะ เจ้าลี่ลี่
นกไพรใจทรนงอย่าหลงขวัญ
กางปีกพลันอย่าซุบซบอ้อมอกหวาน
ฟ้ากว้างไกลตะวันใสดอกไม้บาน
อย่าร้าวรานโผไปสู่ไพรพฤกษ์
เกาะกิ่งส้มทนดายเดียวหลงเปลี่ยวเหงา
หมายปองเงาเขาไร้ใจไร้รู้สึก
เจ้านกไพรหนาวน้ำตาช้ำลึกลึก
ตกผลึกภายในใจรอนร้าว
ถิ่นของเจ้าคือป่ากว้างทางช้างเผือก
งามให้เลือกลำพังหวังสิ้นหนาว
อิสระกับท้องฟ้ามวลหมู่ดาว
อย่าหลงเศร้าปีคล้อยหลงคอยใคร
เจ้านกไพรใจนวลหวนโศกสิ้น
ยังถวิลรอเจ้าเฝ้าหวั่นไหว
ทุกทิวาราตรีที่ผ่านไป
ภาวนาใจเจ้าลืมเขาเงาแห่งรัก
หวังเช็ดหยาดเลือดน้ำตาที่บาดเจ็บ
สิ้นเขี้ยวเล็บหลงทางอ้างว้างนัก
เจ้านกเอ๋ยอย่างหลงเชยลืมคนภักดิ์
นวลรอรักนวลรอใจเจ้านกไพร..พเนจร..ย้อนคืนรัง..
ด้วยกลอนพาไปใจพามาค่ะ
จาก : พุด..สาวบ้านนานวล
รหัส - วัน เวลา : 341424 - 20 ก.ย. 47 - 20:31
............................ขอบคุณมากที่มาช่วยสะกิดใจ นะ คุณพุด........
แม้ มี ปีก โผบิน ได้เหมือนนก
อก จะ ต้อง ธ-นู เจ็บปวดนัก
ฉันจะบิน มาตาย ตรงหน้าตัก
ให้ยอดรัก เช็ดเลือด และน้ำตา...
.........ก็ไปไม่รอดนะซิ แบบนี้ อิอิ
23 กันยายน 2547 20:05 น. - comment id 336909
คนเราชอบที่จะซ่อนความอ่อนแอในตัวไว้ไม่ให้ใครเห็น .. แต่จะมีเพียง 1 คน .. ที่เราอยากจะให้เขาเห็นความอ่อนแอ .. เขาจะรู้ตัวมั๊ย .. ว่าเพราะเขาเป็นคนสำคัญ ... .............................. มาทักทาย .. ด้วยการบ่นงึมงำ .. ไม่ว่ากันนะคะ .. ^___^
25 กันยายน 2547 03:34 น. - comment id 337784
....อืมนั่นซิ เขาจะรู้ไหมนะ ขอบคุณมากนะคุณชมอักษร
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
