พรายน้ำ

เรไร

คือวิญญาณพังพาบ    ต้องคำสาปจาบจ้วงย้ำ
จึงต้องมาใช้กรรม      ถูกจองจำช้ำกมล
เพียงน้ำคำตำจิต        เลยต้องติดกายหลายหน
เวียนว่ายวังน้ำวน       หลายปีทนจึงพ้นมา
ผูกโซ่ตรวนซวนเซ    จิตไขว้เขวแสนเหว่ว้า
สะกดบทวาจา           ด้วยคำว่าเรารักกัน
จากหัวใจผู้ชาย         มิเคยหมายใครในฝัน
ดับดิ้นสิ้นชีวัน           จากรักมั่นนั้นคำเดียว
ถูกขังยังโถงถ้ำ         ที่มืดดำช้ำเปล่าเปลี่ยว
ระกำพร่ำคนเดียว     ไร้ใครเหลียวมาเกี่ยวดอง
สลัดปัดไม่หลุด          กายเซทรุดสุดหม่นหมอง
โหยให้ไม่สนอง         น้ำตานองท้องธารา
คงมีสักวันหนึ่ง          หลุดตราตรึงสิเน่หา
น้ำคำพันธนา            จากวาจาที่น่าชัง
ด้วยบุญที่เคยทำ       กุศลนำค้ำความหวัง
กำเนิดเกิดพลัง         กายจึงพังพันธนา
กลับคืนสู่พื้นผิว         คลื่นระริ้วลิ่วข้างหน้า
จากก้นบึ้งธารา         เห็นโลกาฟ้ากว้างไกล
จากผีโพรงโถงถ้ำ     ใจเจ็บช้ำจำเอาไว้
ถูกจับโยงโพงใย       กำเนิดพรายในสายชล
มวลภูตต่างโห่ร้อง     เสียงแซ่ซ้องก้องสายชล
ผีพรายพ้นวังวน        สิ้นหมองหม่นทรมาน
ไขขานตำนานใหม่    เลิกหัวใจขี้สงสาร
หมองไหม้ในดวงมาลย์  ไฟรักผลาญผ่านพ้นไป