ยามราตรีครวญหวนรัก

แก้วประเสริฐ

               ยามราตรีครวญหวนรัก
         ยามค่ำคืนดวงดาวสกาวพร่าง
ส่องสว่างกลางนภางามอร่ามสี
อีกเมฆินทร์เลื่อนลอยคล้อยรวี
แสงริบหรี่มีเราเฝ้าหลงคอย
         ละห้อยหาหวนคำนึงพึงใฝ่ถวิล
เจ้าโบยบินถิ่นไหนยากไปสอย
วันแลคืนสะอื้นรักจักรอคอย
นัยน์ตาลอยคอยหามารำพึง
         ในคืนนี้ฉันนั้นพลันเงียบเหงา
สุดแสนเศร้าเร้าฤทัยใจคิดถึง
เคยพร่ำเพรียกครวญหายามตราตรึง
จากห้วงบึ้งก้นหทัยยามราตรี
         ศศิธรอ้อนฟ้าคราส่องแสง
ระวีแข่งดาราเพ้อเก้อโฉมศรี
ห้วงใจจิตคลอเคล้าเร้าฤดี
หวนบ่งชี้ผ่านโศกวิปโยคตรม
         โฉมเอ๋ยโฉมน้อมโน้มประโลมไฉน
ทั้งดวงใจใฝ่ละเมอมิอาจสม
ลมเชยรักหักสลายกลายระทม
ช่างขื่นขมตรมฤทัยไกลจากเธอ
         แสงจันทร์อ่อนสะท้อนเข้าห้วงเร้าจิต
คำนึงคิดสะกิดเอาเศร้าเสมอ
จากไปไกลจนยากพานพบเจอ
ยากบอกเธอว่ารักภักดีจรุง
         หากดวงใจมาร้อยก้อยเกี่ยวรัด
สมานสมัครจัดเอาไว้ในที่สูง
มีหัวใจสองดวงคอยห่วงผดุง
หมั่นบำรุงปลูกต้นไว้ให้มั่นคง
         กุญแจใจไขสวาทหากหมั่นยึด
อย่าให้มืดวันละนิดจิตประสงค์
ด้วยหัวใจมั่นหมายคลายซื่อตรง
เฝ้าดำรงคงไว้ทุกกาลเวลา
         วาสนาเอ๋ยเคยเฝ้าเคล้าด้วยรัก
ยังอกหักผลักไสไกลเสียหนา
เหมือนศศิธรอ้อนไว้แก่ดารา
เป็นเวลาช้านานชั่วกัลป์กาล
         หัวใจน้อยดวงนี้หนีห่างแล้ว
ไม่เพริศแพร้วแนวทางสร้างประสาน
เหลือเพียงยามราตรีนี้เป็นพยาน
สุดร้าวราญขอลาฟ้าค่ำคืน.
              ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙