อานุภาพแห่งความรัก

แก้วประเสริฐ

                                                    อานุภาพแห่งความรัก
                                            โอ้ความรักจากสมรยากถอนถอด
                                         ตรึงตลอดขั้วหทัยใจวาบหวาม
                                         นอนยืนนั่งเช้าเย็นมิเห็นงาม
                                         ทวีความชอกช้ำระกำทรวง
                                              อันไข้อื่นหมื่นไข้หวังหายขาด
                                        ไข้นลาฎเรื่องรักมันหนักทรวง
                                        โอสถใดในโลกานำมาตวง
                                          แม้นจากสรวงอย่าพึงหายจากไข้ใจ.
                                 ที่เราต้องเจ็บปวดกับความรักนะ
                                    ไม่ใช่เพราะมันจากไปหรอก
                                  ...แต่เพราะมันยังอยู่ต่างหาก
          ถ้าวันนี้เราสองคนจะหมดรักไป
          คงไม่มีใครต้องเสียใจมากนัก
          แต่....เป็นเพราะรักที่ยังอยู่ในใจคุณนั่นเอง  ที่ทำให้คุณ   ปล่อยวางลงไม่ได้
           ธรรมชาติของรัก  มักไม่ให้โทษแก่ใคร   เพียงแต่อาจปรุงแต่งให้หัวใจฟองฟู  จนลืมนึกถึงความจริงที่ว่า
          มีวันที่รักมาถึง   ก็อาจมีวันที่รักจากไปได้
           ความรักเป็นสิ่งสวยงาม
          หลายคนจึงอดหลงใหลได้   ปลื้มกับมันไม่ได้  ในยามที่มันอยู่   เรามักหลอกตัวเองว่า   เพราะเรารักเขามาก
           เขาคงเห็นความดีความตั้งใจของเราและรักเราตอบบ้าง   ไม่มากก็น้อย  และเมื่อเขาตอบรับรักเรา
           ความฟูของหัวใจ   มักทำให้เราก้าวล่วง   ไปถึงการรู้สึกยึดมั่น
          ว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของเรา   เป็นเสมือนทรัพย์ สินส่วนตัวทางใจอย่างหนึ่ง   ที่จะต้องอยู่กับเรา   ทุกครั้งที่เราต้องการ   นานเท่าที่เราปรารถนา
          ความรู้สึกอันนี้แหละ   คือจุดรวมของความเจ็บปวด   ทั้งมวล   เพราะมันฝืนกฎธรรมชาติ ไม่ได้บอกว่า
         รักต้องลงเอยด้วยความเศร้าเสมอไป   เพียงแต่ถ้าเขาจะอยู่   เขาจะไป
          จะรักคุณมากขึ้น   คงเดิม   หรือหดน้อยถอยลง   ก็จะเป็นเพราะคนทั้งสอง
          ไม่ใช่ความต้องการของเรา
           ฝ่ายเดียวหรือเขาฝ่ายเดียว
           ชีวิตเป็นเรื่องซับซ้อนเข้าใจยาก
           แต่ในความซับซ้อนนั้น
           มันก็เรียบง่ายอย่างที่เรานึกไม่ถึง
          เพราะไม่ว่าสิ่งไหน   เรื่องอะไรสารพัดสารพัน     ทุกอย่างล้วนแต่อยู่ในกฏเดียวกัน
          มันเกิดขึ้น   ตั้งอยู่   แปรสภาพแล้วก็จบลง
           รักที่สมหวังอยู่กันจนแก่เฒ่าก็ไม่พ้นกฎข้อนี้
           เพราะวันหนึ่ง   ไม่เราก็เขาก็ต้องตายจากัน   สิ่งสำคัญจึงไม่ได้อยู่ที่ว่า......วันนี้เขาอยู่หรือจากไป
           สำคัญที่ว่า.....ช่วงที่เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน   ขอให้มีความทรงจำที่ดี.....ก็เพียงพอแล้ว.....อย่างน้อยเราก็ยังมีอะไรดีดีให้นึกถึงและยิ้มให้ความทรงจำนั้นได้
            ถึงวันนี้จะยังร้องไห้ก็คงไม่กระไร.....เพราะชีวิตก็แบบนี้   มีวันเลวร้าย   มีวันที่สวยงาม   มีวันที่ว่างเปล่า
            สุขก็อยู่กับเราไม่นาน
           ทุกข์ก็อยู่กับเราไม่นาน
           สุขเคยแวะผ่านมาแล้วก็ไป     ทุกข์ก็เฉกเช่นกัน     ร้องไห้แล้วก็อย่าร้องเปล่าๆมองให้เข้าใจสัจธรรม     ของชีวิตไปด้วย
            ได้แต่อวยพรให้คุณเข้าใจชีวิตมากขึ้น
             เติบโตขึ้น
             เข้มแข็งขึ้น
            แต่อย่าก้าวร้าว     ขอให้อ่อนโยน     แต่เข้มแข็ง
          และขอให้วันใหม่ในชีวิตมาถึงในอรุณรุ่ง     วันพรุ่งนี้     วันที่เราจะไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป
                              ปัญหาทุกอย่างอยู่ที่ตัวเราทั้งสิ้น     จะเห็นคุณค่าของความอบอุ่น     เมื่อผ่านความเหน็บหนาวมาแล้ว     อันตรายที่สุดคือ     การคาดหวัง    เริ่มต้นดีแล้ว     ลงท้ายก็ต้องดีด้วย
             อย่ายอมแพ้     ถ้าไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่
           จงใช้สติ     อย่าใช้อารมณ์     ไตร่ตรองหาเหตุผล     ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมเป็นไปตามกฎของมัน     กฎธรรมชาติ     และ     สัจธรรม.
                                          ความรักเอยเคยหวังวาดสร้างฝัน
                                 ยังมีวันเปลี่ยนไปได้หลายสถาน
                                 ด้วยรักแท้แน่นอนของดวงมาลย์
                                 ล้วนใช้กาลวันเวลามาผูกพัน
                                          สิ่งทั้งหลายในชีวิตที่คิดไว้
                                 อย่าแน่ใจใฝ่ฝันพลันสร้างสรรค์
                                  สุขแลทุกข์โบยบินจะสิ้นกัน
                                  ปล่อยสิ่งนั้นเวียนไปในกฎกรรม.
                                      ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙