เชื่อใจ - มั่นในรัก

ผู้หญิงไร้เงา

อยากจะเชื่อใจ
                               มะขวิด
ก็ใจบอกหลอกใจว่าให้เชื่อ
แต่ครั้นเมื่อครวญคิดจิตพลันหวน
ก็เธอมีเขาแล้วใยเรรวน
มาชี้ชวนเอ่ยวาจาว่ารักกัน
ถึงห่างไกลไม่สำคัญหรอกขวัญจิต
แต่เธอคิดเคียงเขาจึงโศกศัลย์
อย่ารักเลยรักซ้อนซ่อนใจกัน
ไม่นานวันคงแสนเศร้าเราทุกคน
จำตัดใจจากลาใช่ว่าเกลียด
มิอาจเบียดแย่งกันมันสับสน
เคยรักเธอแต่ต้องกลืนฝืนใจทน
ด้วยอีกคนคือเจ้าของต้องลาไกล
แม้นหากเขาผลักไสเห็นไร้ค่า
จงรู้ว่าฉันยังคงรักหลงไหล
จะคอยปลอบรับขวัญอย่างจริงใจ
แล้วกล่อมให้ชื่นจิตยามนิทรา
         แต่ทำไมไม่เชื่อกัน
                                             ผู้หญิงไร้เงา
จริงแล้วไซร้เธอไม่เคยเชื่อฉัน
ว่าผูกพันมอบให้ใจห่วงหา
แถมมีเธอเคียงชิดติดอุรา
เสมอมาสักนิดในจิตใจ
แต่เธอกลับเชื่อใจในความคิด
ถึงดวงจิตความคงมั่นที่หวั่นไหว
ว่าฉันนั้นต้องมีเขาเฝ้าห่วงใย
และชิดใกล้มอบรักปักใจกัน
แต่อย่างไรใจจริงไม่นิ่งเฉย
ขอเฉลยความจริงอิงความฝัน
ว่ามีเธอในชีวิตจิตผูกพัน
ที่ตัวฉันรักมั่นจนวันตาย
และหากเพียงเธอคิดจิตห่วงหา
โปรดรู้เถอะนะว่ายังไม่สาย
ที่จะมาสร้างรักพักใจกาย
ให้อยู่กันจนวันตายนะจ๊ะเธอ
           จริงแล้วพี่รักมั่น
                                   มะขวิด     
อ่านบทกลอนอนิจจาน้ำตาหลั่ง
หรือเรายังพลาดไปโอ้ใจเอ๋ย
เขารักเรารักแน่แท้จริงเอย
ที่เฉยเมยให้เห็นนั้นมันภาพลวง
เกือบจะสายเกินไปไม่รู้ค่า
รักแก้วตากลับแพ้ภัยใจหึงหวง
ก็กลัวเขากระชากใจไปทั้งดวง
จึงเฝ้าลวงหลอกตนเราคนไกล
อยากขอบคุณโอ้ฟ้าเมตตาพี่
ชุบชีวีเลิกความคิดผิดเหลวไหล
ขอบคุณน้องขอบคุณนักนะดวงใจ
แต่นี้ไปจะรักมั่นไม่สั่นคลอน
จงฟังนะคนดีพี่จะบอก
ไม่คิดหลอกพี่รักจริงมิ่งสมร
โอ้น้องเอ๋ยเจ้าขวัญตาอย่าอาวรณ์
รักบังอรชั่วชีวิตนิจนิรันดร์
            กลัววจีนั้นไม่จริงใจ
                                   ผู้หญิงไร้เงา
ไม่อยากเชื่อในวจีพี่อีกแล้ว
ด้วยส่อแววความผิดติดกังขา
คิดว่าเรานอกใจให้ระอา
แถมจะลาจากกันผันหนีไกล
ทั้งที่ใจเรามั่นคงซื่อตรงมั่น
ในรักนั้นอย่างจริงใจใฝ่ชิดใกล้
แต่พี่กลับมองข้ามความจริงใจ
แถมมั่นในหทัยไม่มีกัน
จึงขอลาวันนี้แล้วพี่เอ๋ย
เมื่อไม่รักปักใจเลยเหมือนเคยฝัน
ก็พร้อมจะลาไกลไม่ผูกพัน
ด้วยชีวันไม่อยากเศร้าเคล้าน้ำตา
แต่อย่างไรให้รู้ไว้ในใจนี้
มีเพียงพี่เท่านั้นมั่นห่วงหา
ด้วยว่ารักปักใจให้พี่ยา
เสมอมาเสมอไปไม่ลางเลือน
             มอบรักให้กับคนดี
                                   บ้านรอจันทร์    
สายฝนซาพร่าพรายสลายแล้ว
หยาดรุ้งแก้วงามระยับประดับสรวง
ฟ้าสดใสใจเรากลับเหงาทรวง
รักที่บ่วงใจนั้นพลันร้างลา
เพราะใจน้อยคอยคิดผิดเป็นถูก
รักที่ปลูกจึงห่างหายคลายหรรษา
เหลือเพียงซากหมองไหม้ในวิญญา
อนิจจาน้องอยู่ไหนไม่กลับคืน
ยามกลางวันดังมืดมิดทุกทิศทั่ว
กลางคืนกลัวหนาวเหน็บจนสุดฝืน
ขาดเจ้าไปไร้ชิวิตคิดยั่งยืน
โปรดกลับคืนชุบชีวีที่เจียนตาย
ขอบฟ้ากว้างหนใดจะไปหา
ถึงสุดหล้าขอตามเจ้าโฉมฉาย
ถึงชีวิตปลิดปลงลงวอดวาย
ไม่เสียดายมอบแล้วนะแก้วตา
                   ฉันนี้ก็รักเธอ
                                   ผู้หญิงไร้เงา
 เมื่อได้เห็นอักษราน้ำตาไหล
แม้ห่างไกลแต่ใจให้ห่วงหา
เหมือนดั่งจันทร์เสี้ยวน้อยคอยเวลา
ให้กระจ่างพร่างมาฟ้าสวยงาม
จึงอยากเหมือนรักเราเมื่อเก่าก่อน
แถมคืนย้อนมองไปใจล้นหลาม
ถึงความดีที่พี่เพียรติดตาม
ทุกโมงยามหาน้องคล้องใจตน
จึงขอกลับไปรับขวัญเหมือนวันเก่า
ไม่ให้พี่ต้องเหงาเศร้าหมองหม่น
น้องจะคอยชิดใกล้ในกมล
และเตือนตนเคียงข้างไม่ร้างไกล
เหมือนดั่งจันทร์คู่ฟ้าที่ปรากฎ
ให้รักเรางามงดสว่างไสว
พร้อมส่องแสงกระจ่างแจ้งอย่างอำไพ
เพื่อให้ใจเราสองครองสุขจริง
มั่นเสมอรักสองเรา
                                   บ้านรอจันทร์    
มองเงาร่างคลับคล้ายในสายหมอก
โอ้ใจหลอกเรานี้นี่ไฉน
หรือนี่เป็นแค่เพียงเราฝันไป
หรือขวัญใจน้องจ๋าเจ้ามาเยือน
ถลาวิ่งแล่นไปไม่ยั้งคิด
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งตื่นใจใดจะเหมือน
จนเบื้องหน้าเริ่มเห็นเป็นดวงเดือน
เนตรก็เลือนชุ่มฉ่ำด้วยน้ำตา
ประคองกอดร่างละมุนอุ่นไอรัก
เพ่งพิศพักตร์เจ้าดวงจิตขนิษฐา
สายหมอกเย็นนี่เสื้อพี่นะขวัญตา
ห่มกายาน้องไว้ให้อุ่นทรวง
สองสายตาประสานกันมั่นดวงจิต
ชั่วชีวิตมิรักใครให้ต้องหวง
ต่อนี้ไปพี่และน้องใจสองดวง
รักชื่นทรวงผูกพันไว้เป็นใจเดียว