ธารระทม

เรไร

เห็นชิงช้าแกว่งไกวไร้คนอยู่
มองหาดูคนนั่งหายไปไหน
ร้องเรียกหาไม่เห็นเป็นเช่นไร
หรือเดินไปชายหาดกวาดสายตา
สุดหาดทรายเห็นเงาคนเศร้าสร้อย
เดินใจลอยเหมือนสิ้นหวังปรารถนา
คงจะให้คลื่นเห่ทะเลพา
ดวงวิญญาลับหายกับสายชล
น้ำเริ่มลึกเห็นแต่เพียงแค่ไหล่
ตะโกนไปเสียงดังยังไม่สน
ทางชีวิตหมดหวังทั้งมืดมน
อยากหลุดพ้นทุกข์ท้อทรมาน
จึงวิ่งไปอุ้มเจ้ามาเข้าฝั่ง
ด้วยใจยังนึกหวั่นสั่นสะท้าน
กลัวเจ้าหมดลมหายใจต้องวายปราณ
พยาบาลสุดสามารถอาจช่วยทัน
ทั้งแบกร่างขึ้นบ่าพาเขย่า
หวังให้เจ้าสำลักน้ำไม่ข้ามขั้น
ช่วยผายปอดลมปากเป่าให้เจ้าพลัน
กายไหวสั่นเริ่มสะอึกรู้สึกตัว
สติเจ้าคืนกลับมารับรู้
โฉมพธูอยากผงกจึงยกหัว
ดวงตาเศร้าโทมนัสดูหวาดกลัว
เพราะหมองมัวจึงคิดมาฆ่าตัวตาย
นั่งสดับเรื่องราวแต่คราวหลัง
ความพลาดพลั้งเผลอไผลใจสลาย
ถูกสังคมตีตราน่าอับอาย
ว่าเป็นหม้ายร้างคู่อดสูใจ
เจ้ามิได้เปล่าเปลี่ยวคนเดียวในโลก
เก็บดอกโศกบูชาอย่าสงสัย
เหมือนบุปผาแรกแย้มแง้มกลีบใบ
พอวันวัยล่วงเลยคนเฉยชา
แต่มาลีดอกนี้หน้าฉงน
เอาไฟลนกลิ่นโชยหวนชวนเสน่หา
แม้ชอกช้ำดอกดวงร่วงโรยรา
กระดังงาน่าเชยชิดคิดภิรมย์
อย่าทิ้งไปเสียเลยเอ๋ยชีวิต
อย่ายึดติดความหลังเก่าเฝ้าขื่นขม
แม้เป็นดอกกระดังงาอย่าตรอมตรม
ความระทมทิ้งไว้กับสายธาร
http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_74849.php