*ครวญคร่ำฤาพร่ำรัก*

แก้วประเสริฐ

                            *ครวญคร่ำฤาพร่ำรัก*
              ..๏มธุรสใดไหนเล่าล้ำเกินนาง
             ยามเอื้อนเอ่ยสองแก้มปรางค์ซ่านไว้
             ดูเอมอิ่มฤทัยวางผ่านห้วงดวงใจ
             ดั่งหทัยทิพย์ชโลมไล้เกษมศานต์๚ะ๛
     ..๏มธุรสใดไหนเล่าล้ำ                 เกินนาง
ยามเอ่ยวจีนวลปรางค์                      ซ่านไว้
ดูเอมอิ่มฤทัยวาง                              เคียงแม่   จริงนา
ดุจดั่งทิพย์ชโลมไล้                           พี่นี้เกษมศานต์   ๚
       เดือนดาวพราวพร่างฟ้า           ราตรี
จิตใฝ่ปองเปรมปรีดิ์                        นิ่มน้อง
ช่อผกากลิ่นมาลี                              หวนใฝ่   นางเฮย
รสซ่านคำหวานต้อง                         พร่ำเพ้อละเมอหา๚
     ราตรีกาลนี่นี้                              รัชนี
สกาวส่องแสงนวลฉวี                       ยิ่งแท้
คำเปรียบเอ่ยของวจี                        ซาบซ่าน   อกเอย
ฝันใฝ่อยากยินแม้                          ร่ายถ้อยคำโคลง๚
 
     รักน้องมอบพี่นี้                          เผยคำ
สุดซ่านฝังใจจำ                                ร่ำร้อง
อกไหวหวั่นพึมพรำ                         ใจพล่าน   จริงแฮ
ดุจดั่งระฆังทองก้อง                         แผ่วล้ำคนึงหวน  ๚
 
     ลมโชยพัดผ่านล้ำ                      ทรวงใน
หวีดแว่วใบไผ่ไหว                         พฤกษ์ก้อง
นวลจันทร์ส่องแวดไพร                   สวยอร่าม  งามเฮย   
นกค่ำแผดเสียงร้อง                        ดั่งข้าครวญนาง    ๚
 
     อกเอ๋ยช่างอ่อนล้า                    ไฉนดี
ไหวหวั่นคำหวานมี                        มอบให้
เหลือเพียงแต่คำวจี                       ฉาบสู่   ใจฤา
สุดพี่จะแบกไว้                              หากน้องมิหวน  ๚
     รักเอยเคยหวานล้ำ                   ฉ่ำกมล
ทรวงพี่แนบนฤมล                         คลั่งไคล้
พลอดรักเอ่ยเวียนวน                    จนแม่  หลับนา
แขนที่สอดรองไว้                           ไม่กล้าถอดถอน  ๚
     จวบแสงทองฉาบฟ้า                   ขอบทาง
ยากที่เห็นนวลปรางค์                      แน่แล้ว 
เหลือเพียงแต่เงาวาง                      ฝากกรุ่น   ภวังค์ฤา
คำที่หวานปานแก้ว                         ผ่านแล้วแลหาย  ๚ะ๛
            ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙