หน้าส่วนตัว
เพียงฤทัยในอ่าวอารมณ์
*ดุจสายน้ำเวียนวนสายชลเชี่ยว
ลมหมุนเกลียวพุ่งฟุ้งมุ่งแก่งผา
ดั่งหทัยหันหวนล้วนโรยลา
สิ้นวาสนาเห็นหน้ายามลาจร
เปรียบดังห้วงมหรรณพพบสวาท
งามพิลาสดุจดั่งเทพอัปสร
สิ่งที่เหลือฝากมาแสนอาวรณ์
ช่างสะท้อนเหลือไว้เพียงใจคนึง
ครั้งหนึ่งเล่าเคล้าคลออยู่เคียงคู่
เหมือนปลาปูสู่ธารามาคิดถึง
วันเวลาน้อยใหญ่ให้หวนตรึง
สิ่งซาบซึ้งจรุงไว้ในวิญญาญ์
สุดฟากฟ้าไกลโพ้นห่วงล้นจิต
ยามเฝ้าคิดทั้งปวงล้วนห่วงหา
คำนึงถึงซึ้งแล้วนะแก้วตา
เหลือเพียงผ้าฝากดูแทนอยู่กาย
กังสดาลพริ้งแผ่วมาแว่วเรียก
ใจอ่อนเปียกหวานหูมิรู้หาย
เสียงระฆังกังวานสุดพล่านหทัย
กลองเพลไซร้โหมไล้โลมฤดี
ปริศนาของหัวใจกระจายออก
สิ่งภายนอกแลในคล้ายสุขี
พลังมวลธรรมดื่มด่ำล้ำชีวี
สิ้นสุดทีมาหยอกแล้วหลอกเรา
ท้องทะเลไกลโพ้นมิพ้นน้ำ
ท้องฟ้าคล่ำเมฆาใยมาเขลา
ท้องมหาสมุทรลึกล้ำดุจดังเงา
โอ้เราเขาดั่งพระพายย่อมหายไป
อนิจจามาบัดนี้สิ่งที่เฝ้า
พิศวาสเร้าดุจอ่าวเข้าอาศัย
เรือลำน้อยร่อนเร่ยากเห่ไกว
มรสุมได้พัดหายสุดไกลตา
เพียงฤทัยในอ่าวอารมณ์นี้
ผันสิ่งที่ความสุขแลทุกข์หา
มืดสว่างกระจ่างไว้ในปัญญา
ความสิเน่หามาปิดจิตกั้นกลาง
ดั่งชินสีห์ที่กล่าวเฝ้าสั่งสอน
ความอาวรณ์ห่วงหามาขัดขวาง
ปิดกั้นมิเห็นทุกข์สุขมาวาง
ความกระจ่างปัญญาจะพาเลือน
มองสายน้ำไหลวนเปรียบคนเที่ยว
ที่เลาะเลี้ยวไปสู่ผู้ถูกเฉือน
ทั้งทุกข์สุขคอยเฝ้ามาเข้าเตือน
ยังแชเชือนเบือนหน้ามาหามัน
มองดูไม้สลัดใบจากต้นโศก
ความวิปโยคค่อยจางและห่างหัน
กลับคืนสู่ในห้วงทิ้งบ่วงพลัน
ทุกข์สุขนั้นหนีจากพรากอารมณ์.*
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
แก้วประเสริฐ 30 ก.ค. 2548 15:26 น. - ID 79135 
1238
23
0
30 กรกฎาคม 2548 15:57 น. - comment id 497623
อื่ม .... อ่าวอารมณ์จมทุกข์เพราะโมโห ความยะโสมีพอต่อขึงขัง เกรียวกราดดูสิดูช่างน่าชัง ทุกอย่างพังเพราะอารมณ์ที่ผันแปร แห่ะ แห่ะ ไม่เอาอีกแล้วค่ะ ... อ่าวอารมณ์แบบเมื่อวาน ... พลอยให้คนหลาย ๆ คนไม่สบายใจและเป็นห่วง ... พ่อแก้วเจ้าขา .. คราวหน้าเอมจะไม่นับหนึ่งถึงสิบแล้วค่ะ จะนับหนึ่งถึงร้อย ถ้าหากว่ายังไม่หายโกรธก็จะนับไปเรื่อย ๆ จนกว่าตัวเองจะเหนื่อยและอ่าวอารมณ์แบบนางมาร้ายสงบแล้วจะหยุดนับ ..
30 กรกฎาคม 2548 17:25 น. - comment id 497630
แหะ ๆ ไพเราะจังเลย อ่ะคะ แต่เปิ้ลต่อกลอนไปไม่เป็น แง้ ๆๆๆ
ไพเราะมากคะ
30 กรกฎาคม 2548 17:32 น. - comment id 497631
คุณ ทะเลใจ ลูกเอ๋ย..คนเรานะย่อมมี โทสะ มาตั้งแต่เกิดจ้า มันติดตามมาทุกภพทุกชาติแหละ พ่อไม่ว่าลูกหรอก แม้แต่พ่อเองก็เถอะก็ยังเกิดอารมณ์โทสะเลย แต่การเกิดควรจะระงับให้รวดเร็ว และวางเฉยเสียลืมมันไปเสียให้หมดอย่าให้มันผูกพัน ในใจเราต่อไป ก็จะพ้นคำว่า พยาบาท เพราะมันอยู่ในนิวรณ์ 5 สิ่งใดในโลกนี้เป็นไปด้วยกิเลส อวิชชาที่มันแฝงเราไว้ ทำให้เกิดภพชาติไปเรื่อยๆ ลูกควรคำนึงไว้ แล้วลองพิจารณาซิว่า สิ่งนั้นมันเมื่อ เกิดขึ้นแล้วอยู่นานไหม สิ่งนั้นเมื่อเกิดตั้งอยู่แล้วได้อะไรจากมันมั๊ง สิ่งนั้นย่อมดับไปเสมอๆ ไม่จีรังได้หรอก อย่างอารมณ์ของลูก เมื่อเกิด โทสะย่อมขาดสติเข้าควบคุมมัน ย่อมเป็นไปตามกระแสร์ทางโลก แต่เมื่อมันตั้งแล้วไม่มีเชื้อต่อเติม มันก็ย่อมไม่ลุกโชติต่อ แล้วมันก็สลายดับไป เช่นอารมณ์ของลูกหรือทุกๆคนแหละจ้า แต่ว่าสิ่งที่เกิดซิมันยิ่งใหญ่มาก อาจจะผูกพันต่อไป จงคำพ่อไว้ว่า จงให้อภัย และลืมมันเสีย สิ่งทั้งหลายมันเกิดได้ก็สลายได้เองหรอก อย่าไปต่อเชื้อไฟมัน รู้จักคำว่า ขอโทษ แล้วก็ลืมเหตุการณ์นั้นให้เสียสิ้น ดับไฟโทสะให้ได้ ความสุขความเจริญ ก็จะเกิดแก่ลูกพ่อเอง มิว่าปัญหาใดๆในโลกนี้ มันย่อมเกิดขึ้นเสมอ เกิดแล้วตั้งอยู่จะนานหรือไม่อยู่แต่ละบุคคลจะสานต่อหรือปล่อยวา แล้วมันก็ดับไปเองจ้า รักลูกมาก ขอให้เจริญๆมีแต่ความสุข พ้นจากทุกข์ทั้งปวงจ้า
แก้วประเสริฐ.
30 กรกฎาคม 2548 17:40 น. - comment id 497632
30 กรกฎาคม 2548 19:14 น. - comment id 497663
พี่แก้วฯคะ อ่าวอารมณ์ที่เป็นเพลงเคยได้ยินไม๊คะ คนละอ่าวกับอ่าวในบทกลอนแน่ ๆ เลย แวะมาอ่านค่ะ มีเวลาจะแวะมา ถ้าหายไป คือยุ่งกับภารกิจนะคะ ดูแลสุขภาพค่ะ ระลึกถึงพี่แก้วฯค่ะ
30 กรกฎาคม 2548 22:23 น. - comment id 497757
จบได้เนี๊ยบมากขอรับ ..... เวลาที่ผ่านมาทั้งหลายทั้งสุขแลทุกข์นั้นทั้งขมขื่น รัญจวน มาจบตรงที่ใบไม้หล่นมาจากต้นตามกาลเวลาเหมือนเกิดวุฒิปัญญาแว๊บหนึ่ง ว่าไม่เที่ยงเช่นนั้นแล ^_^
30 กรกฎาคม 2548 22:39 น. - comment id 497765
...มาเถิดหนาคนดี...เอนกายลงที่ตรงนี้
ที่มีอ้อมแขนคอยกอด...อย่าให้ความทุกข์เป็นมอด...คอยกัดกร่อนชีวา....
...เพียงฤทัยในอ่าวอารมณ์...ขอชมชื่นทุกคืนวัน....
สวัสดีครับ
31 กรกฎาคม 2548 06:50 น. - comment id 497818
อารมณ์หวานๆซ่านซึ้งทรวง อารมณ์ห่วงๆดวงใจหนึ่ง อาณมณ์ซึ้งๆยังติดตรึง อาณมณ์บึ้งๆเมื่อเธองอน
31 กรกฎาคม 2548 11:28 น. - comment id 497847
บินผ่านมาแวะชื่นชมบทกวีงดงามครับ คุณลุงแก้ว น้องกี้
31 กรกฎาคม 2548 12:08 น. - comment id 497860
ไพเราะ.. มากเลยนะคะ... แบบเรน..อยากต่อกลอนจัง.. แต่เรน..ก็ต่อ..แบบนี้..ไม่ได้ด้วยดิคะ.. เฮ้อ!.. แบบเรน.. อิจฉา..มู๋เอม.. ด้วยดิคะ..
เก๊าะตอนนี้.. มู๋เอม...เก่งจัง...
กี้.. เรนอ่าน..กลอนที่มู๋เอมเขียน.. เก่งมากเลยนะคะ..
แบบ.. ของเรน..คงอีกนาน..
ตอนนี้... คุณลุง.. ก็เบื่อ.. จะอ่าน..งานของเรน.. ด้วยดิคะ...
แต่เรน.. ก็...จะ..ไม่ท้อ..
เพียงแค่รอ.. วันเรนเก่ง..
สัญญา..จะรีบเร่ง...
ถูกลงเข่ง.. มิ..เป็นไร.. อิอิอิ.. 
.. เรน.. แวะมา..ขอบคุณ..คุณลุงแก้วฯนะคะ...
31 กรกฎาคม 2548 12:10 น. - comment id 497862
อันความทุกข์อยู่ในใจเผาไหม้หมก ทั้งความสุขอยู่ในอกเผลอนึกฝัน ทั้งสุขทุกข์อยู่กับตัวชั่วกัปกัลป์ พุทธองค์ทรงปิดกั้นด้วยนิพพาน ดับไม่เหลือรอย ไปกราบพระมาไม่ใช่หรือครับ อิอิ
31 กรกฎาคม 2548 21:22 น. - comment id 498011
แวะเวียนมาอ่านกลอนดีมีคุณค่าค่ะ
1 สิงหาคม 2548 00:23 น. - comment id 498065
ไพเราะและซาบซึ้งมากเลยคับ
2 สิงหาคม 2548 09:50 น. - comment id 498459
2 สิงหาคม 2548 09:53 น. - comment id 498463
2 สิงหาคม 2548 09:56 น. - comment id 498466
2 สิงหาคม 2548 09:57 น. - comment id 498469
คุณ สุญญะกาศ ผมเขียนเรื่องนี้แสดงถึงอารมณ์ของความรัก ซึ่งผมถือว่าร้ายกาจมากครับ ขอบคุณครับ
2 สิงหาคม 2548 10:04 น. - comment id 498475
2 สิงหาคม 2548 10:06 น. - comment id 498477
2 สิงหาคม 2548 10:08 น. - comment id 498479
2 สิงหาคม 2548 10:13 น. - comment id 498483
2 สิงหาคม 2548 10:17 น. - comment id 498486
คุณ ฤกษ์ ชัยพฤกษ์ ครับผมมั่นศรัทธาต่อพุทธองค์เสมอมา ส่วนเรื่องนี้ผมเขียนไว้เพื่อแสดงอารมณ์ของความรัก ซึ่งผมถือว่าร้ายกาจที่สุด แม้แต่พระองค์ยังหมั่นเตือนสาวกของพระองค์ ให้หลึกเร้นหนีจากราคะ กามารมณ์ กระทั้งเพศตรงข้าม ยังให้หลึกห่างเสียอย่าถูกต้องเลยครับ นั่นแสดงถึงว่าอารมณ์นี้มันร้ายกาจจริงๆครับ ขอบคุณมากครับ กลอนคุณงามจริงๆครับ
2 สิงหาคม 2548 10:19 น. - comment id 498489
2 สิงหาคม 2548 10:22 น. - comment id 498491
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
