สนามรบกลางใจ

แดดเช้า

ณ สมรภูมิสุมเพลิงเริงอาวุธ
สามฝ่ายรุดแย้งขัดประหัตประหาร
ฝ่ายสีแดงแทงกระหน่ำซ้ำแหลกลาญ
"ข้า-โกรธพาลเผาใจให้เป็นจุณ"
ฝ่ายสีเขียวเล็งธนูสู่เป้าหมาย
"ข้าจะฉายกามอยากจากอบอุ่น
ให้เคลิบเคลิ้มเสริมรักปักใจพรุน
ร้อนรนวุ่นหมายให้บรรลัยคา"
ฝ่ายสีดำมืดคล้ำกระหน่ำซ้ำ
กายกำยำหมองหม่นเงาบดค่า
"ข้าจะครอบคลุมใจให้ปิดตา
อวิชชาล้อมหมายทำลายพัง"
สามฝักฝ่ายย้ายขยับยับขยี้
จะป่นปี้ดวงใจให้สิ้นหวัง
สีแดงร้อนฟอนฟืนยืนประทัง
จุดไฟฝังจิตรุ่มกลุ้มกังวล
สีเขียวย้ายกรายย่างอย่างงามงด
น้ำกรดรดรุ่มร้อนอ่อนสับสน
ให้พิษรักปักห้วงดวงกมล
ไหวสะทกร้อนรนบนฝันเพ้อ
มืดทะมึนขึ้นคลุมทั้งเขียวแดง
หวังปิดแจ้งแจ่มจิตคิดเพลี่ยงเผลอ
หลงชีวิตหลงพิษฤทธิบำเรอ
ไม่พบเจอแสงสว่างพร่างตะวัน
สนามรบสนามใจหากใคร่ครวญ
ทุกกระบวนอย่าหวั่นไหวใจคงมั่น
จะเกิดแสงสาดพื้นประกายพรรณ
กวาดข้าศึกสามนั้นพลันมลาย
แท้ข้าศึกไร้ตัวตนเพียงวนสร้าง
มายาว้างใจติดคิดหลากหลาย
จึงเกิดเรื่องเฟื่องฟุ้งจรุงราย
ใจแทบวายยึดข้าศึกเป็นตัวตน
ณ สมรภูมิเคยรุ่มร้อนเป็นฟอนไฟ
หากนิ่งได้สมาธิมั่นไม่สั่นหม่น
แสงขาวแห่งแรงสติบันดาลดล
ให้ศึกพ้นใจกระจ่าง ... ห่างสงคราม.