เหมือนฉันกลับกลายเป็นเด็กน้อยในทุกวันๆ เมื่อความรู้สึก หวง ของฉันเริ่มกำเริบ อาการ หวง เกิดขึ้นกับฉันหลังจากที่หายไปจากชีวิตฉันเนิ่นนาน ทำให้ฉันรู้จักเจ้าตัว หวง มากขึ้นว่า มีฤทธิ์ร้ายกาจเพียงไหน มันซุกซ่อนอยู่ในซอกหลืบของหัวใจ
ความรัก ไม่มีการครอบครอง และไม่ครอบครอง เหมือนๆ คาลิล ยิบราน จะพูดเอาไว้ในทำนองนี้ ในขณะที่ มาสโลว์ บอกว่า ความรัก คือ ความรู้สึกเป็นเจ้าของ และ ถูกเป็นเจ้าของ แล้วฉันจะเชื่อใครดี?
เอาเป็นว่า ฉันเชื่อความเป็นจริงที่เกิดขึ้นกับตัวฉันแล้วกัน ฉันรักและรู้สึก หวง และความรู้สึกหวงนี่แหละ เป็น ตัวตน ตัวใหญ่ๆ ตัวตนตัวใหญ่ๆ ที่ฉันหลงไปยึดเสียจนทำร้ายหัวใจตัวเอง ความรักก็ยิ่งใหญ่ ตัวฉันก็ยิ่งใหญ่ พี่ชายคนดี ของฉัน ก็ยิ่งใหญ่ สุดท้ายแล้ว ฉันก็ยังเห็นว่า ทุกสิ่งมีตัวตน ไม่เข้าใจความจริงเสียทีว่า ความรักก็แค่นั้น เกิดได้ก็ดับได้ ตัวฉัน แท้แล้ว ตัวตนอยู่ที่ตรงไหน มีการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา พี่ชายคนดี ก็ไม่ต่างกัน นี่แหละ รากเหง้าของ ความหวง หวงเสียจนเป็นไฟเผาไหม้ในใจ หวงจนจิตใจคับแคบ ไม่ยินไม่รับรู้อะไร มัวแต่ตามคิดอยู่นั่นแล้วว่า ฉัน สำคัญ เพียงพอไหม คนที่พี่ชายคนดี จะไปรัก จะทุ่มเทหัวใจให้ ดีเพียงพอเท่ากับฉันไหม ทำไมฉันจึงไม่เป็นคนๆ นั้น แล้วพี่ชายคนดี ไปดีกับใครยิ่งกว่าฉันอีกหรือเปล่า?
หวง กลัวเขาจะไม่สนใจ กลัวเขาจะไม่อาทร ไม่ใส่ใจฉันอีก และกลัวเขาจะเหินห่างไม่เห็นความสำคัญ หวง กัดกร่อนกินดวงใจ ทำให้เกิดแรงเร่งเร้าให้ฉันเฝ้าติดตามเขาว่า เขาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว หวงเหลือเกิน อยากให้เขารักฉันคนเดียว กระทำกับฉันเป็นพิเศษเพียงคนเดียว ทำไมถึงหวงได้ขนาดนี้ หวงจนเกิดการมัวพร่าทางสายตา ไม่ฟัง ไม่มองอะไรตามความเป็นจริง ไม่รับรู้อะไร มีแต่ความเพ้อฝันอันมากมายมหาศาล หากรักได้โดยไม่ต้องหวง ก็คงมีความสุขดีอยู่หรอก แต่ กลายเป็นว่า พี่ชายคนดีของฉัน คนเดียว เป็นของฉัน คนอื่นไม่มีสิทธิ์!!! พื้นที่แคบลงมา จนดวงใจอึดอัดถูกบีบ เป็นความทรมานอย่างแสนสาหัส
หวง ฉันจะทำให้ความหวงหลุดออกจากห้วงดวงใจได้อย่างไรกัน ความหวง ไม่ใช่มิตรที่ดีสำหรับฉันเลยจริงๆ แต่ ฉันจะมั่นคง และฉันจะต้องทำให้ได้ เพื่อดวงใจที่พิสุทธิ์ เพื่อความใสสว่าง กระจ่างงาม และเพื่อแผ่กว้างออกมองเห็นโลกตามความเป็นจริง เพื่อ ความจริง ที่ฉันสุดแสนเทิดทูนยิ่งกว่าสิ่งใดๆ ฉันจะต้องตัดขาด ความหวง ออกจากชีวิตและห้วงจิตใจ ไม่ให้เจ้าความหวงมาทำร้ายกัดกร่อนและยุยงสารพัดอีก และเพื่อ ความรักที่ยังความสุขให้กับชีวิตของฉัน สร้างสรรค์สิ่งที่ดีงาม แทนที่ ความทุกขทรมานอันเกิดในห้วงดวงใจ ฉันจะต้องทำให้ได้ เพื่อคนที่ฉันรักจะมีความสุข และเพื่อที่จะทำให้เขารักฉันได้อย่างแท้จริง ภายใต้อิสระแห่งกาลเวลา
หวง เหลือเกิน อยากให้เป็นฉันที่คอยดูแลเขา อยากให้เป็นฉันที่อยู่ใกล้ๆ เขา อยากให้เป็นฉันที่สำคัญสำหรับเขา อยากให้เป็นฉันที่พิเศษกว่าใครๆ
ยังไม่พออีกหรือ กับความสัมพันธ์ในทุกวันนี้ที่แสนจะดีงาม หรือต้องการมากกว่านี้ แล้วถ้าได้มากกว่านี้ จะเพียงพอ ณ จุดไหน จะพบความสุขแท้จริงที่อิ่มเอิบได้หรือเปล่า หรือจะโหยหาอย่างไม่มีสิ้นสุด
ความปรารถนา ... ไม่มีวันเพียงพอหรอก ความรัก ยิ่งเสพ ยิ่งโหย ไม่เคยเดินทางไปถึงจุดที่เรียกว่า พอ นอกเสียจากว่า จะออกแบบความรักได้ด้วยตัวเอง แต่เป็นไปได้อย่างไรกัน ... ในเมื่อความรักมีพลังขับเคลื่อนจากอารมณ์ภายใน อารมณ์ภายในที่กระทบจิตใจนั้น จะทำให้หายไปก็ไม่ได้ จะทำให้เกิดขึ้นก็ไม่ได้ดังใจ เพราะอยู่ภายใต้กฎของการเกิดและการสลายโดยตัวเอง
ไม่มีใครกำหนดวิบากกรรมได้ อารมณ์ภายใน ก็คือวิบากที่เราต้องรับผลของสิ่งที่เกิดขึ้น เรารับรู้ได้ เลือกประพฤติปฏิบัติได้ แต่เลือกที่จะไม่ให้เกิดขึ้นมา ไม่ได้ นอกเสียจากความเข้มแข็งเพียงพอที่จะทำให้อารมณ์เหล่านี้ดับลง ซึ่งต้องใช้พลังสมาธิและสติอย่างมหาศาลเลยทีเดียว จึงจะดับรากเหง้าของความหลงลงได้อย่างแท้จริง กว่าจะดับอารมณ์ได้โดยสิ้นเชิง เรากลับต้องพ่ายแพ้กับอารมณ์เหล่านี้หลายครั้งหลายหน และถูกอารมณ์พัดพา คอยยุแยงสารพัด เพราะ ... อุดมคติจอมปลอมคอยหลอกลวงเราเสมอมาว่า ความรักเป็นสิ่งงดงาม
แต่แท้ที่จริงแล้ว ... ความรัก คือ ความต้องการ อุดมคติจอมปลอมสอนเราว่า ... เราต้องรักอย่างแท้จริง เมื่อเรารัก ... เราจะต้องได้ครอบครองในสิ่งที่เรารัก เมื่อได้มาแล้ว ... เราต้องร้องขอ เมื่อไม่ได้ ... ก็ต้องเจ็บปวด หรือเมื่อได้มา ... ก็ต้องเป็นไปดังใจเรา เราจะมีความสุข เราต้องเสียสละความสุขเพื่อ "ความรัก" เราต้องยอมเจ็บปวดเพื่อความรัก ฟังดูดี ... แต่เมื่อได้พินิจดูแล้ว ช่างเป็นอุดมคติที่ช่างเขลาเสียเหลือเกิน รักใคร ก็เพราะต้องการความสุข แต่ยอมทำร้ายตัวเองเพื่อที่จะได้รัก เราหลงเชื่อในอุดมคติที่เฝ้าหลอกลวงเราตลอดมา จึงทำให้บาดแผลเกิดขึ้นซ้ำๆ ในหัวใจ เหมือนที่โกวเล้งเคยกล่าวไว้ว่า "บาดแผลในร่างกายมีเป็นร้อยเป็นพันแห่ง แต่บาดแผลในหัวใจมีเพียงแห่งเดียว" เป็นเพราะว่า ... เราถูกอุดมคติจอมปลอมหลอกลวงเราซ้ำแล้วซ้ำเล่านั่นเอง เราต้องบอบช้ำเพราะ ความหวง มามากมายตั้งเท่าใดแล้ว เราเรียกร้องต้องการ ได้มาแล้วเคยอิ่มเอิบกับสิ่งที่ได้เพียงใดกัน มีแต่ยิ่งได้ ใจยิ่งโหยหามากขึ้น และ ... ในความเป็นจริง ... เราไม่เคยรู้จักพอกับ "ความรัก" เลยแม้เพียงนิด
หวง ฉันยังหวงอยู่ หวงอะไรก็ไม่รู้ หวงจนกัดกร่อนจิตใจของตัวเองจนรวดร้าว หวง มิใช่มิตรแท้ แต่จะมาทำลายเรา จะพ้นวิบากอารมณ์นี้ได้สักเพียงใด นอกจากยอมรับและเฝ้าดูด้วยความมั่นคง จนกว่าจะอารมณ์อันทุกขทรมานจะดับและเย็นชาลงในสักวัน แล้วฉันจะพบกับความสงบสุขเย็นเป็นพิเศษ
อารมณ์หวง จะไม่เกิดขึ้นกับฉันอีกต่อไป ขอให้วันนั้นมีจริง.
แดดเช้า 7 ก.ค. 2549 22:14 น. - ID 6929 
2645
1
0
8 กรกฎาคม 2549 09:00 น. - comment id 91518
ตอนเด้กๆหวงของเล่นมาก ไม่แบ่งปันให้ใครได้เล่นด้วย เอาไปซ่อนเก็บไว้ไม่ให้ใครเห็น พอนานเข้าเบื่อที่ต้องเล่นคนเดียว ไม่มีเพื่อนเล่นด้วย..เลยเลิกหวง ใครอยากเล่นก็ให้เขาเอาไปเล่น เพื่อนก็ดีใจเอาของเขามาแลกเปลี่ยนกัน เล่นด้วยกันสนุกด้วยกัน แต่กับความรัก..ถ้าหวงมากไปก็ไม่ค่อยดีเนาะเหมือนกับคนไม่มีเหตผล กับคนที่รักกัน..ต้องให้เกียรติและยอมรับในกันและกันได้เชื่อใจและไว้ใจกันได้..
8 กรกฎาคม 2549 11:05 น. - comment id 91520
อัตตา ทำให้คุณรักตัวเองมากกว่า รักเพราะรัก เมื่อปล่อยวางตัวตน คุณจะรักคนอื่นได้มากกว่าที่เคยรัก สุขได้มากกว่าเคยสุข
8 กรกฎาคม 2549 13:59 น. - comment id 91521
เมื่อคำหวงไปอยู่กับคนที่พอใจจะให้หวง ใจคงไม่กระวนกระวาย
10 กรกฎาคม 2549 14:47 น. - comment id 91523
รัก โลภ โกรธ หลง แล้วก้อพัฒนามาเป็น ความหวง น่ากลัวนะ อย่าให้เกิดขึ้นมากไปกว่านี้เยยเด้อ สิบอกให่ .....
10 กรกฎาคม 2549 16:57 น. - comment id 91524
สวัสดีค่ะ ... พี่ไรไก่ ก็เพราะสังเกตอารมณ์ของเด็กๆ น่ะสินะคะ ถึงเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา เห็นหลายคนหึงหวงกันจนจะเป็นโรคประสาท ... รู้สึกเป็นห่วง แต่ก็เข้าใจพวกเขานะคะว่า อารมณ์ยึดติดในสิ่งที่เรารัก ความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของน่ะ เป็นอารมณ์ธรรมชาติ เราจะไปสั่งเขาว่า อย่ายึดมั่นตัวตน ทำยากค่ะ เพราะเขาก็ยังเป็นปุถุชนธรรมดา สิ่งที่ทำได้คือ เข้าใจเขาแล้วให้เขารู้จักตัวเองค่ะ คุณพัทยา ความรักที่ไม่ยึดตัวตนน่ะ เป็นอุดมคติของความรักที่ใครๆ ก็อยากให้เป็น เพราะเป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ แต่จะทำอย่างไรในฐานะที่เป็นมนุษย์ปุถุชน ที่ยังมิอาจทำลาย \"อุปาทาน\" อันยึดมั่นในตัวตนของตัวเองได้ เราจะไม่ยึดตัวตนได้อย่างไร นอกจากการยอมรับความจริง ... และปฏิบัติให้ถูกต้อง เหมาะสม รู้จักข่มอารมณ์ตัวเองได้ แต่มิใช่การหลอกตัวเอง แต่เป็นการดำรงสติที่ตัวเองไว้ให้มั่นๆ น่ะค่ะ คุณแทนคุณแทนไท ดีเหรอ ... การที่ยอมให้ใครมาหวงเรา และเราหวงคนอื่น จิตใจเราไม่มั่นคงกับตัวเองแล้ว ก็ลำบากเหมือนกันนะ ... เวลาจะทำอะไรก็หาความสงบสุขร่มเย็นยาก เพราะมัวแต่ห่วงเรื่อง คนหวง กับ การหวงของตัวเองอยู่นั่นแหละ อิอิ พี่มอมแมม หากพัฒนา รัก โลภ โกรธ หลง ให้สงบลง แล้วกลายเป็นเมตตาอันยิ่งใหญ่ นี่จะดีไหม ไม่น่ากลัวเลยเนาะ .... กระจายอารมณ์ให้สงบแล้วสร้างสรรค์สิ่งดีงาม ขอบคุณทุกท่านค่ะ ... ที่จริง งานเขียนชิ้นนี้แทรกธรรมะเอาไว้ แต่ใช้ \"ฉัน\" เป็นตัวละครดำเนินเรื่อง เพื่อที่จะสื่อสารให้คนอ่านได้เรียนรู้อารมณ์รักของตัวเอง เพื่อจะเป็นแนวทางว่า จะจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้อย่างไร แน่นอน .. ความรักในระดับหนึ่ง ย่อมมีความเป็นเจ้าของ แต่เราควรจะทำใจอย่างไรไม่ให้ \"ความหวง\" มากัดกร่อนทำร้ายจิตใจของเราให้เป็นทุกข์ เคยเห็นหลายต่อหลายคนแทบจะเป็นโรคประสาทเพราะอาการระแวงคนรัก ไม่ไว้วางใจ และ \"หวง\" ขนาดหนัก เป็นสิ่งที่น่าเยียวยาเป็นอย่างยิ่ง ... ก็หวังว่า ข้อเขียนนี้จะเป็นประโยชน์ต่อใครๆ บ้างค่ะ : )
12 กันยายน 2549 09:59 น. - comment id 92701
คนรักกันก้อต้องหวงกันเป็นธรรมดาค่ะแต่ถ้ามันเกินไปอาจจะทำให้เขารำคาณ และ เบื่อนะค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ