แย้มบุปผา

แก้วประเสริฐ

                   แย้มบุปผา
       ตะวันรอนอ่อนแสงแฝงระเรื่อ
ยามเย็นเมื่อเดินเล่นเด่นพฤกษา
ตลอดแนวแถวสวนล้วนลานตา
อีกนานาพันธุ์ไม้ดอกออกไฉไล
       ระรวยรินกลิ่นหอมดารดาษ
รุกขชาติแมกไม้ไทยไฉไลสดใส
รสสุคนธ์เสาวรสจรดเรียงราย
คัดเค้าผายขาวตูมเป็นสุมเครือ
       การเวกเผยกลีบเย้ากรรณิการ์
ต้นวาสนาประชันพลันแดงระเรื่อ
กำจายเล่าเคล้าเหลืองเมลืองเจือ
ช่อมาลีเอื้อเมื่อน้ำค้างมาพร่างพรม
       ดอกกุหลาบเคล้าสีมีหลากหลาย
ขาวแดงพรายเหลืองชมพูดูงามสม
กลิ่นหอมแข่งมะลิขาวเร้าอารมณ์
ดอกแก้วข่มลดาวัลย์ช่อนั้นสกาว
       พวงชมพูห้อยระย้าคละเคล้าหมด
เล็บมือนางจรดลงต่ำแดงล้ำขาว
ชะลูดช้างเฝ้าชะแง้แลพริ้งพราว
ชบาน้าวโน้มสีสันต์อันมากมาย
       ล้วนทั้งสีมีกลิ่นและสิ้นหอม
ดอกพะยอมงามยิ่งสิ่งทั้งหลาย
ต่างผลิดอกออกผลดูเรียงราย
เดินเลาะไปให้คำนึงถึงนารี
       เปรียบหญิงสาวคราวรุ่นดุจไม้แย้ม
กลิ่นหอมแซมเจิดจรัสดั่งรัศมี
มิใฝ่พะวงความสาวเคล้าโลกีย์
ดุจไม้นี้สิ้นหอมย่อมลาโรย
       หากมาดแม้นดำรงคงไว้ศักดิ์
ถนอมตัวมิมั่วรักจักไม่ระโหย
เกียรติ์ระบือลือลั่นดั่งลมโชย
กลิ่นหอมโรยโปรยทั่วพื้นปฐพี
       จวบตะวันลาลับกลับทิวไม้
จันทร์เพ็ญฉายเด่นสกาวเฝ้าสุขี
อิ่มเอมรสพฤกษาพันธุ์ฉันท์ราตรี
เอื้อสรรค์ชีวีสุขสราญเบิกบานหทัย.
            *  แก้วประเสริฐ. *