ช่วงเวลาวัยวันได้ผันผ่าน ดูเนิ่นนานเหลือเกินถูกเมินเฉย มีแต่ความเงียบเหงาใจเจ้าเอย คงคุ้นเคยโดดเดี่ยวเพียงเดียวดาย จากแผ่นดินถิ่นฐานของบ้านเกิด ต้องเตลิดดิ้นรนทนขวนขวาย สู่เส้นทางทุกข์ยากลำบากกาย ทุรนทุรายร่อนเร่พเนจร ผ่านวิถีทอดยาวทนก้าวย่าง สู่หนทางข้ามโขดเขินเนินสิงขร สู่ภูผาขุนเขาเฝ้าอาวรณ์ พบเพียงดอนแดนดินไร้วิญญาณ ท่ามกลางความเวิ้งว้างที่ว่างเปล่า บนยอดเขาไร้สำเนียงเสียงขับขาน เพราะมีเพียงเสียงร้องก้องกังวาน สะท้อความร้าวรานที่ผ่านมา เก็บนำความชอกช้ำระกำจิต ซากชีวิตหดหู่จากภูผา กับความหวังแสนอนาถปาดน้ำตา หลงไขว่คว้าความหมายไม่เป็นจริง ออกเดินทางตามหวังครั้งสุดท้าย โดยเดียวดายหวังพบทางสงบนิ่ง เพราะร่างกายเหนื่อยนักอยากพักพิง อยู่กับความสุขจริงยิ่งกว่าใคร สู่เส้นทางรับลมชมคลื่นเห่ เห็นทะเลห้วงมหาชลาศัย จากฟากฝั่งเวิ้งว้างสุดกว้างไกล จะมองเห็นเช่นไรที่ปลายทาง มีเพียงคลื่นสาดซ้ำกระหน่ำซัด สายลมโบกโบยพัดคอยขัดขวาง ให้ความหวังลอยเลื่อนเริ่มเลือนลาง จนลอยคว้างห่างหายกับสายธาร จากภูผาถึงทะเลเคยเร่ร่อน พเนจรหมอนบิ่นคืนถิ่นฐาน หอบหัวใจร้าวระทมทนซมซาน ลากสังขารย่อยยับกลับคืนเรือน ดอกลั่นทมหน้าบ้านเริ่มบานแล้ว กลิ่นดอกแก้วชื่นใจหาใดเหมือน เสียงนกร้องดั่งคำคอยย้ำเตือน ยังมีเพื่อนมิตรแท้เหลือแค่เงา
เรไร 8 ก.ย. 2549 23:16 น. - ID 92841 
1060
3
0
9 กันยายน 2549 11:13 น. - comment id 604723
หนีไปไหนก็ไม่พ้นใจตนเอง...ถ้าอยู่บ้านแต่แรกก็สบายไปแล้ว... ขึ้นเขาลงห้วย...ตากแดดตากฝน มานอนซมที่บ้านต่อ.. ..
9 กันยายน 2549 11:15 น. - comment id 604725
ส่งดอกไม้มาให้กำลังใจค่ะ...
9 กันยายน 2549 12:14 น. - comment id 604741
ภูเขาสูงชั้น ตัวฉันหวั่นไหว ทะเลกว้างใหญ่ หวั่นไหวเหมือนกัน จึงขออยู่ที่ ที่มีสุขสันต์ ก็แล้วแล้วกัน นะท่านเรไรกลอนแต่งได้ดีค่ะ
9 กันยายน 2549 18:32 น. - comment id 604838
หน้าส่วนตัว
... อย่าเพิ่งท้อถอย ...หนทางยังอีกยาวไกล ..
ย้ำเดินกันต่อไป
เอาแรงใจมาฝาก ...
10 กันยายน 2549 00:30 น. - comment id 604885
มองภูผาเห็นทะเลแสนเหว่ว้า ลมพัดพาความเศร้าคราวอ่อนล้า เหมือนท้องฟ้าหม่นค้างทางน้ำตา หลงไขว่คว้าหมายหมายที่ไม่จริง เหมือนภูผารักทะเลเคยเห่กล่อม เคยถนอมแม้เม็ดทรายสวยใสยิ่ง แต่ทุกสิ่งในทุกอย่างต่างความจริง ภูผานิ่งทิ้งทะเลเพียงเดียวดาย
11 กันยายน 2549 12:48 น. - comment id 605100
ป้ากุ้ง โลกเหมือนมหาวิทยาลัยน่ะป้า ไม่ต้องดูหนังสือไม่ต้องสอบเข้า ทุกหนทกแห่งเราเกิดมาเพื่อเรียนรู้ ผิดบ้างถูกบ้าง สุขบ้างทุกข์บ้าง อรยเจ็บก็เก็บเป็นประสบการณ์ของชีวิต เหนื่อยนัก เจ็บหนักก็ซมซานกลับมารักษาตัว มีแรงก็ออกไปค้นหากันใหม่ ผมคิดแบบนี้น่ะครับ วันที่เรียนจบมหาลัยชีวิค ก็รับใบมรณะบัตร แทนใบปริญญา...ผมว่างั้นแหละ ขอบคุณครับป้า คุณ ลิลลี่ขาว ขอบคุณครับ คุณ ผู้หญิงไร้เงา ที่ไหนก็ที่นั่นแหละ มนุษย์ ชีวิต คือสิ่งที่น่า เรียนรู้ครับ คุณ นางฟ้าแสนซน เหนื่อยนัก ก็กลับมาพักครับ คุณ กระต่ายใต้เงาจันทร์ ที่ไหน ทิศไหน ทุกรอยเท้าที่ก้าวไป ค้นหาสิ่งใด บางทีก็ตอบไม่ได้ครับ
13 กันยายน 2549 11:04 น. - comment id 605728
เมื่อก่อนผมยังหนุ่มๆนั้นก็เหมือนเรไรนี่แหละ ความท้อแท้เข้าสิงสู่เสมอๆ จนบางครั้งแทบจะไม่อยู่ เป็นผู้เป็นคนเลย หันไปหันมาพว้าพวังหาฝั่งไม่เจอ ดุจท้องทะเลนั่นแหละ แต่พอนั่งซึมๆได้ยินวิทยุ ที่คนข้างบ้านเปิดฟัง สมัยก่อนยังไม่มีโทรทัศน์ เกี่ยวกับเรื่องธรรมะจำได้ว่าเป็นการบรรยายเกี่ยว กับพระอภิธรรมเจ็ดคำภีร์ เกิดรู้สึกหวั่นไหวใน อารมณ์นึกย้อนเข้าตัวเอง เห็นจริงไปกับคำบรรยาย จึงได้เกิดแรงใจอย่างประหลาด ตัวเราก็เท่านี้ ย่อมจะต้องสิ้นสลายไปตามไตรลักษณ์ทั้งสิ้นจะ มัวมานั่งเฉยๆปล่อยเวลาให้เสียไปโดยเปล่า ประโยชน์หรือ จึงหันกลับมาศึกษาพระอภิธรรม จนพอจะรู้งูๆปลาๆหันมาพิจารณาร่างกายเรา ก็ทำให้เกิดจิตที่ว่างเปล่าไร้นิวรณ์จนแทบจะหนี เข้าป่าไป และเกิดการวางสิ่งต่างๆได้บ้าง จึง ได้พ้นวิกฤติการณ์ ดำเนินชีวิตใหม่ ทำให้เรา เกิดความสุขปิติเข้าค่อยๆดำเนินไปเรื่อยๆจนถึง ทุกวันนี้ การรู้จักวางในสิ่งที่ควรวางก่อเกิด ประโยชน์อย่างยิ่งนะเรไร ผมรักคุณถึงได้บรรยาย เล่าชีวิตแต่หนหลังให้ฟัง ลองหันมาดำเนินทาง ตามผมบ้างก็จะดีแก่คุณไม่น้อยครับ
แก้วประเสริฐ.
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
