ไม่อยากรักอีก

อารีณา

หนาวเอ๋ย หนาวที่สุด                                   
  ยากจะหยุด หักห้ามได้ ในยามนี้ 
แม้จะมี กองไฟ ไหม้โลก ทั้งปฐพี                    
 ก็สุดที่ ดับหนาวได้ ในห้องใจ 
จะมีใคร มาหยั่งใจ ของใครได้                        
 จะดีร้าย อย่างไร ก็สุดรู้ 
ผิดที่เกิด คอยเตือนใจ เหมือนเป็นครู                
  ทำเหมือนรู้ แต่บางที ก็เหมือนลืม 
เจ็บที่ผ่าน นานเนาว์ เขลา คราวก่อน                  
 ตามสั่งสอน เตือนจิตร คิดผวา 
เริ่มใจง่าย เริ่มใจอ่อน ย้อนเวลา                         
เหมือนโหยหา อยากเจ็บซ้ำ ให้หนำใจ 
รู้ใช่ไหม รักไม่ได้ อย่ารักอีก                            
 เคยหลบหลีกเลี่ยงรัก อย่างไรเล่า 
รักกี่ครั้ง ก็ไม่เคย เป็นรักเรา                          
    ก็แค่เงา ที่มืดมิด แสนน่ากลัว 
ต้องเตือนใจ ต้องเตือนซ้ำ อีกกี่หน                 
     ลืมหมองหม่น ปักที่ใจ หรือไรเล่า 
ลืมฝันร้าย คนไร้ใจ ที่ทำเรา                        
       ลืมแม้เงา อันมืดมิด พิษ๋โปรยปราย 
อยาก เดินออก จากวังวน ทนเวียนว่าย            
     เพื่อผ่อนคลาย หาแสงสี ที่อบอุ่น 
อยากหลุดพ้น ความฝังใจที่เร้ารุม                   
     ที่เฝ้าสุม ความหนาวเย็นเป็นนับปี 
ก็แค่อยาก ก็แค่ คิด ก็เท่านั้น                        
      แค่ทุกวัน มันผ่านไป ก็ดีแล้ว 
คนสิ้นหวัง อย่างฉัน มันหมดแวว                        
   หมดทางแล้ว หมดทางไป เพราะสิ้นใจ