เทียนต่อชีวิตเจ้า...ไม่ทัน

อารีณา

ใครหนอ มาโปรยปราย        เพชรพร่างพราย   คล้ายเจ็ดสี
ระยับ แววมณี                    พลอยน้ำดี นี้ประกาย
สีดำที่ยาวพาด                         ดาระดาดด้วยแสงสาย
วิบวับวะแวมววาย                 พริ้วพร่างพราย หลายล้านดวง
ฉันเดิน มุ่งจุดหมาย                แสงส่องสาย มีมากเกิน
พริบพรับ ระยับเพลิน            เส้นทางเดิน หลายหมื่นไมลล์
ปักใจ ไปให้ถึง                        ทางสายหนึ่ง ซึ่งอิกไกล
คว้าไขว่  ดวววิบไหว               ที่ร้อยไรระยับบัง  
มือป้อง แสงเทียนน้อย            ที่ค่อยค่อย ริบหรี่ลง
ด้วยใจ นั้นประสงค์                 เทียนจำนงค์ ส่งให้เธอ
คอยนะ คอยมารับ                  เยียระบับ แสงแห่งใจ
ส่งรักจากคนไกล                    ฟ้าร่ำให้ ไปแด่เธอ
ค่อยเดิน บนทางดาว                พรายพร่างพราว ส่องให้เห็น
น้ำค้าง ทางกระเซ็น                  ระเริงเล่น หล่นสู่ดิน
ทางดาว ที่ยาวพาด                     รุกขชาติ แลเพลงพิณ
แว่วแว่ว ดั่งได้ยิน                       ความสูญสิ้นแห่งรัติกาล
มารับ ด้วยน้องน้อย                   เทียนค่อยคล้อย ละลายแล้ว
ใยเจ้าดั่งไร้แวว                          โอ้ดวงแก้ว ณ.ปลายฟ้า
ถามรุ้ง เจ้าอยู่ใหน                       พี่มาไกล สุดอ่อนล้า
สิ่งที่ คำตอบมา                           จ้าวยมมา รับไปแล้ว....