สุดท้ายก็ไร้คู่ เหมือนต้องอยู่อย่างเดียวดาย ทุกคืนไร้ความหมาย แม้นอนฝันใช่ฝันดี เมื่อพบก็ว่าใช่ แต่นานไปก็ไม่มี รู้ว่าเวลานี้ ฉันอยู่บนถนนน้ำตา คนไกลก็ใจห่าง คนใกล้ร้างไม่มีมา ตามหา ก็ตามหา แต่ยิ่งห่างและร้างไกล เพียงหวังจะพบสุข ให้หายทุกข์ให้ชุ่มใจ มีไหม ล่ะมีไหม แค่อ้อมแขนมาแทนหมอน มองฟ้ายังไร้ดาว มองเมฆพราวไร้ลมวอน มองน้ำทุกค่ำ-ค่อน ได้ครุ่นคิดเหมือนติดตรึง ตอนนี้มีแต่ใจ ที่เหลือไว้แค่คำนึง รู้สึกระลึกถึง ไม่มีแล้วมันแผ่วเบา มีลมหายใจอยู่ แค่รับรู้เพียงออกเข้า ลมหนาวหรือแดดเผา ให้แผดผ่าวไม่ร้าวระทม หัวใจใกล้เป็นหิน ทั้งตัวสิ้นความสุขสม ร่างกายแค่ก้อนกลม มีแกนอยู่ให้รู้ยืน สัมผัสทุกผัสสะ หมดแรง-ละ-ไม่ขัดขืน เหมือนครั้งร่างจะคืน ให้แผ่นดิน-สิ้นธุลี หมดแล้วไม่เหลือแล้ว ความหวังแพร้วพิลาสศรี เกิดใหม่ไม่ไยดี ที่จะรักภักดีใคร
กรวิกสีม่วง 1 ก.ย. 2551 16:10 น. - ID 118451 
1488
1
0
1 กันยายน 2551 17:09 น. - comment id 891669
ถึงจะไร้คู่แต่แค่รู้ว่าเรารักใครก็แค่นี้ก็พอค่ะ
แวะมาแอบเก็บกลอนเพราะๆค่ะ
1 กันยายน 2551 21:40 น. - comment id 891734
ชีวิตอีกยาวไกล โค้งสุดท้ายก็หาใช่ จงก้าวเดินต่อไป ไม่เท่าไหร่คงได้เจอ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
