ห่วง หวง ในห้วงรัก

ฟา

     เริ่มใจจากความว่างระหว่างจิต
เวลาผ่านหัดพิศตามสมัย
เรื่องชีวิตสารพันครั้นหัวใจ
กับโยงใยสายรัดสะบัดเกลียว
     จากความว่างข้างในก็ใคร่พบ
ใจบรรจบกับใจหนึ่งไม่เฉลียว
จากโลดแล่นปราดไปจนคล่องเปรียว
กลับล้าช้ากึ่งลดเลี้ยวบนเส้นทาง
     โอ้ความรู้สึกที่รักยากหักจิต
ก่อเกิดดั่งน้ำพิษให้หมองหมาง
มิใช่ลาเลิกรักเร้าหรือจืดจาง
หากแต่ไม่มีความห่างหว่างกันพอ
     ยิ่งได้รัก รักมากลำบากจิต
ใจเห็นพิษแฝงเร้นราวตะขอ
ปักตรึงไว้เกี่ยวกั้นตะครั้นตะครอ
เกินกว่าขอเกินกว่ารักลำบากใจ
   จักหันซ้ายแลขวาในหลายสิ่ง
อึดอัดจริงความหวงที่ถ่วงไห้
ร้าวรอยยับทับทรวงทุกห้วงใจ
นี่หรือรักห่วงใยแทบไร้ปราณ
     โอ้ความรู้สึกรักนี้หนักแสน
จะก่อให้ห่วงหวงแหนเกินขนาน
ยิ่งสะสมบ่มในรักกันเนิ่นนาน
เหมือนยิ่งหว่านความอึดอัดเข้าซัดใจ
     ยิ่งรักนานยิ่งเพิ่มห่วงเข้าถ่วงจิต
พอหัดพิจารณาหาทางไหน
จะได้เพิ่มช่องว่างลมหายใจ
ให้ยืดยาวเอาไว้เป็นส่วนตน
     เพราะเมื่อหันทางไหนไปทางหนึ่ง
อีกคนซึ่งคือรักติดใกล้ทุกหน
นี่หรือรักที่เกิดกันในหมู่คน
ร้ายเหลือทนร้ายเหลือใจที่ได้รัก