กาลครั้งหนึ่งความรัก

ฟา

     กาลครั้งหนึ่งซึ่งนานมาแล้ว
ชายหนึ่งแว่วเสียงหวานกังวานโศก
จึงออกตามเสียงไห้ด้วยเรือโยก
ย้อนลมโบกพัดพาให้เสียงมา
     อนงค์หนึ่งร่างขาวสาวสะพรั่ง
น้ำตาหลั่งไหลยาวพราวเกศา
ทอดเรือนร่างเรียบริมสายธารา
ส่งแววตาทอดไกลเกินขอบเดือน
     ครั้นเรือล่องลอยลำจนล้ำหน้า
นงพะงาสบตาแววเฉือดเฉือน
เอ่ยสำเนียงเสียงสั่นเป็นเชิงเตือน
"ไม่รับผู้มาเยือนจงเลยไป"
     สิ้นเสียงหวานขานขับกลับจับจิต
ชายหนุ่มคิดหาทำตามผลักไส
"โอ้เจ้าหนอนงเยาว์ เจ้าไล่ใคร"
ท่านนั้นไง ใช่ผู้อื่นคนใดที่ไหนกัน
     อันจะให้ผู้ใดไปให้พ้น
ควรมีเหตุของผลแม้เพียงสั้น
นี่เพียงเราแค่พบสบตากัน
ใยจึงกางวาจากั้นสัมพันธ์ใจ
     หนึ่งเหตุผลข้าก็แจ้งท่านอยู่
ข้าไม่รับผู้มาเยือนจากแห่งไหน
มิตร ศัตรู หรือผู้ต้องการใจ
โปรดล่องเรือเลยให้เร็วพลัน
     โอ้นงลักษณ์ลักขณาของน้องนี้
มิอาจที่พี่จะไปอย่างหุนหัน
แต่เจ้าลักสร้อยเรื่องร้ายอย่างไรกัน
จึงไหวสั่นหวั่นใจไม่พาที
     ใช่จะพรอดออดพร่ำเมื่อช้ำจิต
หรือจะฉวยโอกาสชิดในทุกที่
แต่เสียงร่ำไห้เจ้าดึงฤดี
ให้พี่ล่องทวนนทีนี้ขึ้นมา
     ด้วยความห่วงกังวลบันดลจิต
จึงเร่งติดตามขึ้นมาตรงหน้า
แม้เพียงน้อยจะสามารถในสายตา
แค่เพียงรับผ้าซับตาของพี่ไป
     หากไม่รับถึงจักไล่ให้ไกลถิ่น
ก็จะย่างขึ้นสู่ดินอยู่เคียงใกล้
ได้โปรดเถิดกันยาอย่าจืดไป
ขอน้ำใจเจ้าสักหยดรดบนทรวง