เพราะช้ำจำต้องลืม

เสียงหัวเราะ

ค่ำคืนนี้...เรียงร้อยเพียงคำหวาน
กับตำนาน..."รักแท้ไม่แปรผัน"
มาบัดนี้...เหลือเพียงคืนและวัน
ที่เงียบงัน...ไร้แสงแห่งเงาเธอ
ทราบหรือไม่...ว่าขาดกันไม่ได้
รู้หรือเปล่า...ว่าใจใฝ่เสมอ
ยินเสียงครวญ...ป่วนใจให้ละเมอ
อยากจะเพ้อ...ให้ได้ยินว่ารักกัน
แม้อดีต...กล้ำกลืนก็ฝืนยิ้ม
จะลองลิ้ม...ความเจ็บปวดที่ตัวฉัน
หยดน้ำตา...ไม่อาจล้างความจาบัลย์
เธอลืมฝัน...ครั้งก่อนตอนบอกลา
มาครั้งนี้...ซองจดหมายสอดหน้าบ้าน
ฉันเปิดอ่าน...ข้อความให้ห่วงหา
หวังจะเป็น...คนดีที่เมตตา
หวนกลับมา...สักครั้งยังที่เดิม
หนึ่งข้อความ...ถามไถ่ไล่อักษร
เป็นห่วงน้อง...ขวัญอ่อนจะฮึกเหิม
"อย่าทำร้ายตัวเอง"...นี่เพิ่มเติม
พี่จะเสริม...กำลังใจอยู่ห่างกาย
หากไม่รัก...ชักใยให้ใจวุ่น
มาแอบอุ่น...ให้รักไม่หนีหาย
มีแต่เสียง...กระซิบแผ่วแล้วเดียวดาย
อย่าทำร้าย...ใจกันให้หวั่นตรม
สักกี่ร้อย...คำเล่าที่กล่าวอ้าง
เขียนถึงเธอ...ว่าอ้างว้างไม่สุขสม
ตั้งแต่จาก...กันไกลใจระทม
ฉันจึงจม...กับอดีตที่ปิดทาง
สิ่งสุดท้าย...จึงอยากให้รับรู้
เธอจะอยู่...ที่ไหนไม่ขัดขวาง
จะรักเธอ...อย่างนี้ไม่จืดจาง
รอฟ้าสาง...ให้ใจตื่นจึงลืมเธอ

แด่....หัวใจที่เหลืออยู่