ขาดเธอไปแต่หัวใจไม่ไร้รัก

สุริยันต์ จันทราทิตย์

องค์ ๑ วันวาน
					
	      มองไปที่ท้องฟ้ากว้างกว่ากว้าง				
ปุยเมฆขาวลอยคว้างอย่างปุยนุ่น
หอมไอแดดแผดไออ่อนร้อนละมุน					
โชยกลิ่นกรุ่นกรุ่นกลิ่นโชยโบกโบกมา
	      เคยนั่งเรียงเคียงเชยเย้ยเวหน				
นับเมฆเคลื่อนเกลื่อนกล่นบนเวหา
ลอยลมเลื่อนเกลื่อนกลาดดาษดา					
ตั้งปุจฉาเมฆไปหยุด ณ จุดใด
	      ต้นไม้ไหวไกวแกว่งแข่งลมร้อน				
คิดถึงตอนแอบร่มชมไม้ใหญ่
หนุนตักนอนผ่อนคลายสบายใจ					
ไหล่อิงไหล่ตระกองกอดพลอดรำพัน
	      เรื่อยเรื่อยมาเรียงเรียงเสียงน้ำไหล				
แว่วแต่ไกลจากละหานฝั่งธารฝัน
เคยนั่งริมลำห้วยอยู่ด้วยกัน					
จนตะวันลับฟ้ามารอนรอน
องค์ ๒ วันนี้
					
	       กลับมายืนที่เก่าของเราสอง				
แหงนหน้ามองท้องฟ้าเหมือนคราก่อน
ภาพเดิมยังจับใจในทุกตอน					
เหมือนละครฉายฉากเก่าเราเคยดู
	       ฟ้ายังคงเป็นฟ้ากว้างกว่ากว้าง
			
เมฆลอยคว้างเคลื่อนไปไกลเกินกู่
ไม้ยังไหวไกวสะบัดลมพัดพรู					
น้ำยังไหลรินอยู่คู่ลำธาร
        สูดกำซาบไอดินชื้นกลิ่นหญ้า				
นึกถึงคราความหลังยังหอมหวาน
ยังซึ้งใจในทรวงจับดวงมาน					
กับวันวานคุ้นเคยที่เลยไป
	      อยู่โดดเดี่ยวเปลี่ยวใจในวันเหงา				
แม้ว่าเราร้าวรานสักปานไหน
เหมือนคนขาดความหวังพลังใจ					
ต้องยืนหยัดให้ได้แม้ไร้เธอ
	       เพียงอ่อนไหวในบางช่วงของห้วงฝัน				
ว่ามีกันและกันอยู่เสมอ
รู้ตัวดีไร้สิทธิ์คิดพบเจอ					
รักยังเอ่อเปี่ยมล้นท่วมท้นใจ
        ที่ทำได้เพียงแต่แค่คิดถึง				
ความซาบซึ้งแม้ล่วงผ่านนานเพียงไหน
ไว้เติมแรงในวันฝันหมดไฟ					
ขาดเธอไปแต่หัวใจไม่ไร้รัก