รัตติกาลค่ำคืนอันอ้างวาง
เธอลาห่างฉันตรมระทมเหงา
มองพระจันทร์ว้าเหว่มีเพียงเงา
ฉันสุดเศร้าร้าวลึกลึกนึกในใจ
ไม่มีเธอฉันเดียวดายใต้ผืนฟ้า
แม้มีหมู่ดาราทอแสงใส
วาวดั่งมีดกรีดกลางหว่างดวงใจ
โอ้ทำไมฉันเจ็บและร้าวราน
ทะเลเอยฉันเห็นทะเลคลั่ง
ซัดประดังกระหน่ำแรงแห่งล้างผลาญ
ทะเลเอยแม้คู่ฟ้ามาชั่วกาล
แต่วันวานกับวันนี้มิเหมือนกัน
ท้อแท้ใจอยากตายในสายน้ำ
อยากลืมความทรงจำอันโศกศัลย์
ซบหน้าลงตรงฝืนทรายหวังตายพลัน
ลืมที่เคยสุขสันต์เมื่อวันวาน